Marcolini broers 01(52)

Vaag hoorde ze Antonio nog roepen: ‘Vang haar op!’ Of Mario op tijd was, ontging haar echter volledig…



Claire werd wakker in een verduisterde kamer. Antonio streek met een koele, vochtige doek over haar pijnlijke voorhoofd. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze door haar droge lippen. ‘Waar ben ik?’

‘Cara, je hebt je hoofd gestoten toen je flauwviel.’ Zijn stom klonk bezorgd. ‘Ik wil dat je naar het ziekenhuis gaat voor een röntgenfoto. De ambulance is onderweg. Je kunt wel een schedelfractuur hebben.’

Weer kreeg ze een waas voor haar ogen en zijn woorden leken van heel ver weg te komen. Haar hoofd bonkte. Er kwam een golf misselijkheid opzetten, maar ze wist het weg te slikken. Toen hoorde ze een sirene dichterbij komen.

Terwijl de ambulancebroeders haar achter in het voertuig tilden, hief ze haar hoofd op om naar Antonio te kunnen kijken, die grijs zag van ongerustheid. ‘Je hoeft niet met me mee te gaan,’ zei ze. ‘Je moet bij je moeder zijn. Hoe gaat het met haar?’

‘Naar omstandigheden goed,’ zei Antonio, en hij kneep even in haar hand. ‘Ze heeft zelfs naar jou gevraagd.’

Ondanks de pijnscheut door haar hoofd, keek ze hem aan en knipperde met haar ogen. ‘Naar mij?’ fluisterde ze verbaasd. ‘Weet… Weet ze dan dat ik hier ben… met jou?’

‘Ik heb haar verteld dat we weer bij elkaar zijn,’ zei hij. ‘Ik denk dat ze afscheid wil nemen en haar excuses wil aanbieden.’

Haar hart trok samen. ‘Zeg maar tegen haar… Zeg dat ze op me moet wachten…’

‘Dat zal ik doen,’ zei Antonio, waarna hij vooroverboog om voorzichtig een kus op haar lijkbleke voorhoofd te drukken, net toen haar ogen weer dichtvielen.



‘Come è lei?’

Claire hoorde Antonio vragen hoe het met haar ging, maar het antwoord van de arts tegen wie hij praatte, vond ze moeilijk te volgen in haar verwarde toestand, ook al sprak hij langzaam, alsof het Italiaans niet zijn moedertaal was. ‘Lichte hersenschudding’, was het enige wat ze opving..

‘Commozione minimo… eh… Ma non è tutto… Lei è incinta… eh…’

‘Hoe ver is ze?’ vroeg Antonio, dit keer in het Engels, om het zijn collega wat makkelijker te maken.

Er ging een tintelende sensatie door haar heen, alsof er luchtbelletjes in haar bloed zaten. Het vervulde haar met vreugde. Nu werd het dan eindelijk toch bevestigd. Ze was zwanger.

‘Twee weken, misschien drie,’ antwoordde de arts in het Engels. Aan zijn zangerige toon was duidelijk te horen dat hij Schots was, blijkbaar deed hij mee aan een internationaal uitwisselingsprogramma. ‘Sommige vrouwen hebben veel last van de hormonale schommelingen die daarbij horen. De klap die haar hoofd opgelopen heeft, zal de misselijkheid ’s ochtends natuurlijk niet verminderen, maar als ze genoeg rust, moet ze over een paar dagen wel wat opknappen. Ik heb haar dossier even vluchtig ingekeken. Ze moet goed in de gaten gehouden worden na wat er de vorige keer gebeurd is, maar het is heel goed mogelijk dat ze dit keer een gezonde baby op de wereld zet. We zijn een stuk verder in de zorg voor zwangere vrouwen dan vijf jaar geleden.’

Het was alsof haar hart een sprongetje maakte toen het gevoel van geluk zich door haar lichaam verspreidde. Als alles goed ging, zou ze over een aantal maanden een kind in haar armen houden, levend en wel. Tot nu toe had ze niet te ver vooruit durven denken. Het was al heel wat geweest dat ze vermoedde dat ze Antonio’s kind droeg. Om er nu achter te komen dat ze alle reden had om te hopen op een gezonde bevalling voelde als een wonder.

‘Grazie,’ zei Antonio gesmoord. ‘Ik bedoel, dank u.’

‘Geen dank. Vervelend dat het niet goed gaat met uw moeder,’ voegde de arts eraan toe. ‘Misschien is het nieuws dat ze een kleinkind krijgt precies wat ze nu nodig heeft.’

‘Misschien wel,’ zei Antonio. ‘Nogmaals bedankt. U bent erg aardig en zorgzaam geweest. Dat waardeer ik zeer.’

Toen de voetstappen van de arts in de verte verdwenen, opende Claire haar ogen. Antonio keek haar aan, met een vertederde blik in zijn ogen.

‘Cara,’ zei hij zacht. ‘Het goede nieuws is dat je geen schedelfractuur hebt.’

‘En… En het slechte nieuws?’

Daarop glimlachte hij. ‘Ik beschouw het helemaal niet als slecht nieuws. De arts die je heeft opgenomen kwam tot de ontdekking dat je zwanger bent. Hij heeft een paar bloedtesten gedaan en die hebben het bevestigd.’

Haar ogen vulden zich met tranen en al snel stroomden ze over haar gezicht. Toen ze snoof, pakte Antonio snel een tissue uit de doos die naast haar bed stond, waarna hij voorzichtig haar wangen begon te deppen. ‘En ik maar denken dat je aan de pil was,’ zei hij, quasiverwijtend.