Maxime(117)

Toen Rocco de Post opende schoot zijn hoofd ineens omhoog. Angelo, de kapper beneden in het St.-Regis Hotel, die a raison van veertig dollar per keer de haren van zijn selecte clientèle knipte, gaf hem bijna een jaap met de schaar in zijn oor, ofschoon zijn reflexen scherp waren afgesteld op de onbeheerste reacties van directeuren onder stress. 'Hé, Rocco, wil je een oor kwijt?'

'Ik moet onmiddellijk iemand opbellen. Laat de rest maar.'

Rocco stond op en gooide de kapmantel af.

'Blijf zitten. Ik ben pas half klaar. Je kunt zo niet weg.' 'Klets niet.' Rocco vloog de trap op, ondertussen haren wegvegend. De telefooncellen in de lobby waren allemaal bezet. Hij stormde het hotel uit en zag dat, zelfs al kon hij een taxi bemachtigen, deze toch niet vooruitkwam in het spitsuur. Waar was een telefoon? De telefooncellen op straat waren permanent buiten werking; ze werden vernield zodra ze gerepareerd waren. Het kantoor was te ver om naar toe te hollen. Angelo! Hij rende het hotel weer binnen, ging met drie treden tegelijk de trap af en greep, zonder iets te vragen, Angelo's privételefoon.

'Maxi, ik lees net in de krant van Justin. Kan ik wat doen om te helpen?'

'Ik weet het niet. Moeder trommelt allerlei advocaten op, maar Justin heeft geen flauw idee hoe die cocaïne in zijn flat is gekomen. Hij schijnt nogal wat feestjes te hebben gegeven... volgens hem kan iedereen het gedaan hebben. Hij heeft wel gezegd dat hij iemand een sleutel heeft gegeven, maar hij wilde alleen kwijt dat het een jongen was die hij tijdens opnamen had leren kennen, en dat die het niet kan zijn geweest.' 'Waarom niet?'

'Omdat hij daar te nobel voor schijnt te zijn,' antwoordde Maxime droogjes. 'Justin weigert halsstarrig de naam van deze heilige te noemen. En bovendien is de brave jongeling de stad uit.'

'Kun jij het natrekken?'

'Dat heb ik me ook al afgevraagd. Voor die badpakkenserie die Justin voor me heeft gemaakt hadden we vierentwintig mannelijke modellen. De volgende modereportage was "De garderobe van beroemdheden of De positieve effecten van creatieve wanorde", en de maand daarop hadden we Bill Blass, die dertig manieren liet zien om je oudste truien te dragen. Behalve modefoto's heeft Justin een hoop ander werk voor ons gedaan... ik ben juist de foto's aan het bekijken.' 'Vierentwintig mannelijke modellen? Allemaal van hetzelfde bureau?'

'Nee, Julie heeft ze bij vier, misschien wel vijf verschillende bureaus geboekt.'

'Luister, zoek de rekeningen op. Die moeten op je kantoor zijn. Geef ze aan mij, dan zal ik een paar telefoontjes plegen. Als er iets uitkomt, laat ik het je weten.' 'Ik zal de rekeningen meteen gaan halen.' 'Morgenochtend is vroeg genoeg. Ik moet de mensen op hun kantoor spreken, die mensen kan ik niet thuis bellen.' 'Ik zal ze morgenvroeg meteen laten brengen. Ik vind het ontzettend lief van je, Rocco, en ik ben je heel erg dankbaar,' zei Maxi. 'Ik zal dit nooit vergeten.'

'Ach wat,' zei Rocco, zonder acht te slaan op haar bewogenheid. 'Je weet best dat ik Justin graag mag. Die arme bliksem. Hoe neemt Angelica het op?' Nu had zijn stem een bezorgde klank.

'Op haar eigen manier.' 'Wat bedoel je daarmee?'

'Als iemand hier overheen komt, is het mijn dochter wel,' snoof Maxi.

'Jij begrijpt haar niet,' zei Rocco, 'mijn dochter is een buitengewoon gevoelig meisje.'

'Dan heeft Angelica het soort fijngevoeligheid dat mij ontgaat, denk ik.'

'Precies. Angelica houdt hier een trauma aan over dat jij nooit zou herkennen, laat staan zou kunnen opvangen.' 'Rocco, ik heb een idee. Zal ik haar door Elie bij jou laten brengen? Dan kun je met haar uit eten gaan en haar over de schok heen helpen.'

'Eh... Tja, ik heb eigenlijk een afspraak. Angelica zou misschien wel mee kunnen, maar, ach nee, dat lijkt me toch niet zo geslaagd. Nee, bij nader inzien niet. Angelica komt het weekend immers bij me? Dan kunnen we het allemaal uitpraten.' 'Ja, doe dat. In ieder geval bedankt, Rocco. Ik bel je nog wel.' Maxi legde de telefoon heel zacht neer en keek om zich heen naar iets dat ze tegen de muur kon smijten, iets dat in ontelbare stukjes zou breken en een heleboel lawaai maakte. Maar iets dat niet te kostbaar was. Iets duurs was die misselijke lammeling niet waard.





'Dag Sue, met Rocco Cipriani.'

'Hallo, meneer Cipriani. Wat kan ik voor u doen?' kweelde Sue.

'Ik zou je iets willen vragen over vier van jullie jongens,' zei Rocco luchtig. Sue was de meest deskundige employee van dit bureau.

'Brand maar los. Voor welke van onze stukken hebt u belangstelling?'

'Dat zal ik je dadelijk zeggen. Het is een delicate kwestie, Sue, maar je zult begrijpen dat ik wel eens met een, eh, lastige vraag moet komen.'

'Daarvoor ben ik hier,' verklaarde Sue parmantig. Rocco noemde de namen van de modellen van haar bureau die Justin voor zijn modefoto's had gebruikt en voegde er, op een toon of hij naar hun borstomvang informeerde, aan toe: 'Ik zou graag weten of een of meer van hen cocaïne gebruikt.' 'Is dit een klacht, meneer Cipriani?' vroeg Sue na een ogenblik zwijgen.