Moord op afspraak(25)

Wanda’s blik gleed naar de Valentino-tas op de passagiersstoel. Nadat ze vanmorgen op het terrein van Kinney had geparkeerd, had ze de tas stevig onder haar arm geklemd en hem daar de hele dag gehouden. Ze was niet zo stom om hem aan haar arm te hangen, zodat iemand hem kon weggraaien.

Alweer zo’n verwenst stoplicht. Nou ja, een eindje verderop was de afslag en zou ze dit ellendige deel van deze zogenaamde snelweg achter zich hebben.

Een tik tegen het raam maakte dat Wanda snel naar rechts keek, waar een bebaard gezicht haar grijnzend aanstaarde. Een oude lap werd in zwiepende bewegingen langs de ruit gehaald. Wanda’s lippen verstrakten tot een smalle streep. Verdomme! Heftig schudde ze haar hoofd. Nee, nee...

De man negeerde haar.

Ik laat me niet door dergelijke lui ophouden, dacht Wanda ziedend. Haar vinger drukte op de knop die het passagiersraam opende. ‘Ik wil niet...’ Ze begon te gillen. De lap werd tegen de voorruit gesmeten. De fles met vloeistof viel kletterend van de motorkap. Een hand reikte in de wagen. Ze zag haar tas verdwijnen.



Een patrouillewagen reed in westelijke richting door 55th Street. De chauffeur schoot plotseling overeind. ‘Wat is dat?’ Op de afslag naar de snelweg zag hij verkeer stoppen en mensen uit hun auto’s stappen. ‘Erop af!’ Met loeiende sirene en flitsend zwaailicht schoot de patrouillewagen vooruit en manoeuvreerde behendig door het labyrint van rijdend verkeer en dubbelgeparkeerde voertuigen.

Nog steeds schreeuwend van woede en frustratie wees Wanda naar de verderop gelegen pier. ‘Mijn tas! Hij rende daarheen.’

‘Kom op.’ De patrouillewagen draaide naar links en raasde toen met een scherpe bocht naar rechts de pier op. De agent naast de bestuurder knipte het zoeklicht aan, recht op de hut die door Petey was verlaten. ‘Ik ga daar even een kijkje nemen.’ Het volgende moment snauwde hij: ‘Hé, daarginds... voorbij de terminal. Wat is dat?’

Het lijk van Erin Kelley, glinsterend van de ijzel, de zilverkleurige dansschoen glanzend in de krachtige straal van het zoeklicht, was voor de tweede keer ontdekt.



Darcy verliet met Vince d’Ambrosio Nona’s kantoor. Ze namen een taxi naar haar appartement, waar ze hem Erins agenda en haar dossier met contactadvertenties gaf.

Vince bestudeerde het aandachtig. ‘Dit zegt niet veel,’ luidde zijn commentaar. ‘We zullen uitzoeken wie de door haar omcirkelde advertenties plaatsten. Met een beetje geluk is Charles North er één van.’

‘Erin is geen ster in het bijhouden van feiten,’ zei Darcy. ‘Ik zou weer naar haar flat kunnen gaan om nogmaals in haar bureau te zoeken. Het is mogelijk dat ik iets over het hoofd heb gezien.’

‘Dat zou kunnen helpen, maar maak je geen zorgen. Als North een bedrijfsjurist uit Philadelphia is, zal het niet moeilijk zijn hem op te sporen.’ Vince stond op. ‘Ik zal dit meteen aanpakken.’

‘En ik ga nu weer naar haar flat. Ik vertrek tegelijk met u.’ Darcy aarzelde. Het lampje van het antwoordapparaat knipperde. ‘Kunt u nog even wachten tot ik de binnengekomen berichten heb afgeluisterd?’ Met een geforceerd lachje voegde ze eraan toe: ‘Er bestaat altijd een kans dat Erin een boodschap heeft doorgegeven.’

Er waren twee berichten, beide over contactadvertenties. Eén daarvan klonk joviaal. ‘Hai, Darcy. Ik probeer het nog maar eens. Heb genoten van je brief. Hoop dat we elkaar eens kunnen ontmoeten. Mijn antwoordnummer is 4358. David Weid, 555-4890.’

Het andere bericht vormde een scherp contrast. ‘Hé, Darcy. Waarom verspil je jouw en mijn tijd met die contactadvertenties? Dit is al de vierde keer dat ik je bel. Ik houd er niet van om boodschappen achter te laten, maar hier is er dan toch eentje: val dood.’

Vince schudde zijn hoofd. ‘Die knaap is heetgebakerd.’

‘Tijdens mijn afwezigheid had ik het antwoordapparaat niet ingeschakeld,’ zei Darcy. ‘Als iemand heeft geprobeerd me te bereiken in reactie op de paar brieven die ik zelf heb geschreven, heeft hij het vermoedelijk opgegeven. Ongeveer twee weken geleden begon Erin uit mijn naam op advertenties te reageren. Dit zijn de eerste telefoontjes die ik heb ontvangen.’



Gus Boxer was verrast en niet bepaald verheugd toen hij in antwoord op de zoemer opendeed en dezelfde jonge vrouw trof die gisteren zoveel van zijn tijd had verspild. Hij wilde haar pertinent weigeren om nogmaals Erin Kelleys flat te betreden, maar kreeg daarvoor geen kans.

‘We hebben Erins verdwijning doorgegeven aan de FBI,’ liet Darcy hem weten. ‘De verantwoordelijke agent heeft me gevraagd haar bureau te doorzoeken.’

De FBI. Gus voelde een nerveuze trilling door zijn lichaam gaan. Ach, dat was zo lang geleden. Hij had niets te vrezen. Een paar mensen hadden onlangs hun namen achtergelaten voor het geval er een flat vrijkwam, en een knap grietje had gezegd dat ze bereid was hem duizend dollar onder de tafel te betalen als hij haar boven aan de lijst zou zetten. Mocht Darcy Scott ontdekken dat haar vriendin iets was overkomen, dan zou hem dat dus een aardig zakcentje opleveren.