Niet alles is liefde(32)

Sebastian bukte zich en pakte zijn T-shirt van de grond. Nee, hij sloot een huwelijk en een gezin niet uit. Op een dag besloot hij misschien dat hij er klaar voor was, maar die dag was nog niet in zicht.

De keukendeur ging open en zijn vader kwam binnen. Hij liep naar de gootsteen en draaide aan de kraan. ‘Ben je aan het werk?’

‘Ik ben net klaar.’

Leo pakte een stuk zeep en waste zijn handen. ‘Ik heb morgen vrij en als je het niet te druk hebt, kunnen we misschien tot voorbij de Arrowrock-dam rijden om een lijntje uit te gooien.’

‘Wil je gaan vissen?’

‘Ja. Je vond vissen altijd leuk en ik heb gehoord dat ze daar bijten.’

Vissen met zijn vader. Misschien was dat precies wat ze nodig hadden, of het kon een ramp worden. Zoals de zoektocht naar een auto. ‘Ik ga dolgraag met je vissen, pa.’





Zeven





De dag na Lucy’s bruiloft had Clare gezworen geen alcohol meer te zullen drinken. De volgende donderdagavond om twee minuten over halfzes verbrak ze die eed. Maar soms had een meisje gewoon iets te vieren.

Ze hield een fles Dom Perignon in haar handen en bewerkte de kurk met haar duimen. Na een paar seconden schoot hij eruit en vloog door de keuken, raakte een diep mahoniekleurige kast en kaatste terug achter het fornuis. Er steeg een lichte damp op uit de flessenhals toen ze de drie hoge champagneglazen volschonk. ‘Deze is lekker,’ zei ze met een glimlach zonder berouw. ‘Ik heb hem van mijn moeder gestolen.’

Adele pakte een glas. ‘Gestolen champagne smaakt altijd het lekkerst.’

‘Welk jaar?’ vroeg Maddie terwijl ze een glas pakte.

‘1990. Mijn moeder bewaarde hem voor mijn trouwdag. Maar dat ik de mannen heb opgegeven, wil niet zeggen dat een uitstekende fles champagne daaronder moet lijden.’ Ze toostte met Maddie en Adele en zei: ‘Op mij.’ Een uur eerder had ze een orale hiv-test ondergaan en binnen een paar minuten had ze gehoord dat deze negatief was. Er was opnieuw een enorme last van haar schouders gevallen. Haar vriendinnen waren bij haar geweest toen ze het goede nieuws kreeg. ‘Bedankt dat jullie zijn meegegaan,’ zei ze en ze nam een slok. Het enige wat jammer was aan hun feestje was dat Lucy er niet was, maar Clare wist dat haar vriendin haar eigen fantastische feestje had, en samen met haar nieuwe echtgenoot de zon van de Bahama’s opzoog. ‘Ik weet dat jullie het allebei druk hebben, en het betekent veel voor me dat jullie erbij waren.’

‘Je hoeft ons niet te bedanken.’ Adele sloeg een arm rond haar middel. ‘We zijn vriendinnen.’

‘Ik heb het nooit te druk voor jou.’ Maddie nam een slokje en zuchtte. ‘Het is zo lang geleden dat ik iets heb gedronken waar koolhydraten in zaten. Dit is fantastisch.’

‘Doe je nog steeds aan Atkins?’ vroeg Clare. Zolang ze zich kon herinneren was Maddie op een of ander dieet. Het was een constant gevecht voor haar om in haar spijkerbroek maatje 36 te blijven passen. Natuurlijk was het aankomen van een paar pond iets waar ze als schrijver allemaal tegen vochten. Maar voor Maddie was het een nooit eindigende worsteling.

‘Ik doe op dit moment South Beach,’ zei ze.

‘Je moet proberen om weer naar de sportschool te gaan,’ adviseerde Adele haar, terwijl ze met haar billen tegen het zwarte granieten aanrecht leunde. Adele jogde acht kilometer per dag uit angst dat ze op een dag haar moeders enorme achterwerk zou krijgen.

‘Nee. Ik ben lid geweest van vier sportscholen en ik ben bij allemaal na een paar maanden gestopt.’ Maddie schudde haar hoofd. ‘Het probleem is dat ik het haat om te zweten. Het is gewoon te smerig voor woorden.’

Adele bracht haar glas naar haar lippen. ‘Het is goed voor je om alle slechte gifstoffen uit je lichaam te zweten.’

‘Nee. Dat is goed voor jóú. Ik wil dat mijn slechte gifstoffen op de plek blijven waar ze zitten.’

Clare lachte en pakte de fles bij de hals. ‘Maddie heeft gelijk. Je moet al je slechte gifstoffen ver weg houden van de nietsvermoedende wereld.’ Ze liepen naar de zitkamer, die vol stond met antiek meubilair dat generaties lang in Clares familie was geweest. De rugleuningen van de barokke banken en stoelen waren bedekt met kanten kleedjes die een overgrootmoeder of tante eigenhandig had gemaakt. Ze zette de fles op de salontafel met het marmeren blad en ging op een van de stoelen met hoge rugleuning zitten.

Maddie zat tegenover haar op de bank. ‘Heb je er ooit over gedacht om een van die jongens van dat antiekprogramma hiernaartoe te halen?’

‘Waarom?’ vroeg Clare terwijl ze een witte draad van de linkerborst van haar mouwloze zwarte coltruitje plukte.

‘Om je te vertellen wat dit spul waard is.’ Maddie wees in de richting van het bordeauxrode voetenbankje en de piëdestal met engelen.