Dodenschip(153)

‘Voorzitter, hier Hali. Dit is de waarschuwing dat het ruimteprojectiel over vijfenveertig minuten inslaat. Ik herhaal: vijfenveertig minuten.’

‘Ik heb het gehoord,’ antwoordde Juan. Ze kwamen nu binnen de marge om het inslaggebied tijdig te verlaten. ‘Al had ik het liever niet gehoord. Wepps, stop met vuren. George, jij moet die bewaker in de laadbak afleiden, zodat ik dichterbij kan komen.’

‘Begrepen.’

Max werd door een knie tegen de bodem van de laadbak gedrukt en de loop van een geweer porde in zijn nek. Hij had geen idee wat er allemaal gebeurde. Opeens werd het geweer weggetrokken en de bewaker loste een kort salvo. Max draaide zijn hoofd een beetje en zag dat de bewaker omhoogvuurde. Op dat moment raasde de Robinson over de pick-up, zo laag dat de bewaker moest wegduiken.

Max maakte gebruik van de situatie en ramde zijn elleboog in het kruis van de bewaker. Maar hij kon weinig kracht zetten en de man leek er niet door gehinderd. Het geweer zwaaide rond, maar Max hield de loop tegen met zijn arm, zodat de afgevuurde kogels doelloos naar de schemerende hemel verdwenen. Ondanks zijn van de kruitdamp branderige ogen zag Max een kans en hij stompte naar de onbeschermde flank van de bewaker. De bewaker reageerde met een vuistslag in Max’ gezicht. De felle pijn spoorde hem aan en hij probeerde overeind te komen om meer kracht te zetten.

De laadbak van de pickup was te klein voor de bewaker om zijn wapen goed te kunnen richten, en daarom duwde hij Max weg met de geweerkolf. Hanley viel, maar met een snelle uithaal liet hij de bewaker struikelen. Max kwam wankelend overeind en zocht steun aan de rand van de laadbak.

Juan reed met de ATV amper een halve meter achter de pick-up. Hij zat ineengedoken zodat de bestuurder hem niet kon zien. Max zag Juans lippen bewegen: hij praatte tegen George in de helikopter of tegen iemand aan boord van de Oregon.

Behendig als een worstelaar sprong Max naar de bewaker en priemde zijn elleboog in de buik van de man. De ogen van de bewaker puilden uit de kassen en alle lucht werd uit zijn longen gedreven.

Een paar seconden later sloeg weer een projectiel uit het kanon aan boord van de Oregon in op de weg voor de pick-up. De bestuurder moest remmen en hij zwenkte naar links, zodat Juan de kans kreeg naast de auto te komen.

‘Max! Kom hier! Springen!’ schreeuwde Juan en hij schoof zo ver mogelijk naar voren, zodat er meer plaats voor Max was.

Max klom over de achterkant van de laadbak op de bumper. Hij strekte zijn been uit tot over het zadel van de ATV en bracht zijn gewicht over. Even later zat hij stevig op het zadel en klemde zich vast aan Juans middel.

Nigel, de Engelse bewaker die de pick-up bestuurde, keek op dat moment in zijn spiegeltje. Hij besefte dat de gevangene ontsnapte en stuurde naar de ATV, zodat Juan gedwongen werd hard te remmen. Nigel remde ook, en toen de ATV voorbijschoot zette hij de achtervolging in.

Omdat er nu twee mannen op de ATV zaten waren de voertuigen even snel over het ruige terrein. Juan kon maar een paar meter voor de pick-up blijven en wat hij ook deed om zijn achtervolger af te schudden, het was tevergeefs. Kennelijk besefte de bestuurder dat er niet met het boordkanon op hem geschoten zou worden als hij dicht bij de ATV bleef.

‘Hij speelt een spelletje met ons,’ zei Juan woedend en hij keek over zijn schouder. De pick-up reed amper vijf meter achter de ATV. ‘En daar hebben we helemaal geen tijd voor. Trouwens, fijn je weer eens te zien, al is je gezicht een puinhoop.’

‘Ja, ik ben ook blij je weer te zien,’ schreeuwde Max boven het geraas van de wind uit. ‘En mijn gezicht voelt nog slechter dan het eruitziet.’

‘Hou je vast,’ waarschuwde Juan en hij stuurde de ATV weer terug naar de weg. Ze stoven met duizelingwekkende snelheid de helling af en Juan liet het voertuig slippend weer op het asfalt belanden. Meteen gaf hij meer gas, achtervolgd door de pick-up.

De afstand werd even wat groter en Juan wilde al weer bevel geven te vuren vanaf de Oregon. Maar de auto was op het gladde asfalt veel sneller dan de ATV en kwam alweer dichterbij.

‘Wepps, wees klaar om te vuren op het eind van de pier.’

‘We zijn er klaar voor.’

‘Wat doe je nou?’ vroeg Max gespannen.

‘Plan C.’

Ze raasden over de weg, maar niet op topsnelheid. Juan moest nog wat in reserve houden. Ze reden langs de nog brandende ruïne van het wachthuis en over rokende platen roestig metaal. Juan stuurde de ATV verder over de kade en gaf vol gas. Hij schatte de tijd, de afstand en de snelheid zo goed mogelijk.

‘Vuur!’

De bestuurder van de pick-up bleef wat achter, niet-begrijpend waarom de ATV opzettelijk naar het einde van de pier reed, maar toen hij zag dat de ATV geen vaart minderde trapte hij het gaspedaal ook weer in.

‘George, je moet ons oppikken uit zee!’ schreeuwde Juan in zijn microfoon.