Dubbel bedrog(17)

‘Misschien wel.’ Liam grinnikte haar geruststellend toe. ‘Maar ondanks de biologische link is ze een vreemde voor ons, terwijl jij dat lastige kind bent van wie ik om onbegrijpelijke redenen al houd sinds mam je uit het ziekenhuis mee naar huis nam. Je zag er nogal rimpelig en onaantrekkelijk uit, moet je weten, hoewel mam probeerde er nog het beste van te maken met een schattig hoedje en snoezige sokjes.’

Ze beantwoordde zijn lach. ‘Is dat jouw manier om me gerust te stellen? Dan moet ik je mededelen dat je charmeoffensief helaas nogal te wensen overlaat.’

‘Zeg, ik ben je broer, hè. Dit is het beste wat ik kan. Trouwens, denk eens aan wat Kate nu moet doormaken. Ze heeft geen broer of zus om de ellende mee te delen. Wij hebben in ieder geval nog het geluk dat we elkaar hebben.’

‘Ooit zal ik wel medelijden met haar krijgen, maar nu nog niet. Ik heb het er te druk mee me beurtelings bedrogen te voelen en ongelooflijk stom.’

‘Je bent niet stom geweest,’ zei Liam. ‘Onze vader heeft ons misdadig bedrogen. Het was zijn misdaad, die moet jij niet op je schouders torsen.’

‘Ik doe mijn best.’ Het lukte Megan nog eens te glimlachen zonder dat haar mondhoeken trilden. ‘Ga je mee naar binnen? Mam zal ontzettend blij zijn dat je hier bent –’

Liam hield haar tegen voordat ze naar binnen kon gaan. ‘Nog even. Op de een of andere manier vind ik het hier buiten in de frisse lucht gemakkelijker om de woede op een afstand te houden. Hoe houdt mam zich?’

Megan dacht even over haar antwoord na. ‘Ze stortte in toen ze hoorde dat onze vader nog een vrouw had, maar ik weet niet wat ze nu voelt. Je weet toch dat ze de neiging heeft mensen op een afstandje te houden door zich met een of ander huishoudelijk karweitje bezig te houden? Dat doet ze nu ook de hele tijd. Ze laat me niet dicht genoeg bij haar in de buurt komen om met haar mee te kunnen leven. Steeds weer neemt ze de benen, met het voorwendsel dat ze een of ander belangrijk klusje moet doen dat absoluut niet kan wachten.’

‘Ja, ze heeft het altijd druk met van alles en nog wat,’ beaamde Liam. De frustratie was van zijn gezicht af te lezen toen hij eraan toevoegde: ‘Dat werkt prima als mechanisme om anderen op afstand te houden, en dat vind ik al jaren om gek van te worden.’

‘Ik ook.’ Megan lachte treurig. ‘Ik wou dat ze minder hard overkwam en toegaf dat ze ook wel een vriendschappelijke schouder kon gebruiken om op uit te huilen. Of dat ze in elk geval een keer zei dat ze razend is op pap.’

Liam floot om Belle terug te roepen die achter een eekhoorntje aan zat. ‘Is ze dat? Razend op pap, bedoel ik?’

‘Dat heeft ze niet gezegd. Misschien is ze dat in zichzelf. Wie zal het zeggen?’

‘Zou ze in een ontkenningsfase zitten? Zich vastklampen aan de hoop dat haar man nog leeft?’

Megan schudde haar hoofd. ‘Ze heeft de mogelijkheid dat hij dood zou zijn, een paar uur lang ontkend, maar dat is nu voorbij. Er komen steeds nieuwe berichten uit Miami, en met elk bericht raakt ze meer overtuigd. Ze heeft de hele ochtend paperassen doorgenomen om de belangrijkste eruit te halen, zoals die waaruit blijkt dat zij paps wettige echtgenote is en dat wij zijn wettige kinderen zijn. Vanmiddag is ze begonnen met de organisatie van een gebedsdienst voor onze vader –’

‘Meteen nadat ze uren bezig geweest was om te bewijzen dat ze echt met hem getrouwd was?’ Liams stem steeg van ongeloof. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ach, waarom ben ik verbaasd? Het is typisch iets voor mam om niet te willen zien dat die schoft haar zo bedrogen heeft.’ Zijn mond verstrakte. ‘Ze zou eigenlijk blij moeten zijn dat hij aan zijn einde gekomen is op de manier die hij verdiende.’

Megan deinsde even terug voor het venijn in haar broers stem. ‘Dat mag je niet zeggen. Niemand verdient het vermoord te worden.’

‘Dat heb ik mezelf ook voorgehouden sinds ik je boodschap kreeg, maar ik kan niet doen alsof ik in diepe rouw ben.’

‘In onze jeugd was hij toch een geweldige vader voor ons,’ voerde Megan aan.

‘Ja, dat is wel zo. Maar steeds wanneer ik me verdrietig begin te voelen om het verlies, hoef ik maar weer naar de televisiebeelden van Avery en Kate te kijken, en dan drogen mijn emoties vanzelf op.’

Liams woede op zijn vader was haast tastbaar, en Megan kon hem best begrijpen. Vreemd genoeg was ze zelf niet kwaad op haar vader, althans nog niet. Ze had het heerlijk gevonden op de ranch op te groeien, en ondanks Rons frequente afwezigheid was hij een liefhebbende vader geweest. Moest ze nu honderden gelukkige herinneringen uit haar kindertijd wegkieperen omdat ze nu bedorven waren door de wetenschap dat haar vader een leugenaar was geweest? Het zou wel even duren voordat ze onder ogen kon zien dat haar idyllische jeugd op de ranch meer dan vijfentwintig jaar lang met behulp van allerlei leugens in stand gehouden was.