Niet alles is liefde(26)

Hij bracht zijn flesje bier naar zijn lippen en pakte de afstandsbediening van de televisie, die op een tafel naast zijn vaders leunstoel lag. Met zijn duim zapte hij van kanaal naar kanaal. Hij voelde zich plotseling gespannen en gooide de afstandsbediening op tafel. Hoe moest hij het leven van zijn moeder netjes in kartonnen dozen stoppen?

Als hij eraan dacht dat hij haar leven moest inpakken, voelde hij zich verkrampen. Als hij eerlijk was tegen zichzelf, was de gedachte aan het leegruimen van haar huis een van de redenen dat hij hier in Boise was – en het was een van de dingen die hem ’s nachts wakker hielden.

Hij liep naar een ingebouwde boekenplank naast de open haard en pakte het eerste gebonden fotoalbum van een rij. Hij sloeg het open. Krantenartikelen en tijdschriftenknipsels dwarrelden naar beneden en bedekten zijn voeten. Op de eerste bladzijde van het album staarde Leo hem aan. Hij hield een baby in een afzakkende stoffen luier in zijn armen. De foto was vervaagd en in het midden gekreukt. Sebastian nam aan dat hij door zijn moeder was genomen. Hij vermoedde dat hij op dat moment een maand of zes was geweest, wat betekende dat ze met z’n drieën in Homedale woonden, een klein stadje ten oosten van Boise, en dat zijn vader in een zuivelbedrijf werkte.

Net als alle kinderen van gescheiden ouders herinnerde Sebastian zich dat hij zijn moeder had gevraagd waarom ze niet bij zijn vader woonden.

‘Omdat je vader lui is,’ had ze gezegd. Op die leeftijd had hij niet begrepen wat lui zijn ermee te maken had dat ze niet als een gezin bij elkaar woonden. Later leerde hij dat zijn vader niet lui was, maar gewoon niet ambitieus, en dat een onverwachte zwangerschap twee totaal verschillende mensen bij elkaar had gebracht. Twee mensen die elkaar nooit de hand hadden moeten schudden, laat staan een baby produceren.

Hij bladerde door de rest van het album, dat was gevuld met allerlei kiekjes en schoolfoto’s. Op een van de foto’s stond hij met een vis die net zo groot was als hijzelf. Zijn borstkas was trots opgezet en zijn enorme grijns ontblootte een ontbrekende voortand.

Hij ging op één knie zitten om de knipsels op te pakken, maar zijn hand bleef steken toen hij ze herkende. Het waren oude artikelen van hem. Hij zag het stuk dat hij had geschreven over de dood van Carlos Castaneda, het Time-artikel over de Jarvis-hartklep en de moord op James Bird. Het was een schok om al die artikelen te zien. Hij had niet geweten dat zijn vader zijn carrière bijhield. Hij legde de artikelen terug in het album en stond op.

Terwijl hij het terugzette, trokken een paar koperen boekensteunen op de schoorsteenmantel zijn aandacht. Tussen de glanzende gouden eenden stond een collectie van acht pockets van de schrijfster Alicia Grey. Hij pakte de eerste twee boeken uit de rij. Het eerste had een paars omslag waarop een man en een vrouw in historische klederdracht waren afgebeeld. De rode jurk van de vrouw was van haar schouders gegleden en haar borsten ontsnapten bijna uit de stof. De man droeg geen overhemd, een strakke zwarte broek en laarzen. De titel was in reliëfgoud vermeld: De omhelzing van de piraat. Op het omslag van het tweede boek, De gevangene van de piraat, stond een man op de boeg van een schip terwijl de wind zijn witte overhemd liet opbollen. Hij zag geen zwaard of houten been of ooglapje. Alleen een piratenvlag en een vrouw die met haar rug tegen zijn borstkas stond gedrukt. Sebastian zette een van de boeken terug en sloeg het andere open. Hij grinnikte toen hij tot achteraan had gebladerd. Clare staarde naar hem vanaf een zwart-witte publiciteitsfoto.

‘Het is een avond vol verrassingen,’ mompelde hij terwijl hij haar biografie las.

Alicia Grey is afgestudeerd aan Boise State University en Bennington, begon het, en daarna volgde een lijst met haar wapenfeiten, waaronder de rita®-prijs voor liefdesromanschrijvers van Amerika. Alicia houdt van tuinieren en wacht tot ze door haar eigen held wordt veroverd.

‘Veel geluk ermee,’ zei Sebastian spottend. Een man moest wanhopig zijn om iets bij Clare te proberen. Hoe zijn vader ook over haar dacht, Clare Wingate was een mannenhaatster en het was verstandig als mannen bij haar uit de buurt bleven.

Waar denk je dat ik de ideeën voor alle luidrúchtige, hete, zweterige séks die ik in mijn boeken stop vandaan haal? had ze gevraagd toen ze besloot hem niet meer te negeren. Ik heb het allemaal zorgvuldig onderzocht. Een mannenhaatster met zachte rondingen op de juiste plekken, en een mond waardoor een man wel aan orale seks móést denken. Sebastian vond het jammer en een absolute verspilling.

Hij bladerde naar het inleidende stukje tekst en liep naar zijn vaders leren leunstoel. Hij knipte de lamp aan en las terwijl hij ging zitten.



‘Waarom bent u hier, meneer?’

‘Je weet waarom ik hier ben, Julia. Kus me,’ zei de piraat dwingend. ‘Kus me en laat me de zoetheid van je lippen proeven.’