Moord op afspraak(4)

Darcy grinnikte. ‘Ik heb kennelijk niet veel gemist. Hoeveel advertenties heb je voor mij beantwoord?’

‘Een stuk of twaalf. Het leek me wel grappig om zowel jouw als mijn brief naar een paar van dezelfde adverteerders te sturen. Dan kunnen we pas echt onze ervaringen vergelijken als die kerels bellen.’

‘Geweldig! Waar heb je met het slachtoffer van vanavond afgesproken?’

‘In een kroeg bij Washington Square.’

‘Wat doet hij voor de kost?’

‘Bedrijfsjurist. Hij komt uit Philadelphia en heeft zich onlangs hier gevestigd. Je komt morgenavond toch, hè?’

‘Natuurlijk.’ Ze zouden met Nona gaan dineren.

Erins toon veranderde. ‘Ik ben blij dat je weer in de stad bent, Darce. Ik heb je gemist.’

‘Ik jou ook,’ zei Darcy warm. ‘Nou, tot morgen dan.’ Ze wilde afscheid nemen, maar vroeg toen in een opwelling: ‘Hoe heet die grote onbekende van vanavond?’

‘Charles North.’

‘Klinkt chic, verheven. Veel plezier, Erin-lief.’ Darcy verbrak de verbinding.

Bev stond geduldig te wachten met de binnengekomen berichten. ‘Werkelijk, jullie zijn net een paar schoolmeisjes als jullie aan het kletsen zijn.’ Haar stem klonk nu openlijk jaloers. ‘Jullie band is hechter dan die tussen zusters. Véél hechter, zou ik zeggen als ik aan mijn zuster denk.’

‘Je hebt volkomen gelijk,’ zei Darcy bedaard.



In de Sheridan-galerie aan 78th Street, precies ten oosten van Madison Avenue, was een veiling aan de gang. De inhoud van het reusachtige landhuis van Mason Gates, de overleden oliebaron, had een enorm aantal handelaars en verzamelaars getrokken.

Chris Sheridan observeerde het tafereel van achter uit de zaal, met genoegen bedenkend dat het een prestatie was geweest om vóór Sotheby’s en Christie’s het privilege te bemachtigen om deze collectie te veilen. Absoluut magnifieke meubelstukken uit de Queen Anne-periode, schilderijen die zich eerder onderscheidden door hun techniek dan door hun zeldzaamheid, en Revere-zilver dat − zo wist hij − een koortsachtig bieden zou veroorzaken.

Op drieëndertigjarige leeftijd zag Chris Sheridan er nog altijd meer uit als de lijnverdediger die hij op de universiteit was geweest dan als een vooraanstaande autoriteit op het gebied van antiek huisraad. Zijn één meter negentig lange gestalte werd geaccentueerd door zijn rechte houding. Zijn brede schouders liepen taps toe naar een slanke taille. Zijn rossige haar omlijstte een krachtig gezicht. Zijn blauwe ogen waren ontwapenend en vriendelijk, hoewel zijn concurrenten hadden gemerkt dat er in diezelfde ogen opeens een felle, strenge gloed kon verschijnen.

Chris vouwde zijn armen over elkaar, terwijl hij toekeek hoe de laatsten een bod deden op een Domenico Cucci-kabinet uit 1683, met panelen van pietra dura en centrale reliëfs met inlegwerk van edelstenen. Hoewel het kleiner en minder gedetailleerd was dan het exemplaar dat Cucci voor Lodewijk de Veertiende had gemaakt, was het toch een magnifiek en gaaf stuk en hij wist dat het Metropolitan Opera House het dolgraag wilde hebben.

Het werd rustig in de zaal, terwijl het bieden tussen de twee partijen − het operahuis en de vertegenwoordiger van een Japanse bank − met hoge inzetten voortging. Een ruk aan zijn arm deed Chris met een afwezige frons omkijken. Het was Sarah Johnson, zijn hoofdassistente, een kunstexpert die hij had weggelokt van een particulier museum in Boston. Haar gezicht vertoonde een bezorgde uitdrukking.

‘Chris, ik ben bang dat er een probleem is,’ zei ze. ‘Je moeder is aan de telefoon. Ze zegt dat ze je onmiddellijk moet spreken. Ze klinkt nogal overstuur.’

‘Het probleem is dat verwenste programma!’ Chris liep met grote passen naar de deur, schoof hem open en stormde, de lift negerend, de trap op.

Een maand geleden had de populaire televisieserie Waargebeurde misdrijven een fragment getoond van de onopgeloste moord op Chris’ tweelingzuster, Nan. Op negentienjarige leeftijd was Nan gewurgd terwijl ze aan het joggen was in de buurt van haar huis in Darien, Connecticut. Ondanks zijn heftige protesten had Chris niet kunnen voorkomen dat de cameraploegen uitgebreide opnamen maakten van het huis en de tuin, en evenmin dat er een reconstructie van Nans dood plaatsvond in de naburige bossen, waar haar lichaam was gevonden.

Hij had zijn moeder gesmeekt niet naar het programma te kijken, maar ze had het per se samen met hem willen zien. De producers waren erin geslaagd een jonge actrice te vinden die verbluffend veel op Nan leek. De gedramatiseerde documentaire toonde haar terwijl ze aan het joggen was en vervolgens de gedaante die haar in de beschutting van de bomen gadesloeg, de confrontatie, de ontsnappingspoging, de moordenaar die haar aanviel, haar wurgde, de Nike van haar rechtervoet trok en verving door de hooggehakte schoen.