Moord op afspraak(7)

‘Ik wist niet dat die bestond.’ Darcy pakte haar schoudertas.



Alle kantoren lagen rond een grote centrale ruimte vol met bureaus waaraan secretaresses en schrijvers zaten. Computers zoemden en faxen ratelden. Aan de andere kant van het vertrek verkondigde een omroeper het laatste nieuws, dat rechtstreeks werd uitgezonden.

In het voorbijgaan groette Nona met een algemeen gebaar. ‘Er is hier geen enkele alleenstaande die me niet helpt met de contactadvertenties. Ik vermoed zelfs dat sommigen van de mannen die geacht worden gebonden te zijn, ook stiekem afspraakjes maken via een anoniem antwoordnummer.’ Ze bracht Darcy naar een projectieruimte en stelde haar voor aan Joan Nye, een knappe blondine die er niet ouder uitzag dan tweeëntwintig.

‘Joan verzorgt de overlijdensberichten,’ verklaarde ze. ‘Ze is net klaar met het bijwerken van een belangrijk bericht en vroeg me er even naar te kijken.’ Ze wendde zich tot Joan. ‘Ik weet zeker dat het in orde is,’ voegde ze er geruststellend aan toe. Joan zuchtte. ‘Ik hoop het.’ Ze drukte op de startknop van de film.

Het gezicht van filmvedette Ann Bouchard vulde het scherm. De zoetgevooisde stem van Gary Finch, de eindredacteur van Hudson Televisie, was passend ingetogen toen hij begon te spreken.

‘Ann Bouchard won haar eerste Oscar op negentienjarige leeftijd, toen ze de zieke Lillian Marker verving in de klassieker Perilous Path uit 1928...’

Filmfragmenten van Ann Bouchard in haar gedenkwaardigste rollen werden gevolgd door hoogtepunten uit haar privéleven: haar zeven echtgenoten, haar huizen, haar geruchtmakende ruzies met studiodirecties, fragmenten van interviews in de loop van haar lange carrière, haar emotionele reactie op de toekenning van een prestatieprijs voor haar levenswerk: ‘Ik ben gelukkig. Ik voel me gestreeld. Ik hou van jullie allemaal.’

Het was afgelopen.

‘Ik wist niet dat Ann Bouchard was overleden!’ riep Darcy uit. ‘Allemachtig, mijn moeder had haar vorige week nog aan de telefoon. Wanneer is dat gebeurd?’

‘Het is nog niet gebeurd,’ antwoordde Nona. ‘We stellen de overlijdensberichten van beroemdheden van tevoren samen, precies zoals de kranten dat doen. En we werken ze geregeld bij. Het afscheid van George Buns is tweeëntwintig keer herzien. Als het onvermijdelijke gebeurt, hoeven we alleen maar de samenvatting te pakken. De enigszins oneerbiedige naam voor dit project is de “Toedeloe Club”.’

‘Toedeloe Club?’

‘Uh-huh. We stellen het laatste gedeelte samen en zeggen toedeloe tegen de overledene.’ Ze wendde zich tot Joan. ‘Dat was uitstekend. Ik moet echt mijn tranen verdringen. Tussen twee haakjes, heb je nog op nieuwe contactadvertenties gereageerd?’ Joan grinnikte. ‘Het gaat je nog geld kosten, Nona. Gisteravond had ik een afspraak met een of andere idioot. Ik kwam natuurlijk vast te zitten in het verkeer. Ik parkeerde mijn auto dubbel om naar binnen te rennen en hem te zeggen dat hij nog even geduld moest hebben. Toen ik weer naar buiten draafde, stond een agent me te bekeuren. Ten slotte vond ik zes blokken verderop een parkeergarage en toen ik terugkwam...’

‘Was hij verdwenen,’ zei Nona.

Joans ogen werden groot. ‘Hoe wist je dat?’

‘Omdat ik van anderen ook al zoiets had gehoord. Trek het je niet persoonlijk aan. En nu moeten we er snel vandoor.’ Bij de deur riep Nona over haar schouder: ‘Geef mij die bon maar. Dat regel ik wel.’



In de taxi, op weg naar hun ontmoeting met Erin, vroeg Darcy zich onwillekeurig af waarom iemand zo’n streek uithaalde. Joan was zonder meer aantrekkelijk. Was ze te jong voor de man met wie ze had afgesproken? Toen ze op de advertentie reageerde, moest ze haar leeftijd hebben genoemd. Had hij een bepaald beeld in gedachten waaraan Joan niet voldeed?

Het was een verontrustend idee. Terwijl de taxi schokkend en slingerend door het verkeer op 72nd Street manoeuvreerde, merkte ze op: ‘Nona, ik zag het als een geintje toen we met die advertenties begonnen. Nu twijfel ik. Het is als een afspraakje met een onbekende man, zonder de zekerheid dat je aan hem wordt voorgesteld omdat hij de beste vriend van iemands broer is. Ken jij een man die zoiets zou doen? De kerel met wie Joan een afspraakje had... Zelfs al bevielen haar kleren of haar kapsel hem niet, dan nog had hij gewoon even iets met haar kunnen drinken en zeggen dat hij snel weg moest om een vliegtuig te halen. Dan was hij er toch vanaf geweest en had hij haar niet voor gek laten staan.’

‘Laten we eerlijk zijn, Darcy,’ zei Nona. ‘Van alle ervaringen waarover ik heb gehoord, blijken de meeste mensen die dit soort advertenties plaatsen of beantwoorden, vrij onzeker te zijn. Veel alarmerender is het dat ik vandaag een brief van een FBI-agent ontving. Hij schreef dat hij over het programma had gehoord en met me wilde praten. Hij zou graag zien dat we er waarschuwend aan toevoegen dat deze advertenties geknipt zijn voor seksuele psychopaten.’