Laat In De Nacht(155)

Dean arriveerde juist op het moment dat ze de laatste hand aan haar make-up legde.

'Paris?'

'Ik ben hier,' riep ze vanuit de kleine badkamer. Hij ging achter haar staan, en hun ogen ontmoetten elkaar in de spiegel boven de wastafel. 'Hoe zie ik eruit?'

'Verrukkelijk.'

Ze keek met gefronst voorhoofd bedenkelijk naar haar spiegelbeeld. 'Het is niet makkelijk om je haar te doen als je maar één hand kunt gebruiken. Gelukkig is het mijn linker die ik niet kan gebruiken.'

Hij pakte haar rechterhand beet. Op de rug ervan zat een blauwe plek door het infuus dat de vorige dag pas was verwijderd. Hij kuste de verkleurde plek. 'Ik vind dat je er fantastisch uitziet.'

'En jouw mening legt gewicht in de schaal.' Ze draaide zich naar hem om, maar toen hij alleen een vluchtige kus op haar lippen drukte, keek ze hem teleurgesteld aan.

'Ik wil je geen pijn doen,' zei hij, terwijl hij naar haar verbonden arm en de mitella wees.

'Ik zal heus niet breken.'

Met haar rechterhand trok ze zijn hoofd naar beneden en gaf hem een echte kus, die hij op dezelfde manier beantwoordde. Ze kusten elkaar hartstochtelijk, in het besef dat ze elkaar bijna voor de tweede keer hadden verloren.

Toen ze elkaar loslieten, zei ze: 'Liz Douglas heeft me een kaart gestuurd om me beterschap te wensen. Heel aardig van haar, gezien de omstandigheden.'

'Ze is een dame. Er was maar één ding verkeerd aan haar. Ze was jóu niet!'

Ze kusten elkaar opnieuw. Toen fluisterde hij, met zijn lippen tegen de hare: 'Als we thuis zijn...'

'Ja?'

'Gaan we dan linea recta naar bed?'

'Doe je...?'

'Alles. We gaan alles doen.' Hij gaf haar een harde, snelle kus. Toen zei hij: 'Laten we maken dat we wegkomen.'

Ze verzamelden haar laatste spulletjes en stopten ze in een grote draagtas. Haar zonnebril zette ze op. Hij beval haar in de door het ziekenhuis verplicht gestelde rolstoel te gaan zitten en reed haar naar de lift.

Op weg naar de begane grond zei ze: 'Ik verwachtte dat Gavin bij je zou zijn.'

'Hij laat je groeten. Vanmorgen is hij naar Houston vertrokken om het weekend bij Pat door te brengen. Hij hoopt het weer goed te maken met haar. Misschien biedt hij haar man wel een zoenoffer aan.'

'Goed van hem.'

'Maar mij kon hij niet voor de gek houden.'

'Denk je dat hij niet oprecht is?'

'O, wel wat het vrede sluiten betreft. Maar hij koos ervoor om juist dit weekend te gaan, zodat wij alleen zouden zijn.' Toen de liftdeuren opengingen, boog hij zich voorover en fluisterde glimlachend in haar oor: 'Ik sta bij hem in het krijt.'

Ze glimlachte terug en zei: 'Ik ook.'

'Je trouwt toch wel met me, hè?'

Quasi-beledigd zei ze: 'Anders zou ik niet met een huwelijksreis instemmen.'

'Gavin zal blij zijn. Hij wil vrienden maken op zijn nieuwe school, en zei tegen me dat het een groot voordeel voor hem zal zijn om een stiefmoeder te hebben die beroemd is en ook nog een lekker stuk.' 'Vindt hij me een stuk?'

'En ook gaaf. Je hebt zijn volle goedkeuring.'

'Het is fijn om je zo welkom te voelen.'

Met een ernstig gezicht ging Dean voor haar rolstoel staan en boog voorover tot zijn gezicht op gelijke hoogte was met dat van haar. 'Jij bent alles wat ik wil.'

Het publiek in de hal bestond uit ziekenhuispersoneel en bezoekers, maar Dean besteedde geen aandacht aan hen. Hij pakte opnieuw haar hand beet, en deze keer gaf hij haar een handkus. Ze wisselden een veelbetekenende, suggestieve blik uit. Toen liet hij haar hand los en zei: 'Klaar?'

'Klaar.'

'Wees gewaarschuwd, Paris. Je zult spitsroeden moeten lopen. Achter die deur zijn er camera's in overvloed. Elke nieuwszender, van Dallas tot Houston en El Paso, heeft hier een reporter en een fotograaf om verslag te doen van je ontslag uit het ziekenhuis. Je staat in het middelpunt van de belangstelling.'

'Dat weet ik.'

'En dat is oké?'

'Dat is oké. In feite...' Ze zette haar zonnebril af en glimlachte tegen hem. 'Het is tijd dat ik in de openbaarheid treed.'

Grijnzend duwde hij de rolstoel naar de automatische deuren, die openschoven. Camera's begonnen te flitsen. Maar Paris gaf geen krimp.