Het Pantserhart(279)

                ‘O?’

                ‘Het was Tony Leike.’



                ‘Je hebt uiteraard in de krant gelezen dat Tony Leike kort na zijn arrestatie werd vrijgelaten,’ zei Bellman. ‘Hij had namelijk iets wat een alibi wordt genoemd. Hij kon bewijzen dat hij ergens anders was toen Borgny en Charlotte werden vermoord.’

                ‘Daar weet ik niets van,’ zei Sigurd Altman, die zijn armen over elkaar vouwde. ‘Ik weet alleen dat ik gezien heb dat hij een mes in Adele stak. En dat de brieven die ik heb gestuurd er altijd toe leidden dat de zogenaamde afzender kort daarop werd vermoord.’

                ‘Je bent je ervan bewust dat je in dat geval medeplichtig bent aan moord?’

                Johan Krohn kuchte. ‘En jij bent je ervan bewust dat je een deal hebt waarbij jij en de nationale recherche de echte dader op een presenteerblaadje krijgen aangeboden? Jij kunt al je interne problemen oplossen, Bellman. Jij krijgt alle credits en je hebt in de rechtszaal een getuige die kan zeggen dat hij heeft gezien dat Tony Leike Adele Vetlesen vermoordde. Wat er daarna gebeurde, blijft tussen ons.’

                ‘En jouw cliënt gaat vrijuit?’

                ‘Dat is de afspraak.’

                ‘Wat als Leike die brieven heeft bewaard en ze duiken tijdens de rechtszaak op?’ zei Bellman. ‘Dan hebben we een probleem.’

                ‘Juist daarom heb ik het gevoel dat ze niet zullen opduiken,’ zei Krohn glimlachend. ‘Of wel, hoofdinspecteur?’

                ‘Hoe zit het met de foto’s die jij van Adele en Tony hebt genomen?’

                ‘Die zijn verdwenen tijdens de brand in de Kadok-fabriek,’ zei Altman. ‘Die verrekte Hole.’

                Mikael Bellman knikte bedachtzaam. Toen tilde hij de pen op. S.T. Dupont. Lood en staal. Het was een behoorlijk gewicht. Maar toen hij hem op het papier had gezet, leek het of de handtekening zichzelf schreef.



                ‘Bedankt,’ zei Harry. ‘Over en uit.’

                Hij kreeg een schrapend geluid als antwoord en daarna was het stil, alleen het monotone lawaai van de helikoptermotor was ondanks de koptelefoon nog te horen. Harry boog de microfoon van de headset weg en keek naar buiten.

                Te laat.

                Hij had zojuist het gesprek dat hij had met de verkeerstoren op Gardermoen afgesloten. Zij hadden om veiligheidsredenen toegang tot de meeste passagierslijsten. En men kon bevestigen dat Odd Utmo gisteren op een vooraf geboekt ticket naar Kopenhagen was afgereisd.

                Het landschap onder hen verschoof langzaam.

                Harry zag voor zich hoe de man bij de balie stond met het paspoort van de man die hij had gemarteld en vermoord. De man of vrouw achter de balie stelde vast dat de naam in het paspoort overeenstemde met de geregistreerde passagiersnaam en dat – als er tenminste een blik werd geworpen op de foto – een beugel bij een volwassen man toch wel vreemd was. De baliemedewerker keek op, constateerde dat diezelfde beugel te zien was voor de wellicht zogenaamd bruine tanden. Een beugel overigens die Tony Leike zelf had moeten bijknippen om enigszins op zijn grote tanden te kunnen passen.

                Ze vlogen door een regenbui die op de bobbel van plexiglas explodeerde en waterstrepen achterliet.

                De vinger.

                Tony Leike had zijn vinger afgesneden en die als een laatste afleidingsmanoeuvre naar Harry opgestuurd, om te bewijzen dat Tony Leike dood was. Dat hij vergeten kon worden, afgeschreven, geseponeerd. Was het toeval dat hij dezelfde vinger had gekozen als die welke Harry was kwijtgeraakt?