Laat In De Nacht(67)

'Is er een die erop lijkt?'

'Maddie Robinson. Haar lijk werd ontdekt nadat haar kamergenote haar drie weken eerder als vermist had opgegeven. Een veehouder vond het lijk in een ondiepe kuil in een van zijn weilanden. Ergens in de rimboe. Doodsoorzaak: wurging met behulp van een soort chirurgische draad. Ontbinding was al in een ver stadium. Aaseters en de elementen hadden al aanzienlijke schade aangericht.'

Paris schoof haar ontbijt weg.

Curtis vervolgde: 'Maar de lijkschouwer heeft kunnen vaststellen dat het lijk met een bijtend middel was schoongemaakt.' Na een veelbetekenende pauze voegde hij eraan toe: 'Vanbinnen en vanbuiten.'

'Dus zelfs als het lijk eerder was gevonden...'

'De dader had zich ervan verzekerd dat de kans dat er DNA-be- wijs zou worden gevonden te verwaarlozen was. Er waren ook geen schoenafdrukken of bandensporen. Waarschijnlijk weggespoeld door de regen. Geen aanwijzingen over kleding, omdat er geen kleren waren.'

Paris had medelijden met het slachtoffer dat zo'n afschuwelijke, smadelijke dood was gestorven, en ze vroeg Curtis wat hij over haar wist.

'Negentien. Aantrekkelijk, maar niet beeldschoon. Ze was studente. Haar kamergenote gaf toe dat ze bepaald geen nonnen waren. Ze vierden vaak feest, gingen bijna elke avond uit. Nu wordt het écht interessant. Volgens haar had Maddie iemand ontmoet die ze "bijzonder" noemde.'

'In welk opzicht?'

'Dat wist ze niet. Maddie was vaag over de reden waarom die man anders was dan anderen. De meisjes waren vanaf de middelbare school vriendinnen geweest en gewoonlijk vertrouwden ze elkaar alles toe, maar Maddie zei niets over deze mysterieuze man, behalve dat hij te gek was en geweldig en bijzonder.'

'Heeft de kamergenote hem nooit gezien?'

'Hij kwam niet naar hun appartement. Maddie ontmoette hem ergens anders. De kamergenote wist niet waar. Hij belde nooit naar hun huis, alleen naar Maddies mobiele telefoon. De theorie van de kamergenote luidde dat hij getrouwd was, en dat dat de reden van de geheimhouding was. Wat al hun wapenfeiten betrof, hadden zij en Maddie de grens getrokken bij het naar bed gaan met getrouwde mannen. Niet om morele redenen, maar omdat er geen toekomst in zat, zei ze.

De ene dag was Maddie verliefd, de andere dag zei ze dat ze een punt achter de relatie zette. Ze zei tegen haar kamergenote dat hij te bezitterig werd, wat haar ergerde, aangezien hij haar nooit echt mee uit nam. De enige plek waar ze heen gingen was zijn appartement - dat ze beschreef als saai en somber - waar ze seks bedreven. Ze liet doorschemeren dat het bizar was geworden, nieuw, zelfs voor haar, en dat ze ervan genoot. De kamergenote drong aan op details, maar Maddie weigerde erover te praten. Het enige dat ze zei was dat de relatie voorbij was.

Om haar op te vrolijken ried de kamergenote Maddie aan met iemand anders naar bed te gaan, en Maddie volgde haar raad op. Ze gingen uit, dronken veel, en Maddie nam een man mee naar huis. Hij werd later van de verdachtenlijst afgevoerd.

Maddie Robinson werd voor het laatst gezien aan de oever van Lake Travis, waar een grote groep jongelui het begin van de zomervakantie vierde. Maddie en de kamergenote raakten elkaar uit het oog. De kamergenote ging alleen naar huis, in de veronderstelling dat Maddie een partner voor de nacht had gevonden. Dit was niets ongewoons. Maar toen Maddie vierentwintig uur later nog niet thuis was, waarschuwde de kamergenote de politie.

De zaak werd echter niet aan mij toegewezen, en daarom schoot het me niet onmiddellijk te binnen. Het spoor liep dood voor de rechercheurs die het onderzoek deden, en de zaak werd aan de andere afdeling overgedragen.' Na afloop van deze samenvatting haalde hij diep adem.

'Dus dit gebeurde zo ongeveer rond de tijd dat het voorjaarssemester eindigde?'

'Laat in mei jongstleden. Het lijk werd op 20 juni gevonden. Heb je nog de opgenomen telefoontjes van zo lang geleden?'

'In mijn archief. Zal ik je kopieën geven?'

'Zo gauw mogelijk, alsjeblieft.'

'Stan?'

Hij sprong op toen Paris haar kantoor binnenkwam en hem betrapte terwijl hij achter haar bureau zat. Hij herstelde zich snel en groette haar met een mistroostig 'Hallo.'

Ze gooide haar handtas op de stapel drukwerk op haar bureau. 'Je zit in mijn stoel.'

Voordat ze haar kantoor binnenging, was ze naar de opslagruimte gegaan en had daar diverse cd's opgehaald waarop opgenomen telefoontjes stonden die ze van de Vox Pro had laten overnemen. Ze had ze bij een technicus achtergelaten nadat ze had gevraagd of hij de inhoud ervan wilde kopiëren op cassettebandjes.

'Cassettebandjes? Dat is ouderwets!' bromde hij.

Ze wilde niet uitleggen dat het Centrale Onderzoeksbureau nog steeds met cassettebandjes werkte en zei simpelweg: 'Bedankt.' Daarna vertrok ze voordat hij de kans had haar vreemde verzoek te weigeren.

'Wat ben je aan het doen in mijn kantoor?' vroeg ze aan Stan toen ze zijn plaats in haar stoel had ingenomen. Zoals de avond ervoor maakte hij een hoek van haar bureau vrij en ging erop zitten, onuitgenodigd.