Maxime(113)

'Dat is een onredelijk hoog bedrag, Edelachtbare,' zei Charlie Salomon. 'Mijn cliënt heeft geen strafblad.' Na enige discussie besliste de rechter: 'De borgsom is vastgesteld op tweehonderdvijftigduizend dollar.' Justin werd weer geboeid naar een cel in het gerechtsgebouw gebracht, tot het geld kon worden overgedragen. Lily belde haar bankdirecteur en regelde dat een motorkoerier een cheque kwam brengen. Na ruim een uur arriveerde de cheque eindelijk. Nadat de cheque was overhandigd, vereiste de administratieve rompslomp voor Justins vrijlating ook nog een halfuur.

'Hartelijk dank voor je hulp, Charlie,' zei Lily. 'Jij en je collega's kunnen nu wel gaan. Maxime en ik nemen Justin mee naar huis.'

'Me dunkt dat ik beter kan blijven tot Justin vrij komt. Ik moet hem toch spreken, Lily.'

'Morgen, Charlie,' zei Lily gedecideerd, waarop de advocaten vertrokken.

'Die verslaggever van gisteravond is er ook weer, moeder. Met een fotograaf,' waarschuwde Maxi.

'Justin is onschuldig, Maxime. Als ze foto's willen maken, kunnen we daar niets tegen doen.' 'Zullen we naar de camera lachen, moeder?' 'Een uitstekend idee, Maxime.'





'Het enige dat ik nodig heb is een warme douche,' zei Justin met klem toen Lily haar dokter wilde laten komen om hem te onderzoeken voor het geval hij ernstig hoofdletsel zou hebben opgelopen door de knuppels van de rechercheurs. Hij was niet te overreden en zo zaten de drie Ambervilles een uur later in het grote huis aan een uitgebreide lunch en converseerden alsof er niets ernstigers dan een lichte verkoudheid aan de orde was. De aspergeroomsoep werd gevolgd door een lamszadel. De spanning in het vertrek groeide met ieder onbenullig woord dat ze zeiden en met het toenemende aantal woorden van wezenlijk belang dat ze niet zeiden. De bedienden liepen af en aan.

'Moeder, kunnen we het dessert niet overslaan en met ons drietjes in jouw zitkamer koffie drinken?' vroeg Maxi. 'Zeker, lieverd,' antwoordde Lily, alsof het het gewoonste verzoek van de wereld was.

Ze gingen naar boven. Justin bewoog zich met de strakke beheersing van een man die al zijn gevechtskracht in reserve houdt. Hij leek geestelijk even ver van zijn moeder en zijn zuster verwijderd als een stierenvechter die al gekleed is voor de corrida. Het was bijna, dacht Maxi, alsof hij er helemaal niet was.

'Suiker?' vroeg Lily.

'Graag,' antwoordde hij. Hij nam bedachtzaam twee klontjes. 'Morgen,' zei Lily nog steeds op dezelfde conversatietoon, 'zal ik Charlie Salomon vragen ons een paar goede verdedigers aan te bevelen, de beste die er zijn. Het feit dat je onschuldig bent is helaas niet voldoende.'

'Dank je, moeder,' zei Justin met een zweem van zijn scheve, onverschillige lachje.

'Je begrijpt toch, hoop ik,' zei Lily, nerveus aan het handvat van de koffiepot friemelend en over haar woorden struikelend op een manier die geheel niet bij haar paste, 'dat het voor ons geen enkel verschil maakt welke levensstijl jij erop na houdt, dat we toch van je houden, heel veel, hoe dan ook.' 'Levensstijl? Bedoel je: zelfs als ik vegetariër werd, of me aan computerfraude schuldig maakte, of huurmoordenaar werd?' zei Justin uitdagend.

'Wat zitten jullie verdomme te wauwelen?' barstte Maxi los. 'Dit is niet het moment voor Wie van de drie?, Justin. We weten dat die cocaïne maar op één manier bij jou thuis kan zijn terechtgekomen.'

'Maxime,' zei Lily waarschuwend.

'Moeder, we kunnen er niet omheen blijven draaien.' Maxi stond op, nam Justin zijn koffiekopje uit handen en zette het op de bijzettafel. Toen knielde ze bij hem neer, sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een klapzoen op beide wangen. 'Hoor eens, jongen, er moet iemand zijn die een sleutel van je huis heeft of die bij je gelogeerd heeft, iemand die dat spul daar heeft verstopt zonder jou er iets van te zeggen, een of andere vent met wie je een relatie hebt. Kunnen we niet gewoon open kaart spelen, Justin, zodat moeder en ik niet langer hoeven te doen alsof we niet weten dat je homoseksueel bent?' Justin sprong heftig op, beende naar het venster en ging met zijn rug naar hen toe staan. 'Homoseksueel, Justin, of hoe je het ook wilt noemen. We weten het, we weten het al heel lang, moeder en ik, en het kan ons geen barst schelen! Kom terug en ga zitten. Het is toch geen ramp? Maar homoseksueel zijn is één ding, dom zijn is iets anders, en het is in geen van beide gevallen aan te bevelen er de gevangenis voor in te draaien. Dus keer je om, zodat we dit nuchter kunnen bespreken.' 'Jullie weten niets. Jullie kunnen niets weten,' zei hij schor, nog steeds met zijn rug naar hen toe, zijn hand om het raamkozijn geklemd. Hij stond daar alsof hij eerder minachting voor hen voelde dan genegenheid of liefde.

'Maar ik weet het wel, lieverd,' zei Lily, bedaarder nu. 'Ik weet het al jaren, maar zag geen reden om er met iemand over te praten, nooit. Het was jouw privé-leven, tot nu toe.' 'Ik had zelfs, tot gisteravond toen ik haar belde, geen idee dat moeder het wist,' zei Maxi. 'Behalve degenen die heel veel van je houden en je zo goed kennen als wij, en god weet dat je ervoor hebt gezorgd dat dat maar verdomd weinig mensen zijn, heeft niemand er ook maar het flauwste vermoeden van. Ik vind het moeilijk dit allemaal tegen je rug te moeten zeggen. Toe.' Ze ging naar hem toe, sloeg haar armen om zijn middel en drukte zachte kusjes in zijn nek.