Niet alles is liefde(20)

‘Mama,’ waarschuwde Clare.

Joyce stak een slanke hand op. ‘Ik was van plan om volgende maand iets te doen om beide gelegenheden te markeren, maar omdat Sebastian nu hier is, denk ik dat we volgend weekend een kleine bijeenkomst met Leo’s vrienden moeten houden.’

‘We?’

‘Volgend weekend?’ Sebastian was niet van plan geweest om tot volgend weekend te blijven.

Joyce richtte zich tot Clare. ‘Ik weet zeker dat je wilt helpen met de voorbereidingen.’

‘Natuurlijk zal ik zoveel mogelijk helpen. Ik werk de meeste dagen tot vier uur, maar daarna sta ik tot je beschikking.’

‘Je kunt vast wel een paar dagen vrij nemen.’

Clare keek alsof ze ertegenin wilde gaan, maar op het laatste moment plakte ze een van haar namaakglimlachjes op haar gezicht. ‘Geen probleem. Ik ben blij met alles wat ik kan doen.’

‘Ik weet het niet.’ Leo schudde zijn hoofd. ‘Het klinkt alsof het een hoop moeite kost en Sebastian weet niet wanneer hij vertrekt.’

‘Ik weet zeker dat hij nog een paar dagen kan blijven.’ Daarna vroeg de vrouw die hem ooit als een koningin uit haar land had verbannen: ‘Kun je alsjeblieft blijven?’

Hij deed zijn mond open om nee tegen haar te zeggen, maar in plaats daarvan kwam er iets anders uit. ‘Waarom niet?’ hoorde hij zichzelf zeggen.

Waarom niet? Er waren verschillende goede redenen waarom niet. Ten eerste wist hij niet zeker of meer tijd ervoor zou zorgen dat de relatie met zijn vader minder pijnlijk zou worden. Ten tweede ging het hem duidelijk niet lukken om het artikel voor Newsweek aan zijn vaders keukentafel te schrijven. Ten derde moest hij zijn moeders huis leegruimen, hoewel het niet zo’n groot huis was. De vierde en vijfde goede reden stonden voor hem: de een was duidelijk opgelucht door zijn beslissing, de ander was geërgerd en deed nog steeds alsof hij onzichtbaar was.

‘Fantastisch.’ Joyce legde haar handen tegen elkaar en plaatste haar vingers onder haar kin. ‘Nu je hier toch bent, Clare, kunnen we meteen beginnen.’

‘Ik moet weg, mama.’ Ze draaide zich naar Sebastian en vroeg: ‘Wil je even met me meelopen?’

Plotseling was hij niet onzichtbaar meer. Hij wist zeker dat Clare iets over eergisteravond wilde zeggen, dat ze wilde dat hij een paar lege plekken voor haar invulde, en hij overwoog of hij haar in het onzekere zou laten. Uiteindelijk was hij te nieuwsgierig naar wat ze wilde vragen. ‘Natuurlijk.’ Hij zette zich af tegen het buffet en haalde zijn handen uit zijn zakken. Hij volgde haar de eetkamer uit, terwijl de zilveren hakken van haar schoenen zachtjes op de keukentegels tikten.

Sebastian liep als eerste de trap af en deed de achterdeur voor haar open. Zijn blik ging van haar blauwe ogen naar het gladde, achterovergekamde haar. Als kind had haar haar er altijd vreselijk uitgezien. Nu was het als donkere zijde die in de war gemaakt moest worden. ‘Je ziet er anders uit,’ zei hij.

De mouw van haar pakje raakte de voorkant van zijn T-shirt terwijl ze hem passeerde. ‘Ik was zaterdag niet bepaald op mijn best.’

Hij grinnikte en deed de deur achter zich dicht. ‘Ik bedoel dat je er anders uitziet dan toen je een kind was. Je droeg altijd een dikke bril.’

‘O. Ik heb acht jaar geleden mijn ogen laten laseren.’ Ze keek naar haar voeten terwijl ze onder een oude eik door naar de garage liepen. Een zachte bries bewoog de bladeren boven hun hoofd en schaduwen speelden op haar haar en op de zijkant van haar gezicht. ‘Hoeveel heb je opgevangen van het gesprek met mijn moeder?’ vroeg ze terwijl ze van het gazon op de stenen oprijlaan stapte.

‘Genoeg om te weten dat je moeder het nieuws over Lonny niet goed heeft opgenomen.’

‘Eigenlijk is Lonny de perfecte man voor mijn moeder.’ Ze stopten bij de zwarte bumper van haar Lexus. ‘Iemand die bloemen schikt en haar niet lastigvalt in de slaapkamer.’

‘Dat klinkt als een werknemer.’ Als mijn vader, dacht hij.

Ze legde een hand op de auto en keek naar de achterkant van het huis. ‘Ik weet zeker dat je hebt geraden waarom ik je heb gevraagd of je met me meeliep. We moeten het hebben over wat er eergisteravond is gebeurd.’ Ze schudde haar hoofd en deed haar mond open om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze haalde haar hand van de achterkant van de Lexus en legde hem toen weer neer. ‘Ik weet niet goed waar ik moet beginnen.’

Hij zou haar kunnen helpen. Hij kon de situatie heel snel ophelderen en haar vertellen dat ze niet met elkaar naar bed waren geweest, maar het was niet zijn taak om haar leven gemakkelijker te maken. Als hij iets had geleerd van zijn jaren als journalist, was het achteroverleunen en luisteren. Hij leunde met zijn heup tegen de auto, vouwde zijn armen over elkaar en wachtte. Een paar dunne strepen zonlicht accentueerden de diep kastanjebruine strengen in haar bruine haar, en de enige reden die hij kon bedenken waarom hem dat opviel was dat hij was getraind om kleine details op te merken. Het was zijn werk.