Een zee van verlangen(4)

Aangemoedigd door de komst van de paren volgde Roger hen en liep ijlings naar Adriana, in de hoop haar onverhoeds te pakken te krijgen. Als hij ergens in uitblonk, was het wel zijn snelheid en wendbaarheid. Omdat hij vóór haar dood en zijn opsluiting in een weeshuis voor haar en zichzelf had moeten zorgen in de miserabele armoede van de straten in een achterbuurt van Londen, had hij op heel jonge leeftijd al de noodzaak geleerd snel te zijn, anders werd het gestolen voedsel door gezagdragers uit zijn handen gegrist.

Het naderende geklik van metaal op marmer eiste Adriana’s aandacht op. Ze herkende het als iets dat meestal Rogers komst aanduidde, en ze keek enigszins verbaasd achterom. Het was wat ze vreesde. De brutale vlerk kwam met gezwinde pas op haar af.

Adriana zou geen enkele man dezelfde familiariteit toestaan als Perceval zojuist met zijn vrouw. Ze had nog geen man ontmoet die ze aantrekkelijk genoeg vond. Hoe het haar ook had geërgerde dat Roger Elston zich opnieuw in haar gezelschap bevond, toch kon ze het niet opbrengen hem te frustreren door in aanwezigheid van haar adellijke vrienden zijn capriolen een halt toe te roepen. Haar moeder had ongemanierdheid altijd afgekeurd, zelfs tegen iemand die herhaaldelijk zijn gezelschap aan anderen opdrong.

Adriana draaide zich snel af van Harrison met een goed geveinsd, opgewekt lachje, en slaagde erin op het nippertje te ontkomen aan Rogers uitgestrekte hand. Buiten zijn bereik blijvend, liep ze langs de eerste boogvormige ingangen van de galerij, zich vaag bewust dat Leo en Aris vlak voor haar voeten wegrenden. Onmiddellijk daarna viel een houten voorwerp kletterend op de grond en gleed over de marmeren vloer. Ze vroeg zich af wat de honden per ongeluk omver hadden gelopen. Ze was al blij dat ze geen gerinkel hoorde van brekend glas. Het geklik dat haar op de hielen was gevolgd, stopte abrupt toen de honden uit de galerij, waar ze hun toevlucht hadden gezocht, naar de hal achter haar draafden en Roger beletten haar te benaderen. Wat de honden nu precies hadden omgegooid bleef Adriana een raadsel, want het volgende moment botste ze tegen een obstakel dat onwrikbaar standhield. Ze wankelde achteruit.

Ze leek te zullen vallen toen haar gelaarsde voet tegen de onderkant stootte van een van de ingangen naar de galerij.

Het volgende ogenblik kwam een lange arm tevoorschijn uit de schijnbaar hardhouten constructie en sloeg zich onbuigzaam om haar middel. Vroeger was ze eens opgebotst tegen de welgedane gestalte van de kokkin van de familie, in haar haast om te ontsnappen naar de stallen, en had ze de indruk gekregen dat ze op een kussen terecht was gekomen. Die herinnering overtuigde haar ervan dat de arm die haar omvat hield beslist niet van een vrouw was!

Lady Adriana Elynn Sutton was opgegroeid in het voorouderlijke huis van haar familie, nog geen twee kilometer verderop. Ze was de jongste van drie dochters en vanaf haar prille jeugd een intieme vriendin en vertrouwelinge van Samantha Wyndham. Ze was altijd het lievelingetje van haar vader geweest, maar had haar moeder en zusters ontelbare uren van wanhoop bezorgd. Niet alleen verschilde ze uiterlijk van de anderen - ze was lang, had zwarte ogen en het donkere haar van haar vader - maar ook in veel andere opzichten.

Haar moeder, Christina, was het toonbeeld van een lady, die geprobeerd had haar drie dochters in dezelfde geest op te voeden. In zekere zin had ze daarmee succes geboekt. De twee oudsten, Jaclyn en Melora, hadden naar de adviezen van hun moeder geluisterd en gedroegen zich beleefd en voornaam, een gedrag dat bij anderen in de smaak viel. Jaclyn was nu getrouwd, woonde in de buurt van Londen en had twee kinderen. Melora, de op een na oudste, was verloofd en ging binnenkort trouwen. Adriana daarentegen liet blijken dat ze van een heel ander slag was.

Behalve een contract voor een verloving, beschouwde Adriana zich nog als ongebonden, een omstandigheid waarin ze niet graag verandering bracht.

Haar prestaties op het gebied van de ruitersport waren onovertroffen, vooral als ze op de trotse Andalusische hengst reed die haar vader speciaal voor haar uit Spanje geïmporteerd had.

Haar moeder had zich ontelbare uren zorgen gemaakt over de wildebras die haar jongste dochter was, veel avontuurlijker dan haar zusters. En niet alleen als ze met Ulysses over de glooiende velden draafde of hem over hoge horden liet springen, maar ook over haar fascinatie voor vuurwapens en boogschieten. Maar het was de mening van haar docenten die haar vader het meest had bevredigd. Volgens die achtenswaardige geleerden had Adriana Sutton een intelligentie die door menige ontwikkelde gentleman kon worden benijd.

In tegenstelling tot de lovende woorden van haar docenten, had haar gebrek aan bepaalde vaardigheden de afkeuring gewekt van haar elegante, groenogige, blonde zusters, nog versterkt door het feit dat ze absoluut niet met een borduurnaald wist om te gaan. Ze had een hekel aan zingen en harpspelen, waarin Jaclyn en Melora uitblonken. Ze was ook vrij selectief in haar vriendschap met leden van haar eigen sekse. Haar zusters betreurden het dat ze veel meer in mannelijk dan in vrouwelijk gezelschap verkeerde. ‘Wat moeten de mensen wel niet denken?’ klaagden ze. Maar om onverklaarbare redenen was Adriana de lieveling van wijlen de markies van Randwulf, zijn familie en hun trouwe bedienden, van wie velen haar hadden zien opgroeien van een mager wicht tot een boeiende schoonheid.