Marcolini broers 01(50)

Het was wel een schok voor haar om tot de ontdekking te komen hoe weinig ze eigenlijk over Antonio had geweten en hoe weinig ze van hem begrepen had als man en als begaafd chirurg. Eigenlijk was ze slechts verliefd geworden op een klein deel van hem, en tot nu toe had ze nooit stilgestaan bij de rest van zijn persoonlijkheid.

‘Ik verwacht niet langer weg te zijn dan een week of hooguit tien dagen,’ verzekerde hij haar. ‘Ik heb natuurlijk verplichtingen hier, hoewel die verzet zullen moeten worden.’

‘Goed dan,’ verzuchtte ze. ‘Ik ga wel met je mee.’

Daarop drukte hij een tedere kus op haar voorhoofd. ‘Fijn, il mio amato,’ zei hij. ‘Ik zal mijn best doen om het zo aangenaam mogelijk voor je te maken.’



Het was een lange vlucht naar Rome, maar Claire viel af en toe in slaap in de exclusieve suite die Antonio had geregeld in het vliegtuig. Toen ze op een gegeven moment wakker werd tijdens de vlucht, lag hij nog aangekleed naast haar op de dekens naar het plafond te staren, en hij keek zo vermoeid dat ze met hem te doen had.

Zachtjes streelde ze over zijn stoppelige kaaklijn. ‘Waarom kleed je je niet uit en ga je even slapen?’

Daarop draaide hij zijn hoofd en glimlachte droevig naar haar. ‘Als ik bij je in bed kruip, is slapen wel het laatste waar ik aan denk.’

Haar wangen kleurden rood. ‘Misschien is dat wel precies wat je nu nodig hebt,’ zei ze zachtjes. ‘Misschien wij allebei wel.’

Nadat hij op zijn zij was gerold, streek hij haar haar van haar voorhoofd, en zijn donkere, intense blik vond de hare. Toen zijn mond naar de hare kwam, sloot ze haar ogen en op het moment dat zijn tong de hare raakte, stond ze alweer in vuur en vlam. Met haar mond nog steeds op de zijne maakte ze de knoopjes van zijn overhemd los en ongeduldig trok ze het uit. Daarna stortte ze zich met dezelfde passievolle concentratie op zijn riem en broek, vol verlangen om zijn lichaam weer tegen het hare te voelen zonder kleren ertussen.

Antonio trok haar nachtjapon uit en kuste haar borsten, waarbij hij zijn tong over haar tepels liet glijden. Zijn bezitterige, warme mond maakte haar gek van verlangen.

Zijn erectie klopte tegen haar vochtige ingang en onregelmatig ademend probeerde hij zichzelf te beheersen. ‘Ik moet eigenlijk een condoom omdoen,’ zei hij, en hij reikte naar zijn tas. ‘De pil werkt nog niet goed. Je slikt hem nog maar een paar weken, si?’

Terwijl Claire haar vingers over zijn arm liet glijden, dwaalde haar blik af. Ze had hem laten geloven dat de afspraak met haar dokter was doorgegaan, maar nu wilde ze dat ze eerlijk tegen hem was geweest. Toch leek dit haar ook niet het juiste moment om hem te vertellen dat ze zwanger was. Dat had ze pas willen doen als ze zekerder was van zijn gevoelens voor haar. Sowieso was het nog vroeg, er kon nog van alles misgaan in dit stadium. Ze had het nog niet eens laten checken door een arts, uit angst dat dat ongeluk zou brengen. Voor ze het hem vertelde, wilde ze er helemaal zeker van zijn dat ze het zich niet had ingebeeld.

‘Het komt vast wel goed,’ zei ze. ‘Ik wil je voelen.’

Daarop boog hij zich over haar heen en ze verwelkomde hem met een zucht van genot, waarna ze met hem meebewoog, terwijl haar lichaam zich gretig om hem heen klemde. Zijn hand kroop tussen hun bewegende lichamen om de vochtige kern van haar verlangen te strelen, en zijn volleerde vingers vonden hun doel met gemak. Ze was helemaal klaar voor hem, en haar rug kromde zich om hem te houden waar ze hem wilde hebben. Hij rekte het genot voor haar en veranderde zijn aanraking steeds, om haar plagend tot een extatisch hoogtepunt te brengen. Daar was ze al dichtbij. Haar spieren trokken zich samen en haar gehijg ging steeds sneller, tot ze uiteindelijk zover was. Inhouden was toen geen optie meer voor hem. Na nog een paar harde diepe stoten kwam ook hij tot ontlading, hij rilde terwijl het ultieme genot hem in golven overspoelde.

Het geluid van Antonio’s regelmatige ademhaling had een slaapverwekkend effect op haar. Haar oogleden werden zwaar en na een paar pogingen om ze open te houden, gaf ze het op en viel ze in zijn armen in een droomloze slaap.

Toen ze wakker werd, kondigde de piloot aan dat de landing zou worden ingezet.

Het wachten bij de douane was vermoeiend. Door een veiligheidsincident met een toerist een paar dagen geleden leek iedereen extra alert, wat natuurlijk begrijpelijk was. De controle duurde daardoor veel langer dan normaal, zelfs voor de mensen met een Italiaans paspoort.

Hoewel er airconditioning in het gebouw was, veegde Claire met een tissue de zweetdruppeltjes van haar voorhoofd. Terwijl ze verder geleid werden, keek Antonio haar bezorgd aan.

‘Gaat het wel, cara?’ vroeg hij. ‘Die menigtes zijn vervelend, ik weet het, maar we zijn bijna thuis.’

Thuis. Het kwam zo natuurlijk uit zijn mond, alsof het ook echt haar thuis was. Maar dat zou het nooit zijn, niet voor ze zich door hem geliefd en geaccepteerd voelde. Als hij van haar hield zoals zij van hem, zou ze overal ter wereld met hem kunnen wonen. Dan was zijn hart haar thuis en zou dat altijd zo blijven.