Marcolini broers 01(53)

‘Dat was ik wel van plan,’ zei ze. ‘Maar toen ik wilde bellen om een afspraak te maken, realiseerde ik me dat ik een paar dagen overtijd was en besloot ik om het even af te wachten.’

Er verscheen een frons op zijn gezicht. ‘Je was wel van plan om het me te vertellen, toch?’

‘Natuurlijk!’ zei ze. ‘Je denkt toch niet…’

Hij grimaste verdrietig. ‘Ik zou het verdiend hebben. Ik ben niet bepaald een goede man voor je geweest, toch?’

Daarop wendde ze haar blik af en begon met haar vingers aan het laken te plukken. ‘Ik ben ook niet bepaald de ideale vrouw geweest…’

Hij pakte haar hand en ging met zijn lippen over haar gekromde vingers. ‘Ik kan niet omschrijven hoe blij ik ben met de baby,’ zei hij. ‘Ik had me geen beter nieuws kunnen wensen.’

Een moment lang beet ze op haar lip. ‘Niet alleen omdat je je erfenis wilt behouden?’

‘Het ging me nooit om mijn erfenis,’ zei hij met een warme blik in zijn ogen. ‘Ik hou van je, il mio amato uno. Het was dom van me dat ik dat al die tijd niet doorhad. Ik was te trots om toe te geven dat de vrouw van wie ik hield me had verlaten. Ik had voor je moeten vechten, Claire. Dat besef ik nu wel. Ik had hemel en aarde moeten bewegen om je terug te krijgen.’

Haar hart zwol op tot twee keer zijn oorspronkelijke grootte en ze stortte zich in zijn armen. ‘Ik hou ook van jou,’ snikte ze met haar hoofd tegen zijn brede vertrouwde borstkas. ‘Ik ben zo dom geweest. Ik snap niet dat ik bij je weggegaan ben. Dat was zo onvolwassen van me.’

‘Stil maar, cara,’ troostte hij haar, terwijl hij teder over haar rug streelde. ‘Je had het moeilijk. Isabella kwijtraken was…’ Zijn stem brak, maar hij ging toch door. ‘Het was alsof je in een diepe, donkere afgrond van verdriet terecht was gekomen en het kostte je al je energie om de dag door te komen zonder in te storten. Er rekenden mensen op me, mijn patiënten en collega’s, maar ik had de belangrijkste persoon in mijn leven moeten steunen, jou. Dat zag ik toen niet in, omdat ik in shock was. Elke keer als ik het verdriet in je ogen zag, was het alsof mijn hart brak. Ik was degene die je zwanger had gemaakt. Ik had je niet de steun gegeven die je nodig had. En toen Isabella het niet haalde, had ik het gevoel… dat het mijn schuld was… nu nog steeds eigenlijk.’

Ze keek in zijn donkere vochtige ogen. ‘Je zei haar naam…’ Er klonk verbazing in haar stem. ‘Dat was de eerste keer dat je haar naam zei… twee keer zelfs…’

Zijn adamsappel ging op en neer, terwijl hij probeerde zijn emoties onder controle te houden. ‘Ik heb hem zo vaak willen zeggen, cara. Maar als ik het probeerde, was het alsof iemand mijn keel dichtkneep tot ik bijna geen lucht meer kreeg.’

Claire drukte hem stevig tegen zich aan en gaf hem de gelegenheid om het verdriet te uiten dat door haar eigen onwetendheid en emoties nooit naar buiten had kunnen komen.

Het duurde een tijd voor ze weer iets konden zeggen, maar toen ze elkaar uiteindelijk loslieten en ze in zijn roodbehuilde ogen keek, voelde ze voor het eerst in vijf lange, eenzame jaren dat ze het samen zouden gaan redden.

‘Mijn moeder wil je graag persoonlijk haar excuses aanbieden voor het feit dat ze je misleid heeft,’ zei Antonio. ‘Destijds was ze ervan overtuigd dat ze er goed aan deed. Ze dacht dat je niet meer van me hield. Daarom heeft ze je geld gegeven. Zodat je je leven weer kon oppakken. Ze dacht dat het je zou helpen om afstand te nemen als ze insinueerde dat Daniela en ik nog steeds iets hadden. Ik hoop dat je het haar kunt vergeven. Ik weet dat het veel gevraagd is. Ik vind het zelf ook moeilijk.’

Glimlachend streek ze over zijn stoppelige kaak. ‘Natuurlijk vergeef ik haar en dat moet jij ook doen. Ik wil niet dat negatieve gevoelens ons geluk in de weg staan. Niet nadat we zo lang uit elkaar zijn geweest.’

Hij kuste haar zachtjes op haar mond. ‘Ik ben de gelukkigste man op aarde,’ zei hij. ‘Ik ben zo blij dat jij weer in mijn leven bent, dat we een kind krijgen, dat we weer bij elkaar zijn en dat we een familie zijn.’

‘Over familie gesproken,’ zei ze. ‘Moet je niet eens terug naar de jouwe?’

‘Mijn familie is hier,’ zei hij, waarna hij haar een vurige kus gaf. ‘En ik wil nooit meer zonder jullie.’