Niet alles is liefde(34)

‘Hoe gaat dat bij jou in z’n werk?’ vroeg Clare aan Maddie.

‘Goed, Dr. Phil.’ Maddie leunde naar voren en zette haar lege glas op de salontafel. ‘Ik wil geen harten en bloemen. Ik wil geen romantiek, en ik wil mijn afstandsbediening niet delen. Ik wil gewoon seks. Je zou toch denken dat dat niet moeilijk te vinden is, maar verdomme, dat is het wel.’

‘Dat komt doordat we eisen hebben.’ Adele draaide haar glas en dronk het leeg. ‘Zoals een betaalde baan. Geen parasiterende artiesten. En geen kunstgebit dat naar buiten springt als hij praat, behalve als hij hockeyt en uitzonderlijk lekker is.’

‘En hij mag niet getrouwd zijn of moordneigingen hebben.’ Maddie dacht even na en voegde er, typisch voor haar, aan toe: ‘En flink geschapen zou prettig zijn.’

‘Flink geschapen is altijd prettig.’

Clare stond op en vulde de glazen bij. ‘En heteroseksueel zijn is een noodzaak.’ Ze wachtte nog steeds op het ta-da-moment, waarop ze zou weten en beseffen waarom ze keer op keer bedriegers en leugenaars uitkoos. ‘Het enige goede aan het eind van mijn relatie met Lonny is dat het schrijven verrassend goed gaat.’ Ze vond troost in het schrijven. Troost doordat ze een paar uur verdween in een wereld die ze zelf had gecreëerd, terwijl de realiteit van haar echte leven een fiasco was.

De bel ging en de muzakversie van Paperback Writer vulde het huis. Ze zette haar glas neer en keek naar de porseleinen klok op de schoorsteenmantel. Ze verwachtte niemand. ‘Ik weet niet wie dat kan zijn,’ zei ze terwijl ze opstond. ‘Ik ben vergeten om me dit jaar op te geven voor de loterij.’

‘Het zijn waarschijnlijk zendelingen,’ riep Adele haar na. ‘Ze hebben mijn buurt ook onveilig gemaakt op hun fietsen.’

‘Als ze knap zijn, kun je ze binnenvragen voor een drankje en een beetje verdorvenheid,’ voegde Maddie eraan toe.

Adele lachte. ‘Je gaat naar de hel.’

Clare keek over haar schouder. ‘En je probeert de rest van ons met je mee te trekken. Je mag niet eens denken aan zondigen in dit huis. Ik heb dat soort slecht karma niet nodig.’ Ze liep naar de hal, deed de deur open en stond oog in oog met het boegbeeld van zonde en verdorvenheid, dat in de schaduw van haar veranda stond en door donkere brillenglazen naar haar keek. De laatste keer dat ze Sebastian had gezien, was hij slaperig en onverzorgd geweest. Vanavond was zijn haar gekamd en hij had zich geschoren. Hij droeg een donkergroen nauwsluitend T-shirt van Stucky’s Bar, dat in een beige cargobroek was gestopt. Ze dacht niet dat ze geschokter had kunnen zijn als er inderdaad iemand van de loterij met een vette cheque en ballonnen op haar veranda had gestaan.

‘Hallo, Clare.’

Ze boog naar links en keek achter hem. Langs de stoeprand stond een zwarte Land Cruiser geparkeerd.

‘Heb je even?’ Hij haalde de zonnebril van zijn gezicht, liet één poot over de losse hals van zijn shirt glijden en haakte hem een stukje links van zijn kin vast. Hij staarde naar Clare met groene ogen die waren omringd door de dikke wimpers die ze als klein meisje zo moeilijk kon weerstaan.

‘Natuurlijk.’ Tegenwoordig had ze dat probleem niet meer en ze stapte opzij. ‘Mijn vriendinnen zijn er en we waren net van plan om aan onze godsdienstige kring te beginnen. Kom binnen, dan bidden we ook voor jou.’

Hij lachte en liep naar binnen. ‘Dat klinkt als mijn idee van een leuke middag.’

Ze deed de deur achter hem dicht en hij volgde haar naar de zitkamer. Maddie en Adele keken op; de beweging waarmee ze hun glas naar hun mond brachten bevroor halverwege, hun gesprek stokte midden in een zin. Clare kon de stripverhaalballonnen boven hun hoofd bijna lezen. Dezelfde ‘wow-schatje’-ballon die zij boven haar hoofd zou hebben als ze Sebastian niet kende. Maar dat Maddie en Adele de tijd namen om een knappe man op waarde te schatten betekende niet dat ze op een knap gezicht vielen en dat ze hun adem nu inhielden of hun haar naar achteren gooiden. Ze waren niet zo gemakkelijk te imponeren. Vooral Maddie niet, die alle mannen beschouwde als potentiële misdadigers tot het tegendeel was bewezen.

‘Sebastian, dit zijn mijn vriendinnen,’ zei Clare terwijl ze door de kamer liep. De twee vrouwen stonden op en Clare keek naar ze zoals een vreemde dat zou doen. Naar Adele, met het lange blonde haar dat krullend tot halverwege haar rug hing en de magische turkooiskleurige ogen die soms meer groen dan blauw leken, afhankelijk van haar stemming. En Maddie, met haar weelderige rondingen en Cindy Crawford-schoonheidsvlek in de hoek van haar volle lippen. Haar vriendinnen waren mooie vrouwen en ze voelde zich naast hen soms net het kleine meisje met de strakke vlechten en de dikke bril. ‘Maddie Jones schrijft waar gebeurde misdaadboeken onder het pseudoniem Madeline Dupree, en Adele Harris schrijft fantasyboeken onder haar eigen naam.’