Plotseling papa(152)

‘Eerlijk gezegd, ik ook niet. Alik en Zane zijn allebei vervreemd van hun ouders. En Dominic kan niet overweg met zijn vader.’ Blaires stem trilde.

‘Aangezien dit voor ons allemaal de eerste kerst was, hadden Hannah en ik ons al afgevraagd hoe we daar voor onze mannen gedenkwaardige dagen van konden maken. Toen kwam jouw uitnodiging. Ik moet je vertellen dat we zodra we gisteren dit huis binnen stapten, voelden dat de geest van Kerstmis ons hart binnen stroomde.’

Meg had diezelfde magie gevoeld op het moment dat de rechter hen de voogdij over Johnny had toegewezen.

‘En wat die prachtige ringen betreft... ze zijn het symbool voor de droom die door anderen als onmogelijk werd beschouwd. Iedere keer als ze naar hun handen kijken, zullen onze mannen jouw geschenk zien en zullen ze worden herinnerd aan wat ze voor elkaar voelen en wat ze samen tot stand hebben gebracht.’

Wat lief van je om dat te zeggen.’

‘Het is de waarheid! We zijn met heel uitzonderlijke mannen getrouwd.’ Blaires stem brak. ‘Op een dag zullen hun namen in de geschiedenisboeken staan.’

Meg knikte. ‘Op het moment dat Zane de Spoedeisende Hulp op kwam gerend met Johnny, wist ik dat hij anders was dan alle andere mannen die ik had ontmoet.’

‘Mik zei hetzelfde over jou, Meg.’

‘Hoe bedoel je?"

‘Dom en hij hebben ons verteld hoe je het voor Zane hebt opgenomen toen hij werd ondervraagd door de politie. Nu ik je ontmoet heb, begrijp ik waarom hij als een blok voor je is gevallen.’

Je vergist je, Blaire, dacht ze, maar ze durfde het niet hardop te zeggen.

‘Ik verzeker je dat we geen van allen kunnen wachten tot jullie bij ons in Laramie komen wonen.’

‘Als je nog even zo doorgaat, ga ik huilen,’ bekende Meg voordat ze haar omhelsde. ‘Als je me nu even wilt verontschuldigen, dan ga ik me douchen en aankleden.’

‘Ik heb een beter idee. Ga even een dutje doen, nu Johnny nog slaapt. Ik weet dat je vannacht niet naar bed bent geweest. Hannah en ik zorgen wel voor het eten.’

Nu de vaat was gedaan en de baby’s in bed lagen na hun ochtendvoeding, vroeg Zane iedereen om plaats te nemen rond de tafel. Zijn vrienden hadden de tekeningen van de architect meegenomen. Hij wilde graag dat Meg zou zien waar ze zouden gaan wonen.

Wat hem betrof, zou zijn huwelijk met Meg pas echt beginnen zodra zijn vrienden waren vertrokken naar Laramie. Het maakte niet uit hoezeer ze ook haar best deed om te doen alsof ze zich op dit moment niet van hem bewust was, hij wist wel beter.

De manier waarop ze hem terug had gekust, sprak boekdelen. Zij verlangde evenzeer naar hem als hij naar haar. Gewapend met die wetenschap was hij in staat om te genieten van de rest van de avond, terwijl hij haar liet zien hoe Hannahs grondgebied eruitzag.

‘Dit is het station. Het traject loopt langs de noordgrens, die wordt gemarkeerd door de rivier. Onze huizen zullen worden gebouwd op de rots die uitzicht biedt over de rivier. Zie je die drie percelen die daar voorlopig zijn uitgezet? Dat van ons is het meest westelijke.’

‘We laten het land omheinen, en er zal een hek komen dat toegang biedt tot het museum,’ verklaarde Hannah. ‘We hebben besloten om het Sandhill Ranch te noemen.’

‘Dat was de naam die door Hannahs overgrootouders werd gegeven aan het station van de Pony Express,’ zei Zane tegen zijn vrouw. Zijn hand gleed onder haar haren, waar hij haar warme huid voelde.

Dom legde een volgend vel op tafel. ‘Wat vind je ervan?’

Zane keek toe terwijl ze de plannen bekeek die de architect had gemaakt voor de huizen van Alik en Dominic. Ze waren verschillend van opzet en natuurlijk modern, maar het ontwerp greep terug op de stijl waarin de boerderijen in Wyoming altijd waren gebouwd.

Wat prachtig,’ mompelde ze op verlangende toon.

Hij streelde haar oorlelletje en voelde dat ze trilde. ‘Als we zijn verhuisd, maken we een afspraak met de architect en vertellen hem wat onze wensen zijn.’

‘Ik moet toegeven dat ik dat heel opwindend vind. Tot mijn zestiende heb ik op een ranch in South-Dakota gewoond en had ik mijn eigen paard. Dat heb ik echt gemist.’

‘Dat meen je niet!’ riep Hannah uit. ‘Welk ras?’

Iedereen leek verbijsterd door deze onthulling, Zane niet het minst. Zijn vrouw zat vol verrassingen. Hij kon zijn emoties maar nauwelijks de baas blijven. Na even in haar schouder geknepen te hebben, trok hij zijn hand terug. Hij durfde haar gewoon niet langer aan te raken.

‘Een Amerikaanse quarter horse.’

‘Dat heb ik ook. Een kastanjekleurige merrie. Ze heet Cinnamon.’

‘Ik had een rode ruin die Lollipop heette.’

‘Heb je ooit in een rodeo gereden?’

‘Ja, ik zat bij een jongerendressuurclub. We hebben wel eens wat stunts gedaan voor de plaatselijke rodeo, maar eigenlijk was dat maar een trieste bedoening.’