Niet alles is liefde(25)

Toen ze terug waren bij de dealer was het speeluurtje voorbij en was het tijd voor Leo om zaken te doen.

‘Ik weet het niet.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Je zult met je prijs moeten zakken.’

‘Ik heb u mijn beste prijs gegeven.’

‘Hij heeft een auto om in te ruilen,’ voegde Sebastian eraan toe in een poging om zijn vader te helpen. ‘Toch?’

Leo draaide zijn hoofd naar hem toe en keek hem aan. Tien minuten later verlieten ze het parkeerterrein in de oude Town Car, op weg naar het koetshuis.

‘Zeg nooit tegen een verkoper dat je een auto hebt om in te ruilen, behalve als hij erom vraagt. Ik had hem net waar ik hem wilde hebben,’ zei Leo toen ze bij de dealer wegreden. ‘Misschien denk je dat je het een en ander weet over de stropdas die je moet dragen, maar je weet helemaal niets over het kopen van een auto.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Die dealer kan ik afschrijven. Daar krijg ik nooit meer een goede prijs.’

Dat was dan dat voor de vader-en-zoonbinding.

Na het avondeten werkte Leo eerst wat in de tuin, keek naar het nieuws van tien uur en ging daarna naar bed. Sebastian verontschuldigde zich voor het verpesten van zijn potentiële aankoop en Leo glimlachte en klopte op weg naar bed op zijn schouder.

‘Het spijt me dat ik een beetje oververhit reageerde. Ik denk dat we gewoon niet aan elkaars manier van doen gewend zijn. Dat zal tijd kosten.’

Sebastian vroeg zich af of ze ooit aan ‘elkaars manier van doen’ gewend zouden raken. Hij had zijn twijfels. Ze draaiden om elkaar heen en deden hun best om een gemeenschappelijke basis te vinden, maar dat zou toch niet zo moeilijk moeten zijn.

Toen hij alleen in de keuken was liep hij naar de koelkast om een biertje te pakken. Zijn leven vond plaats in zijn appartement in Mercer Place in Seattle, waar hem een enorme hoeveelheid werk wachtte – hij had zijn eigen problemen om op te lossen, en hij moest zijn moeders huis in Tacoma leeghalen. Ze had bijna twintig jaar in dat huis gewoond en het zou heel veel werk zijn voordat het de markt op kon.

Zijn moeder was drie keer getrouwd en gescheiden tegen de tijd dat Sebastian tien jaar was. Elke keer was ze vervuld geweest van de belofte van een gelukkig leven. Elke keer had ze verwacht dat het huwelijk haar leven lang zou duren. Maar ze had elke echtgenoot minder dan een jaar gehad. De minnaars in haar leven bleven nog korter. En telkens als er weer een relatie was gestrand, stuurde ze Sebastian naar bed en huilde ze zichzelf in slaap terwijl hij wakker lag en haar door de dunne muur heen hoorde snikken. Haar tranen maakten dat hij ook huilde. Het deed pijn in zijn borstkas en maakte dat hij zich hulpeloos en bang voelde.

Toen Sebastian aan zijn tweede jaar op de middelbare school begon, waren zijn moeder en hij zes keer verhuisd. Zijn moeder was een ‘schoonheidsconsulente’ geweest, wat betekende dat ze haren knipte en in model bracht. Overal waar ze in de hoop op een ‘nieuwe start’ terechtkwamen, kreeg ze heel gemakkelijk een baan. Maar dat betekende ook een nieuwe buurt en dat Sebastian nieuwe vrienden moest maken.

De zomer dat Sebastian zestien werd, belandden ze in een klein huis in Noord-Tacoma. Om de een of andere reden – misschien was zijn moeder volwassen geworden of had ze genoeg gekregen van het verhuizen – besloot ze in het kleine huis in Eleventh Street te blijven. Ze had waarschijnlijk ook genoeg gekregen van de mannen. Ze stopte bijna helemaal met afspraakjes maken en stopte haar energie niet meer in relaties, maar in het verbouwen van de voorkamer van het huis tot Carol’s Clip Joint – vernoemd naar haarzelf – die ze uitrustte met twee kappersstoelen, wasbakken en haardroogstoelen. Ze werkte samen met haar hartsvriendin Myrna. Ze knipten haren, zetten permanentjes en deelden het laatste nieuws.

Bij Carol’s Clip Joint waren stijve krullen die een orkaan konden overleven nooit uit de mode geraakt. Het huis was gevuld met de geuren van alkaline, peroxide en alcohol, behalve op zondag. Dan was de kapsalon gesloten en maakte zijn moeder altijd een uitgebreid ontbijt voor hem. Een paar uur lang verjoegen de bosbessenpannenkoeken de geuren van permanentvloeistof, haarverf en lak.

Datzelfde jaar kreeg Sebastian een baan als bordenwasser in een plaatselijk restaurant, en vlak daarna werd hij bevorderd tot avondmanager. Hij kocht een Datsun-pick-up uit 1975 in verbleekt oranje en met een gedeukte achterbumper. Die baan leerde hem de waarde van hard werken en hoe hij moest krijgen wat hij wilde. Dat jaar kreeg hij ook zijn eerste echte vriendinnetje. Monica Diaz was twee jaar ouder dan hij. Twee heel wijze jaren. Van haar leerde hij het verschil tussen goede seks, fantastische seks en gekmakende seks.

Sebastian pakte zijn flesje bier en liep de keuken uit. Zijn voetstappen waren het enige geluid in het stille koetshuis. Tijdens zijn tweede jaar op de middelbare school had hij zich opgegeven voor journalistiek omdat hij te laat in de gaten had dat de andere keuzevakken vol zaten. Hij had de drie jaar daarna doorgebracht met het schrijven van artikelen voor de schoolkrant over de plaatselijke muziekscene. Het laatste jaar was hij hoofdredacteur van de krant geweest, maar hij had al snel in de gaten dat hij het niet leuk vond om opdrachten voor artikelen te geven en ze daarna te redigeren. Hij gaf de voorkeur aan de verslaggevende kant van de journalistiek.