Niet alles is liefde(36)

Sebastian likte wat bier van zijn onderlip. ‘De sergeant die het commando voerde over de tank waarin ik meereed was achtentwintig. De jongste soldaat was negentien. Ik was de ouwe kerel, maar ze hebben mijn leven meer dan eens gered.’ Hij wees met zijn biertje naar de champagnefles en veranderde van onderwerp. ‘Hebben jullie iets te vieren?’

Adele en Maddie keken naar Clare, maar gaven geen antwoord. ‘Nee,’ loog Clare en ze nam een slokje. Ze had geen zin om haar bezoek aan de dokter van die middag met Sebastian te delen. Hij zag er misschien normaal uit en praatte als een betrouwbaar persoon, maar ze vertrouwde hem niet. Hij was naar haar huis gekomen omdat hij iets wilde. Iets wat hij niet wilde bespreken waar haar vriendinnen bij waren. ‘We drinken altijd als we bij elkaar komen om te bidden.’

Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar haar. Hij geloofde haar niet, maar hij zette haar ook niet onder druk. Maddie pakte haar glas en vroeg: ‘Hoe lang ken je Clare al?’

Sebastian keek even in Clares ogen voordat hij zijn aandacht weer op de vrouwen tegenover hem richtte. ‘Laat me denken. Ik was vijf of zes toen ik voor het eerst een zomer bij mijn vader doorbracht. De eerste keer dat ik haar volgens mij heb gezien, droeg ze zo’n jurkje dat aan de bovenkant gerimpeld was.’ Hij wees met de hals van zijn flesje naar zijn borstkas. ‘En kleinemeisjessokjes die dubbelgevouwen waren bij haar enkels. Dat soort kleren heeft ze jarenlang gedragen.’

In haar jeugd hadden Clare en haar moeder veel ruziegemaakt over kleding. ‘Mijn moeder was gek op gesmokte jurkjes en lakschoentjes,’ zei ze. ‘Toen ik tien was waren het plooirokjes.’

‘Je draagt nog steeds veel jurken en rokken,’ merkte Adele op.

‘Daar ben ik aan gewend, maar als kind had ik geen keus. Mijn moeder kocht mijn kleren en ik moest er de hele tijd perfect uitzien. Ik was doodsbang om vies te worden.’ Ze dacht even terug en zei: ‘De enige keren dat ik vies werd, was als Sebastian in de buurt was.’

Hij haalde zijn schouders op, duidelijk zonder berouw. ‘Je zag er beter uit als je vies was.’

Dat toonde zijn tegenstrijdige natuur. Niemand zag er goed uit als hij vies was. Behalve Sebastian misschien. ‘Als ik op bezoek ging bij mijn vader liet hij me dragen wat ik wilde,’ zei Clare. ‘Mijn kleren moesten natuurlijk in Connecticut blijven, dus de volgende keer dat ik bij hem op bezoek ging pasten ze niet meer. Mijn favoriet was een T-shirt met een smurf erop. Maar wat ik echt wilde en wat zelfs mijn vader niet voor me wilde kopen, was een “boy toy”-riem zoals Madonna had. Ik wilde er heel erg graag zo een hebben.’

Maddie fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik kan me helemaal niet voorstellen dat jij ooit een boy toy wilde zijn.’

‘Ik wist niet eens wat het betekende, maar ik vond Madonna heel erg cool zoals ze over de grond rolde in die sluier en met al die opzichtige namaaksieraden om. Ik mocht geen namaaksieraden omdat mijn moeder dat ordinair vond.’ Ze keek naar Sebastian en biechtte op: ‘Ik sloop altijd naar je vaders huis als hij aan het werk was om naar mtv te kijken.’ Clare zag kleine lachrimpels in zijn ooghoeken.

‘Rebel.’

‘Ja, dat klopt. Een rebel, dat ben ik. Herinner je je dat je me leerde pokeren en dat je al mijn geld won?’

‘Ik weet het nog. Je huilde en ik moest alles teruggeven van mijn vader.’

‘Dat kwam omdat je me vertelde dat we niet echt om geld speelden. Je loog.’

‘Loog ik?’ Hij haalde zijn voet van zijn knie, boog naar voren en plaatste zijn onderarmen op zijn dijbenen. ‘Nee, ik had een achterliggend motief en grote plannen met het geld.’

Hij had altijd achterliggende motieven gehad. ‘Wat voor plannen?’

Het flesje bungelde aan een hand tussen zijn knieën terwijl hij heel even nadacht. ‘Tja, ik was tien, dus ik was nog niet bezig met porno en alcohol.’ Hij tikte met het flesje tegen de pijp van zijn cargobroek. ‘Waarschijnlijk ging het dus om een stapel Mad-tijdschriften en zes blikjes frisdrank. Ik had het met je gedeeld als je niet zo’n huilebalk was geweest.’

‘Je achterliggende motief om mij al mijn geld af te troggelen was dus dat je tijdschriften en frisdrank met me kon delen?’

Hij grinnikte. ‘Zoiets.’

Adele lachte en zette haar lege glas op tafel. ‘Ik wed dat je schattig was in je kleine jurkjes en je gepoetste schoenen.’

‘Nee. Dat was ik niet. Ik zag eruit als een insect.’

Sebastian was verdacht stil. Rotzak.

‘Liefje, het is beter om een lelijk kind te zijn en een prachtige volwassene dan een prachtig kind en een lelijke volwassene,’ betoogde Maddie in een poging Clare te troosten. ‘Ik heb een nichtje dat een beeldschoon klein meisje was, maar ze is een van de lelijkste vrouwen geworden, zo een waar je echt niet naar wilt kijken. Toen haar neus eenmaal begon te groeien, stopte hij niet meer. Misschien ben je een beetje magertjes begonnen wat uiterlijk betreft, maar je bent nu absoluut een mooie vrouw.’