Het Pantserhart(281)
‘Verduiveld slim,’ zei Ærdal. ‘Leike wist natuurlijk dat de politie al die moorden met elkaar in verband zou brengen. Als hij een waterdicht alibi zou hebben voor een of twee van die moorden, zou hij automatisch niet meer als verdachte worden gezien voor de andere moorden.’
‘Ja,’ zei Bellman. ‘Maar wie is die medeplichtige?’
Harry hoorde voorstellen, commentaren en vragen over tafel gaan.
‘Het motief van Tony Leike om Adele Vetlesen te vermoorden kan die vierhonderdduizend kronen haast niet zijn,’ zei de Pelikaan. ‘Het zal eerder zijn angst zijn geweest dat als bekend zou worden dat hij een vrouw zwanger had gemaakt, Lene Galtung het zou uitmaken en hij kon fluiten naar de Galtung-miljoenen voor zijn Congoproject. De vraag die we ons moeten stellen is wie nog meer een motief had.’
‘De andere investeerders in Congo!’ riep de man met het gladgeschoren gezicht. ‘Hoe zit het met die financiële jongens in zijn kantoor?’
‘Het Congoproject kan Tony Leike maken of breken,’ zei Bellman. ‘Maar geen van die andere investeerders zou twee mensen vermoorden om zijn tien procent aandeel in het project veilig te stellen. Die jongens zijn het gewend om te winnen en te verliezen. Bovendien moest Leike samenwerken met mensen die hij zowel persoonlijk als zakelijk kon vertrouwen. Vergeet niet dat het moordwapen in het geval van Charlotte en Borgny hetzelfde was. Hoe noemde jij het ook alweer, Harry?’
‘De Leopoldsappel,’ zei Harry toonloos, nog steeds aangeslagen.
‘Iets harder, alsjeblieft.’
‘Leopoldsappel.’
‘Bedankt. Uit Afrika. Waar Leike ook huursoldaat is geweest. Het ligt tamelijk voor de hand dat Tony een van zijn voormalige collega’s heeft ingeschakeld en ik vind dat we daar moeten beginnen.’
‘Als hij bij moord nummer twee en drie gebruik heeft gemaakt van een huurmoordenaar, waarom dan niet bij allemaal?’ vroeg de Pelikaan. ‘Dan had hij voor alle moorden een alibi gehad.’
‘Dan had hij vast ook kwantumkorting gekregen,’ zei de Nansen-snor. ‘De huurmoordenaar kon toch niet meer dan levenslang krijgen.’
‘Er kunnen overwegingen hebben meegespeeld die wij niet zien,’ zei Bellman. ‘Heel banaal, bijvoorbeeld dat de betreffende persoon geen tijd had of Leike geen geld. Of de gebruikelijkste reden: zo is het gewoon gegaan.’
Iedereen knikte instemmend, zelfs de Pelikaan leek tevreden met dit antwoord.
‘Nog andere vragen? Niet? Dan wil ik van de gelegenheid gebruikmaken om Harry Hole te bedanken dat hij met ons heeft willen samenwerken. Aangezien we geen behoefte meer hebben aan zijn expertise, zal hij met onmiddellijke ingang terugkeren naar de afdeling Geweld. Het was interessant om eens te zien hoe jij aan een moord werkt, Harry. Je hebt dit keer de zaak niet kunnen oplossen, maar wie weet? Misschien zijn het geen moorden meer, maar wellicht dat je interessante geweldsdelicten krijgt op Grønland. Dus hartelijk dank. Mensen, ik moet naar een persconferentie toe.’
Harry keek Bellman aan. Hij kon hem niet anders dan bewonderen. Zoals je een kakkerlak bewondert die je door het toilet hebt gespoeld en die weer omhoog komt gekropen. En nog een keer. En die uiteindelijk de hele wereld verovert.
Bij het bed in het Rikshospital verstreken de minuten, kwartieren en ten slotte de uren in een langzame, golvende monotonie. Een verpleger kwam en ging, Søs was er en vertrok weer. De bloemen rukten onmerkbaar op.
Harry had gezien hoeveel verwanten het wachten tot hun geliefde zijn of haar laatste adem uitblies niet verdroegen, hoe ze uiteindelijk baden, smeekten dat de dood zou komen en hen zou verlossen. Henzelf zou verlossen. Maar voor Harry was het omgekeerde het geval. Hij had zich nog nooit eerder zo nauw verbonden gevoeld met zijn vader als nu, hier in deze woordeloze kamer waar alles bestond uit ademhaling en de volgende hartslag. Olav Hole daar te zien was als daar zelf te zijn: in een vredige existentie tussen het leven en het niets.