Dubbel bedrog(16)

‘De buren zullen ze ook wel niet te woord willen staan.’ Megan was eerder fantasierijk dan optimistisch. ‘Dat zijn stuk voor stuk aardige mensen, en ze hebben weinig geduld met die lui uit de grote stad.’

‘Ja, maar er is altijd wel een van de buren die het geweldig zal vinden zichzelf op de televisie te zien en die zegt wat de verslaggevers horen willen, alleen om in beeld te komen.’

‘Ik vrees dat je gelijk hebt. Helaas.’

‘Reken daar maar op. En mocht het de pers toch niet lukken onze buren een sappig verhaal te ontlokken, dan is er altijd nog dat andere gezin van onze vader in Chicago. Die hebben vast meer dan genoeg zogenoemde vrienden die maar al te graag voor de camera willen roddelen.’

Megan haalde haar schouders op. ‘Persoonlijk zou ik het heel prettig vinden als de pers ons hier met rust liet en zich op hen concentreerde. Dan zou mam er in elk geval geen last meer van hebben.’

Liam wierp haar een meelevende blik toe. ‘Die andere mensen zijn ook slachtoffers, net als wij. Vergeet dat niet.’

Ze zuchtte. ‘Dat weet ik. Misschien dat ik op een dag ook medelijden met hen krijg, maar nu kan ik dat niet opbrengen. Er zijn te veel choquerende onthullingen achter elkaar geweest, en ik heb gewoon even tijd nodig om dat te verwerken.’ Ergens fascineerde het haar dat ze een halfzus had, maar ze was nog niet zover dat ze uit de voeten kon met alle chaotische emoties die haar bestaan opriep.

‘Heb je foto’s van hen gezien?’ Ondanks zichzelf stelde ze die vraag. Uit weerzin had ze de televisie de hele dag niet aangezet, niet alleen uit angst zichzelf en de ranch te zien, maar nog meer uit angst te worden overspoeld met beelden van het andere gezin van haar vader.

Liam knikte. ‘Je kunt niet blijven vermijden hen te zien. Het verhaal over de verdwijning van onze vader was het hoofdonderwerp op alle zenders toen ik door de luchthavens van Denver en Jackson Hole liep.’

Megan trok een gezicht. ‘Compleet met foto’s van de ranch, zeker?’

‘Ik ben bang van wel. En een eindeloze serie foto’s van het penthouse in Chicago waar die andere vrouw blijkbaar woont. De media vinden het contrast tussen beide woningen kennelijk fascinerend.’

Megan haalde snel adem. ‘Ik vind het niet erg als boerentrien te worden afgeschilderd als die journalisten daardoor sneller genoeg van ons hebben.’

‘Gelukkig, want zo worden mam en jij inderdaad neergezet. Die Avery Fairfax is heel bekend in het openbare leven van Chicago. Voorzitster van een aantal grote liefdadigheidsorganisaties, en de televisiezenders hebben foto’s en meters film over haar waarop ze er ongelooflijk mondain en charmant uitziet. In vergelijking met haar laten ze het voorkomen dat mam een soort huismus uit de jaren vijftig is. Dat is goed voor een mooi verhaal, en wie kan het wat schelen als die beelden niet kloppen?’

‘In zekere zin is die verdraaiing van de werkelijkheid een bescherming voor mams privacy, dus ik denk niet dat ze het erg zal vinden.’

‘Misschien niet, hoewel de kabeltelevisie er maar op blijft hameren dat het penthouse waar Avery en Kate wonen zes komma vijf miljoen dollar waard is, terwijl het huis van mam nog geen vijftigduizend zal opleveren. Dat vindt ze vast toch wel irritant.’

Megan wuifde die informatie terzijde. ‘De hemel zij dank graven de journalisten niet al te diep met hun onderzoek. Ze moesten eens weten dat de een of andere ontwikkelingsmaatschappij mam al meer dan een miljoen dollar heeft geboden voor het land van de Flying W, en dat was nog maar een paar maanden geleden.’

Liam leek niet onder de indruk. ‘Een miljoen dollar voor tweeduizend vijfhonderd hectare tegenover zeseneenhalf miljoen dollar voor de vierhonderd vijfenzestig vierkante meter van Avery’s penthouse? Dat zou me toch behoorlijk ergeren, als ik onze moeder was.’

Megan besloot dat ze zich niet door woede over het geld wilde laten meeslepen. Een hoop andere dingen die haar vader had gedaan, waren haar woede veel meer waard. ‘Hoe zien ze eruit?’ Ergens wilde ze dat dolgraag weten. Maar een ander deel van haar was nog niet zover dat ze de vage voorstellingen van haar vaders tweede vrouw en haar halfzus gestalte wilde geven.

‘Lang, blond, bijzonder fotogeniek,’ antwoordde Liam. ‘De dochter heeft de gelaatstrekken van pap. Dezelfde ver uit elkaar staande ogen en hoge jukbeenderen.’

‘Jij lijkt daarin ook veel op pap.’

‘Weet ik.’ Liam schokschouderde. ‘Helaas kan ik mijn gezicht niet zomaar veranderen, behalve misschien met plastische chirurgie, en ik ben niet van plan onze vader zoveel invloed op mijn leven te laten hebben.’

‘Zo bedoelde ik het niet. Ik bedoelde dat als jij en… Kate… allebei op hem lijken, dat jullie dan ook op elkaar moeten lijken. Vooral omdat ze ook lang is.’ Megan haalde beverig adem. ‘Ze lijkt misschien meer een zus van je dan ik.’