Maxime(109)

'Denk jij dat het een leugen is?' Lily's stem schoot uit. 'Justin is iemand die iets te verbergen heeft. Dat heb ik vanaf het eerste ogenblik geweten. Hij is altijd even achterbaks, tegen mij, tegen jou, tegen iedereen van de familie. Hij verdwijnt maanden aan één stuk, zonder te zeggen waar hij heen gaat, hij heeft een flatje dat we zelfs nog nooit gezien hebben; het wijst allemaal in dezelfde richting. Ik weet dat jij het niet wilt toegeven, maar dat alles deugt niet. En wij krijgen de hele rotzooi op ons dak. Justin is een waardeloze, rijke lanterfanter, die niet genoeg heeft aan zijn kapitaal en zijn dividenden. Daarom verdient hij er wat bij met de handel in coke en wordt daarvoor gepakt, de nietsnut.'

Lily keek naar Cutter, die door de slaapkamer ijsbeerde en zijn boze woorden op haar afvuurde.

'Cutter, luister naar me.' Ze dwong zich zo kalm mogelijk te spreken. 'Jij kent Justin niet, maar je zou toch moeten begrijpen dat hij nooit iets doet om anderen te benadelen. Helaas gaat hij om met het soort mensen dat er niet tegen opziet drugs te verbergen. Toen ik me realiseerde dat Justin en jij niet met elkaar overweg konden, dat jullie elkaar nooit nader zouden komen, dat jij geen enkele poging deed om Justin - je eigen zoon, Cutter - beter te leren kennen, dacht ik dat dat kwam doordat je wist, begreep, enfin, intuïtief aanvoelde dat hij homoseksueel was. Ik dacht dat je dat jezelf misschien, onterecht overigens, verweet, ik dacht...'

'Homoseksueel?' Het bleef een ogenblik doodstil. Het woord leek te weerkaatsen tussen de wanden van de slaapkamer, die vervuld was van Cutters verbijsterde verbazing, en Lily's ongelovige besef dat Cutter dit niet had geweten, niet had gezien, misschien nooit de moeite had genomen zich in zijn zoon te verdiepen en zich af te vragen waarom Justin er altijd tussenuit trok.

'Homoseksueel is hij vast niet, Lily. Dat is onmogelijk,' kwam eindelijk Cutters barse weerwoord.

'Je geloofde wel dat hij in drugs handelt. Onmiddellijk, zonder meer. Waarom geloof je dan niet dat hij homoseksueel is?' 'Mijn zoon een flikker? Nee, dat kan niet. Als Toby het nou was... maar niet die van mij. Verdomme Lily, ik heb nooit gewild dat je hem kreeg, maar jij, jij moest met alle geweld je zin doordrijven. Hij had nooit geboren mogen worden.' 'Nooit geboren mogen worden?' Lily keek Cutter recht aan en terwijl ze zijn woorden herhaalde, zag hij een gezicht waarvan hij het bestaan nooit had vermoed, het verwrongen gezicht van een vrouw die tot in het diepst van haar ziel was gekwetst, die op het punt stond hem aan te vliegen. Hij was met een paar stappen bij haar en trok haar, tegenstribbelend, in zijn armen. 'Liefste, liefste, het spijt me. Jezus, ik meende er niets van, geen woord, echt niet. Het was gewoon de schrik - ik kan nu eenmaal niet tegen... homoseksuelen... een fobie, denk ik. Een soort primitieve reactie. Ik raakte helemaal de kluts kwijt toen je zei dat Justin... Lily, het klinkt krankzinnig, maar ik heb daar moeite mee, en daar schaam ik me voor. Ik kan me begrijpen dat je boos bent, maar je weet toch dat mensen rare dingen zeggen als ze schrikken, dingen die ze niet menen. Lily, ik ben blij dat we een zoon hebben - heel erg blij. Heel blij, mijn Lily.' Hij voelde haar verstarring wijken en merkte dat ze begon te huilen. 'Is het nu weer goed, schat? Ik hou zoveel van je. Vergeef me alsjeblieft. Weet je wat, ik zal iets te drinken halen en dan zullen we eens overleggen wat we voor de arme jongen kunnen doen, hoe ik mijn zoon kan helpen.'

Toen hij naar beneden ging, verwenste Cutter zichzelf dat hij zo stom was geweest zijn mond voorbij te praten. Hoe kwaad hij ook was, het was beslist geen excuus voor zo'n stommiteit. Vanaf de eerste keer dat hij met Lily had gevrijd, had hij haar afgericht op gehoorzaamheid en onderwerping, zodat hij nu alle kanten met haar op kon om zijn doel te bereiken. Wilde hij zijn plannen om Amberville Publications te vernietigen volvoeren, dan moest hij Lily's onvoorwaardelijk geloof en vertrouwen in hem zien te behouden. Hij had haar zo ver gekregen dat ze de uitgave van drie tijdschriften had gestaakt, maar er waren er nog zeven, die eveneens moesten verdwijnen. Hij had het bijna verknald. Dat zou niet weer gebeuren, nam hij zich plechtig voor, terwijl hij met de glazen naar de slaapkamer ging. Zelfs niet als het betekende dat hij Justin uit de nesten moest halen, die perverse, chagrijnige flikker. Hij had hem altijd gehaat en hij wist nu waarom.





22


De eetzaal van het Regency Hotel is, om onduidelijke redenen, het populairste trefpunt voor machtige mannen, die er 's morgens vroeg bij koffie en droge toast zaken met elkaar doen. Ze handelen daar vaak in dat ene uurtje ontbijten meer af dan gedurende de rest van de dag.

Cutter Amberville had zich er, door er consequent juist gedoseerde, hoge fooien te geven - nooit zo hoog dat hij onzeker leek, nooit zo weinig dat het geen indruk maakte -, een vaste plaats verworven: de tweede muurbank rechts, tegenover de ramen aan Sixty-first Street. Hij had dit plaatsje drie jaar geleden uitgezocht, toen hij pas uit Engeland terug was, omdat hij hier met zijn rug tegen de muur kon zitten. Cutter had ervoor gezorgd een paar minuten vroeger te zijn dan zijn gast, Leonard Wilder van de United Broadcasting Company, zodat hij vanaf het begin van het gesprek als vanzelfsprekend de toon kon aangeven. Hij concentreerde zich nu volledig op de man die hij zo dadelijk zou ontmoeten, zonder ook maar een gedachte te wijden aan Lily, die al vroeg de deur uit was gegaan om Justin vrij te krijgen.