Niet alles is liefde(30)

‘Clare, je was toen te gespannen en dat ben je nog steeds.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Je vriendinnen liegen om je gevoelens te sparen of ze zijn zelf net zo leuk als een godsdienstige kring.’

Ze was niet van plan ruzie te maken over hoe leuk zij en haar vriendinnen waren. ‘Heb jij in een godsdienstige kring gezeten?’

‘Vind je dat moeilijk te geloven?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar een seconde of twee afkeurend aan tot zijn mondhoeken omhooggingen en hem verraadden. ‘Toen ik studeerde, ging een van de eerste artikelen die ik moest schrijven over een groep evangelisten die zieltjes probeerden te winnen op de campus. Ze waren zo saai dat ik in slaap viel op een vouwstoel.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Het hielp waarschijnlijk niet dat ik een enorme kater had.’

‘Zondaar.’

‘Ken je het oude gezegde dat je iets moet vinden waar je goed in bent en daar dan bij moet blijven?’ Hij glimlachte brutaal en liet er weinig twijfel over bestaan dat hij het zondigen tot kunst had verheven.

Haar hart sloeg onregelmatig, of ze dat wilde of niet. En ze wilde het niet. Clare verschoof haar zonnebril en haar haar gleed over haar oor en langs haar wang. ‘Als je je vader ziet, wil je hem dan zeggen dat ik met hem wil praten over de gastenlijst voor zijn feest?’ vroeg ze, in een poging de conversatie van gedachten over zondigen weg te leiden.

‘Natuurlijk.’ Hij bracht zijn koffie naar zijn mond. ‘Je kunt de lijst hier laten, dan zorg ik ervoor dat hij ernaar kijkt.’

Ze duwde haar haar naar achteren. ‘Wil je dat doen?’

‘Waarom niet?’

Waarschijnlijk omdat aardig en behulpzaam tegen haar zijn niet in zijn karakter zat. ‘Dank je.’

Hij nam een slok en keek over de rand van de beker naar haar. ‘Geen dank, E-Clare.’

Ze fronste haar voorhoofd en trok een vel papier uit de tas aan haar schouder. In haar jeugd had hij allerlei variaties op haar naam bedacht. Haar minst favoriete was Blèr-Clare geweest. Ze legde de lijst op de tafel en hing haar tas goed. Ze herinnerde zich de keer dat ze dacht dat ze Sebastian te slim af was en hem een lamme zak had genoemd. Ze had de uitdrukking ergens gehoord en dacht dat ze hem een stomme idioot noemde. Tot hij erop wees dat ze hem eigenlijk een verdoofde bal noemde. Het was niet mogelijk geweest om van Sebastian te winnen. ‘Zeg tegen hem dat dit de mensen zijn waarmee ik al contact heb opgenomen en die aanwezig zullen zijn. Als hij iemand mist, als ik iemand ben vergeten, wil ik het graag zo snel mogelijk weten.’ Ze keek naar hem omhoog. ‘Nogmaals bedankt,’ zei ze en ze draaide zich naar de deur.

Zonder een woord te zeggen zag Sebastian haar vertrekken. De warme koffie gleed door zijn keel terwijl hij keek naar het glanzende bruine haar dat haar naakte schouders en rug raakte.

Ze was zo degelijk. Zo netjes. Iemand zou haar een plezier moeten doen en haar wat verfomfaaien. Haar kleren verkreukelen en haar lippenstift uitsmeren. Aan de voorkant van het huis ging de deur open en dicht, en Sebastian liep naar de tafel. Die iemand zou hij niet zijn, hoe verleidelijk het ook was. Ze was te gespannen voor zijn smaak. Maar zelfs als ze zou ontspannen, kon hij zich niet voorstellen dat het goed zou vallen bij zijn vader als hij met Clare naar bed ging. En dat gold helemaal voor Joyce.

Hij schopte de stoel bij de tafel vandaan, ging zitten en startte zijn computer op. De enige redenen die hij kon bedenken voor de onverklaarbare aantrekkingskracht die Clare op hem uitoefende, waren (a) dat hij haar naakt had gezien, (b) dat hij een tijdje geen seks had gehad en (c) dat verdomde boek van haar. Hij was niet van plan geweest om het helemaal te lezen, maar het had hem geboeid en hij had het boek helemaal gelezen. Elke goed geschreven, zinderende bladzijde.

Tijdens de zeldzame momenten dat Sebastian tijd had om iets te lezen wat niet met zijn werk te maken had, pakte hij een Stephen King. Als kind had hij sciencefiction en thrillers fantastisch gevonden. Als volwassene was het nooit bij hem opgekomen om een liefdesroman te lezen. Vanaf de eerste bladzijde was hij onder de indruk geweest van haar soepele schrijfstijl. Ja, sommige scènes waren emotioneel overtrokken geweest, zo erg zelfs dat hij een paar keer had gekreund, maar het was ook bijzonder erotisch geweest. Niet het soort Penthouse-erotiek van sommige mannelijke schrijvers. Meer een zachte sturing van de hand dan een klap in het gezicht.

Gisteravond, toen hij in slaap was gevallen, had hij over Clare gedroomd. Al weer. Alleen droeg ze dit keer een lange onderbroek en een wit korset in plaats van een string. En dankzij haar expliciete stijl was hij in staat geweest om alle verdomde linten en strikken voor zich te zien.

Toen hij vandaag de deur had opengedaan, stond ze op zijn veranda alsof hij haar tevoorschijn had getoverd. Om de zaak nog erger te maken, zaten er kersen op haar jurk. Kersen, jezus. Alsof ze een dessert was. Wat hem onmiddellijk deed terugdenken aan de piraat die Lady Julia op zijn grote tafel had gegooid en Devonshire-room van haar borsten had gelikt.