Nanny Slaat Terug(40)

‘Om er zeker van te kunnen zijn dat zoiets als dit de school nooit meer in gevaar kan brengen,’ voegt Sheila eraan toe. ‘Letten we allemaal op?’

‘Hoe zit het met Chassie?’ Alle hoofden draaien zich om naar het stemgeluid. Het is Ingrid, die verbijsterd boven in de zaal staat. ‘Gaat het wel goed met haar? Ik bedoel, heeft er al iemand met haar gepraat? Haar op de hoogte gesteld? Hoe zit het met de schoolpsycholoog? Heeft Mildred haar al steun aangeboden?’ Ze wijst naar een oudere vrouw die een gezicht trekt alsof ze dit met geen drie meter lange, gedesinfecteerde tang wil aanraken. ‘Goed, en haar moeder dan?’ probeert Ingrid.

‘Die staat in een stuk in het West End,’ zegt Sheila op een toon alsof dat alles verklaart.

Ingrid trekt een wenkbrauw op. ‘Nou, maar weet Chassie dat dit filmpje circuleert? Dat was duidelijk niet haar bedoeling. Ze moet het weten. En ze moet hulp hebben. Therapie. Dit is geen opbouwende of veilige manier om te communiceren. En ze is niet de enige leerling hier die op dat punt de weg kwijt is. Dit…’ – ze gebaart naar het scherm – ‘… gaat over een ziekte die epidemische vormen aanneemt binnen de cultuur van Jarndyce.’ Ze kijkt naar haar collega’s in de lagere rijen, maar die plukken allemaal druk aan zomen en knopen. Ik trek mijn wenkbrauwen op en probeer haar met een blik duidelijk te maken dat ik achter haar sta. ‘We willen de school moderniseren, maar wanneer gaan we iets aan dit soort gedrag doen?’

‘Begrepen.’ Cliff knikt en overziet de hele zaal. ‘Nog meer snelle vragen voordat de training begint? Ik weet dat het laat is, en de andere leden van het bestuur en ik zijn hier al de hele avond.’

‘Dus… wat wordt er gedaan?’ probeert Ingrid het nog eens. ‘In het geval van Chassie?’

Cliff kijkt bemoedigend naar haar op. ‘En jij bent…?’

‘Ingrid Wells, voornoemde bitch.’ Ze verplaatst haar gewicht naar haar ene heup en glimlacht vol zelfspot, maar wordt snel weer ernstig. ‘Ik ken die kinderen.’

Grant maakt zich los van de muur. ‘Je geeft ze les – dat is iets anders,’ wijst hij haar terecht.

‘Ik begeleid Chassie en Grant bij spreekvaardigheid, ik ben mentor van de vijfde klas en ik heb ze allebei bij geschiedenis.’

‘Geschiedenis,’ herhaalt Grant ten bate van de andere ouders, alsof ze zojuist ‘potsen maken’ heeft gezegd.

‘Ik vind dat ze hulp nodig hebben,’ vervolgt Ingrid, die haar bevende handen in haar jaszakken duwt.

‘Ze?’ stuift Grant op. Hij begint weer rood aan te lopen. ‘Wie zijn ze? Dat mijn zoon toevallig het doelwit was van de zelfverlaging van dat stomme wicht wil niet zeggen dat hij erbij betrokken is.’

‘Ik heb het niet over betrokkenheid, ik zeg dat we hulp moeten bieden…’

‘Mijn zoon is hier het slachtoffer, laten we dat niet vergeten,’ tiert Grant, ‘en als ik die Chassie eruit kon schoppen, zou ik het doen. Je kunt je echte verantwoordelijkheden ten opzichte van die kinderen niet ontlopen door de hele dag te knuffelen, Míss Wells. En u wilt ook nog een ziektekostenverzekering,’ besluit hij minachtend.

Ik ben maar een toehoorder, ik ben maar een toehoorder…

‘Goed, zullen we beginnen?’ Mr. Toomey haast zich op een teken van Cliff naar het podium en de bestuursleden verlaten opgelucht de zaal. ‘Laten we beginnen met de basisprincipes van internet.’

Ingrid, die op haar wang bijt, zakt langzaam op haar stoel. Terwijl Toomey praat, dwalen mijn ogen weer naar het scherm en nu kan ik eindelijk Darwins verontruste e-mail aan zijn vader lezen.

Pa, kan het cooler? Kom je deze week nog thuis? D

‘Hoe bedoel je, ze liet het verdwijnen?’ vraagt Ryan ergens na enen aan de andere kant van de lijn.

‘Ik bedoel dat ze het ergens in stopte.’

‘Oei.’

‘Ik hou van je.’ Ik leg mijn pen op de verzakkende stapel aantekeningen op de matras, mijn provisorische werkplek.

‘Je houdt van me?’

‘Ja.’

‘Waarom?’

‘Omdat jij de oeifactor begrijpt.’ Ik leun achterover in de stapel kussens die als bureaustoel fungeert.

‘Nou, ik hoop dat ik Grant Zuckerman een keer in het Capitool tegenkom als dit is uitgelekt. Ik wil die zelfvoldane eikel wel eens een toontje lager horen zingen.’

‘Ik geef het een dag.’ Ik kijk naar het web van haarscheurtjes in het plafond. ‘Kinderen die masturberen met Fruition. Over merkverjonging van Estée Lauder gesproken. Dat moet binnen de kortste keren door Fox worden uitgezonden.’ Ik speel de opname nog eens voor mijn geestesoog af, maar dan met strepen over het beeld. ‘Die arme Chassie. In de kleren van haar moeder, op het bed van haar moeder. Een kinderpsycholoog kan erop promoveren.’