Niet alles is liefde(35)

Terwijl Sebastian de vrouwen een hand gaf, keek hij in hun ogen en schonk hun een soepele glimlach, die meer ontvankelijke vrouwen had kunnen betoveren. ‘Leuk om jullie te ontmoeten,’ zei hij. Het klonk alsof hij het meende. Dat zijn goed verborgen manieren plotseling tevoorschijn waren gekomen was de tweede schok voor Clare. Die was bijna net zo groot als toen ze de deur opendeed en hem op haar veranda had zien staan.

‘Sebastian is de zoon van Leo Vaughan,’ ging ze verder. Beide vrouwen waren verschillende keren in haar moeders huis geweest en hadden Leo ontmoet. ‘Sebastian is journalist.’ Omdat ze hem had gevraagd binnen te komen, veronderstelde ze dat ze gastvrij moest zijn. ‘Heb je zin in champagne?’

Hij keek over zijn schouder naar haar. ‘Nee, maar ik heb wel zin in een biertje als je dat hebt.’

‘Natuurlijk.’

‘Waarvoor schrijf je?’ vroeg Maddie terwijl ze haar glas naar haar lippen bracht.

‘Ik ben hoofdzakelijk freelancer, hoewel ik op dit moment voor Newsweek werk. En ik heb artikelen geschreven voor Time, Rolling Stone en National Geographic,’ somde hij zijn lijst met indrukwekkende prestaties op terwijl Clare de kamer uit liep.

Ze pakte een flesje van Lonny’s Hefeweizen-bier uit de koelkast en haalde de dop eraf. Ze kon niet langer horen wat hij zei, alleen het lage gemompel en de diepe klank van zijn stem. Ze had een jaar lang met een man samengewoond, maar het voelde heel vreemd om Sebastian hier te hebben. Hij bracht een andere energie in huis. Een energie waar ze op dit moment haar vinger niet op kon leggen.

Toen ze terugkeerde naar de zitkamer, zat hij ontspannen en op zijn gemak in haar stoel, alsof hij niet van plan was snel te vertrekken. Het was duidelijk zijn bedoeling om langer te blijven dan ‘even’ en Clare vroeg zich af waarom hij hier was.

Maddie en Adele zaten op de bank en luisterden naar Sebastians verhalen over zijn werk. ‘Een paar maanden geleden heb ik een heel interessant artikel voor Vanity Fair geschreven over een kunstverkoper uit Manhattan die de herkomst van Egyptische antiquiteiten had vervalst om de Egyptische exportwetten te omzeilen,’ zei hij terwijl ze hem zijn biertje gaf. Hij keek haar aan. ‘Dank je.’

‘Wil je een glas?’

Hij keek naar het flesje en naar het etiket. ‘Nee, dat hoeft niet,’ zei hij.

Clare ging op een van de bijpassende stoelen met hoge rugleuning zitten. Sebastian legde een voet op zijn knie en liet het flesje op de hiel van zijn laars rusten. ‘Ik heb heel wat jaren van staat naar staat gereisd en ik heb artikelen geschreven voor veel verschillende mediabedrijven, maar ik schrijf niet meer voor kranten.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Al een paar jaar niet meer, sinds ik tijdens de invasie in Irak ingekwartierd ben geweest bij het Eerste Bataljon Vijfde Marine Regiment.’ Hij nam een slok bier terwijl Clare wachtte tot hij de reden voor zijn bezoek uit de doeken zou doen. ‘Hoeveel boeken hebben jullie gepubliceerd?’ vroeg hij, en Clare realiseerde zich dat hij niet van plan was te vertellen waarom hij hier was. Ze was nieuwsgierig, maar had er absoluut geen idee van.

‘Vijf,’ antwoordde Maddie. Adele had acht boeken op haar naam staan en als een goede journalist liet Sebastian op elk antwoord een nieuwe vraag volgen. Binnen vijftien minuten waren de twee vrouwen die zo moeilijk te imponeren waren gewillige slachtoffers van Sebastians herboren charme.

‘Sebastian heeft een boek over Afghanistan gepubliceerd,’ vertelde Clare onder de druk van haar goede manieren. ‘Het spijt me, ik herinner me de naam van je boek niet.’ Jaren geleden had ze het van Leo geleend om te lezen.

‘Twintig jaar oorlog in Afghanistan.’

‘Ik herinner me dat boek,’ bekende Adele.

‘Ik ook,’ voegde Maddie eraan toe.

Clare was niet verbaasd dat haar vriendinnen het zich herinnerden. Het had wekenlang boven aan de bestsellerlijsten van usa Today en The New York Times geprijkt. Auteurs waren niet geneigd om degene die de bestsellerlijst aanvoerde gemakkelijk te vergeten of te vergeven. Behalve Adele blijkbaar. Clare zag hoe haar vriendin een spiraalvormige krul rond haar vinger wond.

‘Hoe is het om bij de mariniers ingekwartierd te zijn?’ vroeg Adele.

‘Benauwd. Smerig. Doodeng. En dat waren de goede dagen. Maanden nadat ik was teruggekeerd naar de Verenigde Staten stond ik nog steeds graag buiten om lucht in te ademen die niet was verzadigd met zand.’ Hij stopte even en een lichte glimlach krulde zijn mondhoeken. ‘Als je praat met militairen die nu thuis zijn, is dat een van de dingen die ze het meest waarderen. Zandvrije lucht.’

Maddie bestudeerde Sebastian terwijl hij een slok nam. Het achterdochtige onderzoek waaraan ze alle mannen blootstelde smolt uit haar bruine ogen. ‘Ze zien er allemaal zo jong uit.’