Nanny Slaat Terug(45)

‘Stil! Dat is Carey Schwartz’ nieuwe peuter-SUV, waarin ze ze dag en nacht laat rondkarren. En die twee seconden geblaf hier zijn een overtreding! Ik zal nooit begrijpen waarom ze er nog drie kinderen bij wil hebben.’ Ze breekt een ei boven de pan, dat sissend in de boter glijdt. Ik wenk Grace om haar te sussen. ‘Als je maar niet te lang wacht, Nan. Wacht niet tot je een langs medische weg verwekte zesling moet baren. Wat zou je dan moeten beginnen?’





8

Ik was bang dat mijn niet zo goed uitgepakte gesprek met mam de hele dag negatief zou beïnvloeden, maar tot mijn aangename verrassing verloopt de lunch met mijn cliënt, een softwarebedrijf, gladjes. Opgekikkerd kondig ik mijn komst stipt om drie uur zelfbewust aan bij de portier van Park Avenue 721. Hij kijkt bedenkelijk. ‘Is ze dan in de stad?’ vraagt hij.

‘Ze moet er zijn. Ze verwacht me.’

Hij draait zich niet bepaald overtuigd om naar het messing schakelbord en pakt de hoorn. ‘Ik dacht dat ze naar Europa was. Meestal loopt ze in en uit, het bezoek komt en gaat, ze krijgt het ene pakket na het andere, maar… Hallo? Mrs. X? Er is bezoek voor u. Goed!’ Hij draait zich glimlachend weer naar me om. ‘U mag naar boven gaan.’

Ik stap op de achtste uit, druk op de bel en bid dat Stilton op kousenvoeten zal opduiken en de hele tijd om ons heen zal blijven schaatsen, al zal hij wel op school zitten. Of zou ze me echt willen bedanken? Dan zou ik het leuk vinden als hij vliegensvlug een olieverfschilderij van het gebeuren maakte.

Geen reactie.

Nog niet.

Dan een klein stemmetje. ‘Ik kom al!’ Ten slotte gaat de deur open en daar staat ze, nog brozer dan twee weken geleden. Ze zwemt in een beige zijden broek met wijde pijpen en een lang, openhangend zijden jasje met een bijpassend hemdje eronder. De havermoutkleuren maken haar kleurloze gezicht nog fletser. ‘Kom toch binnen. Wat fijn dat je dat hele eind wilde reizen. Ik heb momenteel gewoon de fut niet om de deur uit te gaan. Grayer zei dat je in Harlem woont.’

‘Ja, we hebben een bouwval van de gemeente gekocht die we nu aan het opknappen zijn,’ zeg ik terwijl ik haar wijzende vinger naar de woonkamer volg. Op de een of andere manier weet ik zeker dat Grayer niet heeft verteld dat hij bij me thuis is geweest. ‘Het wordt prachtig.’

‘Pioniersgeest, wat enig,’ zegt ze, en ze legt een hand op haar uitstekende sleutelbeentjes. ‘Dat heb ik nooit gehad. Ga toch zitten.’ Ze gebaart naar de bank tegenover die waarop ze zichzelf installeert. ‘Thee?’ vraagt ze, en ze buigt zich naar voren om thee te serveren uit hetzelfde theeservies waarmee we Chester Dobson hebben ingepalmd.

‘Dank u.’

‘Het spijt me dat er geen scones of broodjes zijn. Alles is op en Rosa heeft me zomaar in de steek gelaten, ik heb geen idee waarom.’ Ze stoot een vreugdeloze lach uit.

‘Wat eten de jongens dan?’ vraag ik plagerig.

Ze kijkt me wezenloos aan terwijl ze me mijn kopje aanreikt. ‘Pizza? Grayer heeft me niet om geld gevraagd, dus ik neem aan dat ze geld van hun vader krijgen. Grayer krijgt pas volgend jaar de beschikking over zijn trustfonds. Melk?’

‘Alstublieft.’ Ik neem het van een zilveren rand voorziene melkkannetje van haar aan en besluit over dit nieuwe onderwerp niet plagerig te doen. ‘Grayer heeft me verteld dat Mr. X weg is. Ik vind het heel erg voor u.’

Ze leunt achterover en vouwt haar dooraderde handen op haar schoot. ‘Heeft Gráyer je dat verteld?’ vraagt ze. Ik aarzel even, want ik weet niet goed wat ik allemaal toegeef.

‘Ja,’ zeg ik uiteindelijk.

Ze trekt een kam met pareltjes uit haar haar, dat niet langer bijna zwart is, maar donkerblond, en steekt hem terug. ‘Dus jij leest de Post niet?’

‘Nee.’ Ik verzwijg mijn verslaving van deze week.

‘Het is allemaal zo vulgair.’ Ze veegt denkbeeldige kruimels van haar smetteloze schoot. ‘Zo ontzettend vulgair. En dan te bedenken wat ik allemaal heb gedaan om…’ Ze kijkt in de lege schouw en vermant zich. ‘Het is gewoon vulgair.’

Ik glimlach vriendelijk, schutterig, met oprecht medeleven, of ze het nu over het gedrag van haar man of over de verslaggeving heeft. Het is écht vulgair. ‘Wat zou Elizabeth ervan hebben gevonden, denkt u?’ vraag ik voorzichtig, doelend op de intimiderende schoonmoeder van Mrs. X.

‘O, die leeft nog.’ Mrs. X leunt naar voren. ‘Na de dood van haar zus heeft ze het huis in Boston verkocht en is ze in het ouderlijk huis in Greenwich getrokken. Het is maar drie kwartier rijden. Ze heeft niets van zich laten horen, dus het lijkt me wel duidelijk aan wiens kant ze staat.’ Ze snuift door haar piepkleine neusgaten en klemt haar niet-opgemaakte lippen op elkaar voordat ze weer achteroverleunt en haar handen weer op haar schoot vouwt. ‘Goed.’ Ze zwijgt even. ‘Ik heb je hier uitgenodigd om je te bedanken.’ Ja, oké, ja, dat klopt, we zitten op hetzelfde realiteitsniveau. ‘Stilton heeft een brief gekregen waarin stond dat hij was aangenomen en een telefoontje. Ik schíjn een charmante indruk te hebben gemaakt tijdens het evaluatiebezoek.’