Het Pantserhart(284)

                Harry knikte.

                ‘Mia wilde van huis weglopen, wilde hem tot het einde van de wereld volgen, ze was niet voor rede vatbaar,’ zei Skai, die het snoer doorsneed en de rest binnenhaalde.

                Harry keek naar de aftocht van het slappe snoer. ‘Hm. Het einde van de wereld?’

                ‘Yep.’

                ‘Ik begrijp het.’

                Skai stopte abrupt met het binnenhalen en keek Harry aan. ‘Nee,’ zei hij met nadruk.

                ‘Nee wat?’

                ‘Nee op wat jij denkt.’

                ‘En dat is?’

                ‘Dat Mia en Tony elkaar later weer hebben gezien. Hij heeft met haar gebroken, sindsdien hebben ze elkaar nooit meer gezien. Zij heeft niets met die zaak te maken, begrepen? Je hebt mijn woord. Ze heeft haar leven eindelijk weer een beetje op orde, dus wil je alsjeblieft niet…’

                Harry knikte en haalde de sigaret die gedoofd was door de regen uit zijn mond.

                ‘Ik zit niet meer op de zaak,’ zei hij. ‘Maar je woord was hoe dan ook genoeg geweest.’

                Toen Harry van de parkeerplaats reed, zag hij in zijn spiegel dat Skai bezig was zijn visgerei op te ruimen.



                Het Rikshospital. Hij had nu een ritme. De tijd zou niet versplinterd worden door gebeurtenissen, maar zou gestaag voortkabbelen. Hij had eraan gedacht om een matras te vragen. Het was bijna net zoals in Chungking Mansion.





Hoofdstuk 81


                Lichtbundels

                Er verstreken drie dagen. Hij leefde. Iedereen leefde.

                Niemand wist waar Tony Leike was, het spoor van de valse Odd Utmo eindigde in Kopenhagen. Een foto van Lene Galtung, in Greta Garbo-stijl, met een sjaal rond haar hoofd en een grote zonnebril op, sierde de voorpagina van een krant. De kop luidde: geen commentaar. Maar nu was ze ondergedoken en al twee dagen niet gezien, men nam aan dat ze in het huis van haar vader in Londen zat. De foto van Tony in werkkleding voor de helikopter had in verscheidene kranten gestaan. ‘De verdwijntruc van de Aanbidder’ stond er vandaag onder. Tony had de bijnaam overgenomen, waarschijnlijk omdat de mensen eraan waren gewend en bovendien paste hij beter bij Leike dan bij Altman. Vreemd genoeg had niemand in de media kans gezien om Tony Leike te linken aan de boerderij van Utmo. Zijn moeder en later Tony hadden kennelijk kans gezien hun sporen goed uit te wissen.

                Mikael Bellman gaf dagelijks een persconferentie. In een talkshow op televisie liet hij zowel zijn pedagogische talenten als zijn overwinnaarslach zien toen hij uitlegde hoe de zaak was opgelost. Zijn versie van het verhaal, uiteraard. En hij deed het voorkomen alsof het een detail was dat de moordenaar nog niet was gepakt. Het belangrijkste was dat Tony Leike, de Aanbidder, was ontmaskerd, geneutraliseerd, en buitenspel gezet.

                Het werd iedere avond een paar minuten later donker. Iedereen wachtte op de lente of de kou, een van de twee, maar ze bleven beide uit.

                De lichtbundels zwaaiden over het plafond.

                Harry lag op zijn zij en staarde naar de rook van de sigaret die in het donker omhoogkronkelde in intricate en altijd onvoorspelbare patronen.

                ‘Je bent zo stil,’ zei Kaja tegen zijn rug.

                ‘Ik blijf hier tot en met de begrafenis en dan vertrek ik,’ zei hij.