Geen tijd voor een kus(153)

Hij kwam die dag niet bij haar langs, hoewel ze dat diep in haar hart wel had gehoopt. Ook de volgende dag kreeg ze hem niet te zien, en tegen de tijd dat het weekend voorbij was, was ze zo gespannen, dat ze tot de conclusie kwam dat het nog erger was hem te missen dan bij hem te zijn.

Die maandag, de dag dat de opnamen zouden beginnen, ging ze extra vroeg naar haar werk, zodat alles klaar zou zijn als de filmploeg arriveerde.

Clint Miles, die de rol van verteller zou spelen, was al aanwezig. Hij stond in de foyer te praten met Linda Carthew. Eén blik op het tweetal was voor Jena voldoende om te beseffen dat Linda hoogstwaarschijnlijk iemand had gevonden die haar kon troosten voor Noahs harteloosheid.

‘Jena! Engel van me!’

Clint begroette Jena met een stevige knuffel, precies op het moment dat Noah de hal binnen liep. ‘Heb je het overleefd, hier in de wildernis? Ik wist niet wat ik hoorde toen Matt vertelde van die idiote test die hij je laat doen om jezelf te bewijzen. Hij heeft me die hut van hem ‘een keer laten zien. Het is een aanfluiting.’

Jena, die wel gewend was aan Clints theatrale manier van spreken, glimlachte alleen maar. Het leven in Matts hut was een zacht eitje vergeleken bij de problemen in haar privé-leven. En die dreigden alleen maar erger te worden. De uitdrukking op het gezicht van Noah, terwijl ze met Clint stond te praten, voorspelde tenminste niet veel goeds. Jena mompelde een excuus tegen Clint en maakte zich snel uit de voeten.

Noah maakte beleefd een praatje met de man die door Linda aan hem werd voorgesteld. Mokkend vroeg hij zich af hoe Jena het uithield met die theatermensen, die zich allemaal zo overdreven gedroegen. Je bent gewoon jaloers, kerel, vermaande hij zichzelf. Maar op de een of andere manier hielp dat weinig. Zodra hij zich met goed fatsoen van het gezelschap kon losmaken, liep hij naar de patiëntenafdeling om zijn dagelijkse ronde te gaan doen.

Zo gemakkelijk kwam hij er die dag echter niet van af. ‘Je moet even wachten met je ronde tot de cameraman is gearriveerd,’ deelde Rhoda mee. Ze stelde hem voor aan Rod, de regisseur. Er zou gefilmd worden met als uitgangspunt de notities van Jena, die ze hem vrijdagmiddag per e-mail had toegezonden.

‘Jena heeft ons gewaarschuwd dat we zo onopvallend mogelijk te werk moeten gaan. Daarom volgen we u met maar één camera. In de nagebouwde operatiezaal hierboven gebruiken we er dan twee, om een beter overzicht te krijgen.’

Noah deed erg zijn best om het allemaal in zich op te nemen, maar hij werd afgeleid door de komst van Jena. Met moeite bedwong hij de neiging naar haar toe te lopen en zijn armen om haar heen te slaan.

‘Laten we beginnen,’ stelde Rhoda opgewekt voor.

Noah wierp een blik om zich heen, in de hoop dat dat hem terug zou brengen tot de alledaagse werkelijkheid. Nu pas zag hij dat al zijn vrouwelijke patiënten in bed lagen in een splinternieuw nachtgewaad, variërend van een kanten nachtjapon tot een T-shirt met een opdruk van Mickey Mouse.

‘Je verwacht toch niet van hen dat ze zich laten filmen in een ziekenhuishemd? Of wel soms?’ fluisterde een stem achter zijn rug. Hij hoefde zich niet om te draaien om te weten van wie die opmerking afkomstig was. Het was te hopen dat ze niet ál zijn gedachten kon lezen!

Op de een of andere manier kwam hij de dag door. Toen aan het eind van de middag iemand nog durfde voor te stellen om hem te filmen in het nagebouwde kantoor op de eerste verdieping, weigerde hij dan ook resoluut. Zijn excuus was dat hij nog wat tests moest doen in het laboratorium.

‘Dan filmen we je daar toch?’ zei Rod hoopvol.

‘Jullie zijn hier twee weken,’ zei Noah geïrriteerd. ‘Dus dat kan morgen ook nog wel.’

Rod keek hem verbaasd aan, maar aangezien Noah de deur voor zijn neus dichtsloeg, kon hij er niet veel aan doen. Behalve aankloppen natuurlijk.

Woedend gooide Noah de deur weer open. Hij zou die brutale kerel eens flink de waarheid vertellen.

Het was alleen geen kerel die daar stond, het was een vrouw.

De enige vrouw ter wereld die hij beslist niet wilde zien.





Hoofdstuk 12





Jena stond aarzelend op de drempel. ‘Mag ik even binnenkomen? Als je echt druk bezig bent, zal ik je niet storen, maar als je je hier alleen maar probeert te verstoppen, zou ik je graag iets willen uitleggen.’



Zoals altijd als Noah haar onverwacht zag, was hij totaal overrompeld door haar schoonheid. Woedend trok hij haar naar binnen en smeet de deur achter hen dicht. Wat wou je uitleggen?’ beet hij haar toe.

‘Waarom de filmploeg er zo’n vaart achter zet. Omdat het al bijna Kerstmis is, hopen ze alle opnamen in één week te kunnen maken.’

Dat betekende dat hij nog maar één week met Jena opgescheept zou zitten in plaats van twee. Eigenlijk zou hij nu opgelucht moeten zijn. Maar in plaats daarvan was het of er een steen op zijn borst lag. Was dat jouw idee, of het hunne?’ vroeg hij tegen beter weten in. Helemaal buiten zijn wil om ging zijn hand omhoog en raakte een van de losse haarlokjes aan die haar gezicht omlijstten.