Geen tijd voor een kus(152)

‘Ik vroeg of je zin had om vanavond met me uit eten te gaan. Tegen de tijd dat je terug bent bij het meer is het al aardig laat, en dan moet je ook nog koken.’

Met hem uit eten gaan? Vlak tegenover hem zitten en zien hoe hij het bestek in zijn handen hield, zijn lippen bewoog, terwijl hij at? ‘Nee, dank je,’ zei ze beleefd.

‘Je hebt waarschijnlijk gelijk,’ gaf hij toe. Maar hoewel ze bij haar auto waren aangekomen, maakte hij geen aanstalten om weg te gaan. ‘Ik heb tegen Carla en de anderen gezegd dat ze tot het weekend in mijn huis mogen blijven. Zelf bivakkeer ik zolang in het huis van mijn tante. Wil je het zien?’

Jena keek hem recht in de ogen, haalde diep adem en zei: ‘We hadden toch afgesproken dat het een one-night stand zou zijn?’

Een ironische glimlach plooide zich om zijn lippen. ‘En zodra we samen ergens alleen zijn, verliezen we alle controle, bedoel je?’

Ze beantwoordde zijn glimlach, hoewel haar hart bonsde. ‘Dat is heel waarschijnlijk, of niet soms?’

Voorzichtig raakte hij haar aan. Met één vinger, meer niet, die zacht over haar arm streek. ‘Bestaat er zoiets als een two-night stand?’

Jena huiverde, meer nog door zijn woorden dan door de aanraking van zijn vinger. ‘Niet voor deze dame!’ Ze herinnerde zich dat ze zelf had voorgesteld om er een korte affaire van te maken. Maar als ze nog een nacht in zijn armen doorbracht, zouden haar problemen alleen maar groter worden.

Noah knikte begrijpend, maar zijn stem klonk schor toen hij zei: Pas goed op jezelf.’

De volgende dag kon Jena hem met geen mogelijkheid ontlopen, want hij zou die dag een aantal kleine operaties uitvoeren, en daar wilde ze beslist bij zijn. Speciaal voor dit doel hadden ze tenslotte op de bovenverdieping een operatiekamer nagebouwd. Zowel daar als in de echte operatiekamer zouden opnamen worden gemaakt, die later zouden worden samengevoegd om een realistisch beeld te geven van de gang van zaken. Jena zou eenvoudig elke gedachte aan hun liefdesnacht uit haar hoofd moeten zetten.

Dat was echter makkelijker gezegd dat gedaan. Ze kon hem niet ontlopen in het kleine operatiekamertje waar hij, geassisteerd door een huisarts uit Kareela en twee verpleegsters, aan het werk was. Ze was dan ook blij toen ze die avond terugreed naar de hut. Eenzaamheid was verre te verkiezen boven het pijnlijke verlangen naar een aanraking, dat haar voortdurend kwelde als ze dichtbij hem was.





De daaropvolgende zaterdag kwam Jena Greg en Rose en de kleintjes tegen toen ze een eindje langs het strand liep. Ze paste even op de kinderen, terwijl Greg en Rose een duik in het water maakten. Met zijn drieën bouwden ze een prachtig zandkasteel, compleet met vier torens en een slotgracht.



Toen het kasteel klaar was, maakten de kleine meisjes Jena al gebarend en duwend duidelijk dat ze wilden dat ze languit in het zand ging liggen. Daarna begonnen ze haar zorgvuldig in te graven. Ze gingen zo op in hun werk, dat Jena de tijd kreeg om even haar ogen dicht te doen en te mijmeren over Noah. Hoe was het toch mogelijk dat ze hem, in zo korte tijd, zo onweerstaanbaar aantrekkelijk was gaan vinden?

Kwam dat soms doordat hij duidelijk had gemaakt dat hij niet beschikbaar was? Had ze dat onbewust als een uitdaging opgevat?

Nee, dat kon het niet zijn, concludeerde ze na een zo eerlijk mogelijk zelfonderzoek. Maar wat was het dan? Hoewel de man bij hun eerste ontmoeting nogal een norse, om niet te zeggen woedende indruk op haar had gemaakt, bleek hij ook zoiets onweerstaanbaar charmants te hebben, dat ze hem de tweede dag al had gekust. En dat was niets voor haar!

Had het feit dat ze juist geen relatie kon gebruiken op dit moment haar soms roekeloos gemaakt?

Het leek haar de enig mogelijke verklaring.

Nou ja, er was nog één andere mogelijkheid, maar die wees ze resoluut van de hand. Liefde op het eerste gezicht was domweg een fabeltje. Eerst leerde je iemand kennen en dan groeide er liefde - soms. Liefde was niet iets wat je zomaar overkwam, alsof je door de bliksem werd getroffen.

Ze was tot aan haar nek bedekt onder een laag zand, toen haar beperkte gezichtsveld opeens in beslag werd genomen door een paar lange, blote, goed gevormde mannenbenen.

Wat is dit, een variatie op Sneeuwwitje in het glazen kistje? Sneeuwwitje in het kistje van zand?’

Voordat Jena kon antwoorden, trokken de kleintjes hem al mee naar het water.

Jena bleef, alleen en vergeten, achter in het zand. Ze bevrijdde zichzelf en liep naar de waterkant. Een eindje verderop was Noah aan het dollen met de kleintjes, die zijn rug als een surfplank probeerden te gebruiken. Greg en Rose waren uit het water gekomen en zaten hand in hand glimlachend toe te kijken.

Jena wuifde even naar hen en dook in het water, op een veilige afstand van Noah.

Ze zwom terug naar de plek waar ze haar handdoek en haar shirt had laten liggen en liep terug naar Matts hut. Het was wel een beetje onaardig om er zomaar, zonder gedag te zeggen, vandoor te gaan, maar ze had echt behoefte aan een paar ‘Noahloze’ dagen.