Niet alles is liefde(23)

Hij had nog nooit een liefdesroman gelezen. Hij vond het sentimentele rotzooi. Voor vrouwen. Sebastian stopte zijn vingers in de voorzakken van zijn spijkerbroek en zag Clares achterlichten verdwijnen. Hoeveel seks had ze in die boeken van haar gestopt? En hoe heet was die seks?

De achterdeur van het huis ging dicht en hij zag dat zijn vader naar hem toe liep. Was dat de reden dat mevrouw Wingate niet over Clares boeken wilde praten? Was het porno? En wat belangrijker was, deed Clare daar echt onderzoek voor?

‘Ik zie dat Clare weg is,’ zei zijn vader toen hij vlak bij hem was. ‘Het is toch zo’n lief meisje.’

Sebastian keek naar zijn vader en vroeg zich af of hij het had over dezelfde Clare die hem net een leugenachtige idioot had genoemd. Of de Clare die zo opgelucht was geweest dat ze geen seks met hem had gehad, dat ze eruitzag als een ter dood veroordeelde gevangene die plotseling gratie had gekregen. Alsof ze zich op de grond zou laten vallen om Jezus te aanbidden.

‘Ik weet dat Joyce je daarstraks voor het blok heeft gezet.’ Leo ging voor Sebastian staan en verschoof zijn hoed. ‘Ik weet dat je van plan was om weg te gaan.’ Hij keek over de binnenplaats en voegde eraan toe: ‘Ik wil niet dat je nu het gevoel hebt dat je moet blijven. Ik weet dat je belangrijke dingen te doen hebt.’

Geen dingen waartoe hij zich verplicht voelde. ‘Ik kan tot volgend weekend blijven, pa.’

‘Mooi.’ Leo knikte. ‘Dat is mooi.’

Sebastian hoorde de eekhoorns in de bomen boven hen. ‘Wat zijn je plannen voor vandaag?’

‘Nou, als ik me heb verkleed, dacht ik erover om naar de Lincoln-dealer te rijden.’

‘Heb je een nieuwe auto nodig?’

‘Ja, de Lincoln heeft de vijftig gehaald.’

‘Heb je een vijftig jaar oude Lincoln?’

‘Nee.’ Leo schudde zijn hoofd. ‘Nee. De kilometerteller staat op vijftigduizend. Ik koop na vijftigduizend kilometer altijd een nieuwe Town Car.’

‘Ja?’ Op zijn Land Cruiser stond al meer dan honderdduizend kilometer, maar Sebastian was niet van plan hem in te ruilen. Hij was absoluut niet materialistisch, behalve als het om horloges ging. Hij hield van goede horloges met veel snufjes. ‘Heb je zin in gezelschap?’ hoorde hij zichzelf vragen. Misschien was tijd met zijn vader doorbrengen op een andere plek dan het koetshuis wat ze allebei nodig hadden. Misschien konden ze een vader-zoonband opbouwen via een paar auto’s. Hij kon zijn vader helpen. Het kon goed zijn.

De eekhoorns bleven lawaai maken. ‘Natuurlijk,’ antwoordde Leo. ‘Als je tijd hebt. Ik hoorde je mobiel daarstraks overgaan en ik dacht dat je het misschien druk had.’

Het telefoontje was gegaan over een artikel voor een belangrijk nieuwstijdschrift dat hij en de hoofdredacteur een paar maanden geleden hadden besproken. Nu wist hij niet meer zeker of hij op een vliegtuig wilde springen en naar Rajwara in India wilde reizen, om een artikel te schrijven over een epidemie van de zwarte koorts. De conventionele behandelmethodes hadden in dat deel van de wereld parasieten gekweekt die resistent waren voor de medicijnen. Het voorspelde dodental lag op tweehonderdduizend wereldwijd.

Toen hij met de uitgever over het artikel had gepraat, had het belangrijk en opwindend geleken. Het was nog steeds belangrijk, van levensbelang zelfs, maar nu was hij er niet zo op gebrand om de vertrokken, hopeloze gezichten te zien of de verhalen over het lijden in al die hutten te horen als hij door de stoffige straten liep. Hij begon het vuur om een verhaal te vertellen kwijt te raken, en hij wist het.

‘Ik heb de komende uren niets te doen,’ zei hij. Ze liepen samen naar het koetshuis terug. Hij voelde de brandende hartstocht voor zijn baan enigszins afkoelen, en dat maakte hem doodsbang. Als hij geen journalist was, als hij geen verhalen najoeg en aanknopingspunten zocht, wie was hij verdomme dan? ‘Waar wil je nog meer kijken behalve bij de Lincoln-dealer?’

‘Nergens. Ik ben altijd een Lincoln-man geweest.’

Sebastian dacht terug aan zijn jeugd en herinnerde zich de auto waarin zijn vader had gereden. ‘Je had een Versailles. In twee kleuren bruin en met beige leren stoelen.’

‘Geelbruin,’ corrigeerde Leo hem terwijl ze langs een marmeren fontein liepen met een cherubijn die in een mosselschelp plaste. ‘Het leer was dat jaar geelbruin. De tweekleurige lak was geelbruin en notenbruin.’

Sebastian wachtte. Wie had gedacht dat zijn vader de Rain Man van Lincoln was? De BlackBerry die aan zijn broekriem hing ging over, en hij bleef buiten om op te nemen terwijl zijn vader het koetshuis in liep om zich om te kleden. Een producer van History Channel vroeg of hij geïnterviewd wilde worden voor een documentaire die ze over de geschiedenis van Afghanistan samenstelden. Sebastian beschouwde zichzelf niet als een expert in Afghaanse geschiedenis. Hij was meer een toeschouwer, maar hij stemde toe in het interview en het werd vastgesteld voor volgende maand.