Niet alles is liefde(19)

‘Soms heb ik een pauze nodig.’ Clare leunde naar achteren. ‘Een heel lange pauze.’

‘Je moeder is niet zo erg.’

‘Niet tegen jou.’ Ze deed een paar stappen naar achteren en liet haar handen langs haar zij vallen. ‘Ik neem aan dat jullie het gesprek over Lonny hebben gehoord?’ Haar aandacht bleef op Leo gericht alsof ze Sebastian had uitgewist. Alsof hij niet in dezelfde kamer was en zo dicht bij haar stond dat hij de verdwaalde haarpiekjes bij haar haarlijn kon zien.

‘Ja. Ik vind het niet erg dat hij weg is,’ zei Leo, die zijn stem een fractie liet dalen en haar begrijpend aankeek. ‘Ik heb altijd gevonden dat hij nogal verwijfd was.’

Als zijn vader had geweten dat Clares verloofde homoseksueel was, hoe kwam het dan dat Clare dat niet had gemerkt? vroeg Sebastian zich af.

‘Ik zeg niet dat er iets mis mee is… je weet wel… helemaal niet, maar als een man een voorkeur heeft voor… eh… andere mannen, dan moet hij niet net doen alsof hij van vrouwen houdt.’ Leo legde een troostende hand op Clares schouder. ‘Dat is niet goed.’

‘Wist jij het ook, Leo?’ Ze schudde haar hoofd en bleef Sebastian negeren. ‘Waarom was het voor iedereen zo duidelijk behalve voor mij?’

‘Omdat je hem wilde geloven, en sommige mannen zijn geraffineerd. Je hebt een vriendelijk hart en een zachtaardig karakter, en daar heeft hij misbruik van gemaakt. Je hebt de juiste man veel te bieden. Je bent mooi en succesvol en op een dag vind je iemand die jou waard is.’

Sebastian had zijn vader niet zoveel zinnen achter elkaar horen zeggen sinds hij was aangekomen. In elk geval niet als hij binnen gehoorsafstand was.

‘Aahhh.’ Clare hield haar hoofd schuin. ‘Je bent de liefste man op aarde.’

Leo straalde en Sebastian kreeg plotseling een overweldigende behoefte om haar om te duwen, om aan haar perfecte paardenstaart te trekken of modder op haar te gooien en haar net zo toe te takelen als hij altijd had gedaan als ze hem irriteerde toen ze kinderen waren. ‘Ik heb je moeder en mijn vader verteld dat we elkaar eergisteravond zijn tegengekomen in het Double Tree,’ zei hij. ‘Het was heel jammer dat je weg moest en dat we niet, eh… wat meer konden praten.’

Clare richtte haar aandacht eindelijk op Sebastian, met de kleine namaakglimlach die haar volle roze lippen krulde, en zei: ‘Ja. Dat vond ik heel, heel erg.’ Ze keek weer naar Leo en vroeg: ‘Hoe is je laatste houtsnijwerk geworden?’

‘Het is bijna klaar. Je moet ernaar komen kijken.’

Sebastian duwde zijn vingers in de voorzakken van zijn spijkerbroek. Ze was van onderwerp veranderd en had hem op zijn plaats gezet. Hij liet haar voorlopig van onderwerp veranderen, maar hij was niet van plan haar net te laten doen alsof hij niet in de kamer was. Hij leunde met zijn achterwerk tegen het buffet en vroeg: ‘Welk houtsnijwerk?’

‘Leo snijdt de meest fantastische dieren uit.’

Dat wist Sebastian niet. Hij had ze natuurlijk gezien in het koetshuis, maar hij wist niet dat zijn vader ze had gemaakt.

‘Vorig jaar heeft hij met een van zijn eenden meegedaan aan de Western Idaho Fair en gewonnen. Wat voor soort eend was dat, Leo?’

‘Een slobeend.’

‘Hij was prachtig.’ Clares gezicht straalde alsof ze hem zelf had uitgesneden.

‘Wat heb je gewonnen?’ vroeg Sebastian aan zijn vader.

‘Niets.’ Leo’s nek begon boven de kraag van zijn beige shirt te kleuren. ‘Alleen een blauw lint, meer niet.’

‘Een enórm blauw lint. Je bent te bescheiden. De competitie was groot. Veni vidi vici.’

Sebastian zag hoe de blos naar zijn vaders wangen kroop. ‘Je kwam, je zag en je hebt wat houtsnijwerkers ingemaakt?’

‘Ach,’ zei Leo terwijl hij naar het tapijt keek. ‘Het was geen belangrijke prijs zoals jij altijd wint, maar het was leuk.’

Sebastian was zich er niet van bewust dat zijn vader over zijn journalistieke prijzen wist. Hij kon zich niet herinneren dat hij daarover had gepraat tijdens de paar keer dat ze elkaar gedurende de afgelopen jaren hadden gesproken, maar hij had waarschijnlijk toch iets gezegd.

Joyce kwam helemaal in het zwart gekleed de eetkamer binnen, als een engel des doods, en maakte een eind aan het gesprek over eenden en prijzen. ‘Hm,’ zei ze terwijl ze naar het buffet wees. ‘Nu ik het zie, weet ik niet zeker of ik het daar mooi vind staan.’ Ze duwde één kant van haar korte grijze bob achter haar oor en draaide met haar andere hand aan haar parelketting. ‘Goed, ik moet erover nadenken.’ Ze richtte zich tot de drie mensen voor haar en zette haar handen op haar knokige heupen. ‘Ik ben blij dat we allemaal in dezelfde kamer zijn omdat ik een idee heb.’ Ze keek naar haar dochter. ‘Voor het geval je het bent vergeten, Leo wordt zaterdag vijfenzestig en volgende maand is hij dertig jaar bij ons in dienst. Zoals je weet is hij van onschatbare waarde en praktisch een lid van de familie. In bepaalde opzichten veel meer dan meneer Wingate ooit is geweest.’