Drift(132)
Telander hoestte en knipperde met haar ogen.
De verpleger luisterde opnieuw en knikte. Glimlachte. Telander haalde diep adem.
Achter de lijkwagen tilden ambulancebroeders Kraus op een brancard. Hij stak even zijn hand op. De broeders schoven hem in de ambulance.
‘Mihra?’
Telanders stem klonk schor en van ver weg.
‘Mijn vader?’
Mahinovic kuste Telander op haar wang en streelde haar hoofd. ‘Hij leeft.’
‘En Verstraten?’
‘Schotwond in de buik.’
Telander kneep haar ogen dicht. ‘En zijn moeder?’ Haar stem was hees.
‘Ze moet naar het ziekenhuis,’ zei de verpleegkundige. ‘Dit is te vermoeiend voor haar.’
‘Eén vraag nog,’ antwoordde Mahinovic. ‘Zijn móeder?’
‘Die woont ook in Hippolytushoef. In het gastenverblijf achter in de tuin. Of ze is opgesloten. Onder het huis is een verborgen kelder. We moeten erheen. Ik ken het huis.’
‘Er is al eerder vandaag een team naartoe gestuurd,’ zei Mahinovic, ‘maar ik heb nog niets van Kraayenkamp gehoord. We wisten dat Verstraten op Texel moest zijn, maar wilden alvast huiszoeking doen.’
Telander klemde twee handen om de opstaande rand van de kist. ‘Help me even. Het is nogal lastig om te gaan zitten. Ik lig klem.’
Mahinovic en de verpleegkundige pakten een hand van Telander en trokken haar voorzichtig omhoog.
‘Ben je niet duizelig?’ vroeg de verpleegkundige.
‘Helemaal niet. Ik heb alleen dorst.’
‘Hoelang heb je in die kist gelegen?’ wilde Mahinovic weten.
‘Geen idee.’
Telander stapte uit de kist en omhelsde Mahinovic, die met haar rechterarm over Telanders rug wreef.
‘Ik ben zo bang geweest. Als jullie me niet zouden hebben gevonden, had hij me vermoord.’
‘Je bent veilig nu en Verstraten zal je nooit meer bedreigen.’
De verpleegkundige gaf Telander een flesje water. Ze maakte zich los uit de omhelzing en dronk.
‘Ik wil je bloeddruk meten,’ zei de verpleegkundige.
‘Geen tijd. We moeten zo snel mogelijk naar Hippolytushoef. Ik voel me goed.’
Mahinovic en Telander liepen hand en hand over het dek naar de laadklep.
‘Gaat het echt goed met je?’ Haar stem klonk bezorgd.
Telander kneep in de hand van Mahinovic.
Het is je vader
Om 14.43 uur reden Mahinovic en Telander over de kaarsrechte N99 naar Van Ewijcksluis. De zon scheen over de kalme Waddenzee. Telander liet het raam zakken en smeet een klokhuis naar buiten.
‘Ik heb zin in een peuk,’ zei ze, ‘maar mijn pukkel ligt vast nog in mijn vaders huis.’ Ze rook onder haar oksels. ‘Ik stink. Angstzweet. Op de grens van bewusteloosheid en waken hallucineerde ik. Het leek alsof ik in de diepste duisternis zweefde, alsof ik al dood was.’ Telander rilde.