Dodenschip(149)
Cabrillo kwam uit zijn stoel en liep snel naar de trap om naar het achterdek te gaan. George Adams kon hem amper bijhouden. Juans mond was strak, maar zijn lichaam soepel en ontspannen. Hij was gekleed in een zwarte overall, met een flexibel schermpje op de mouw genaaid. Juan was bewapend met twee FN-pistolen in heupholsters en nog een paar FN’s in zijn schouderholsters. Omdat de helikopter mogelijk niet stabiel was wilde hij verder niemand aan boord van het toestel en daarom had hij zichzelf zwaar bewapend. In zijn broekzakken zaten vier patroonmagazijnen voor het Heckler & Kochmachinegeweer dat al in de Robinson lag.
‘Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen?’ vroeg George.
‘Ik zeg altijd dat Max een verduiveld behendige kerel is,’ antwoordde Juan via de intercom. ‘Dit is een test: hoor je mij?’
‘Luid en duidelijk,’ antwoordde Hali.
‘Stuurman, Wepps, horen jullie mij ook?’
Er werd meteen bevestigend gereageerd.
‘Wepps, ik wil dat jij de UAV bestuurt vanaf jouw console en de laser inschakelt. Ik wil de camera van de laser gebruiken om onze doelen in beeld te krijgen. Zodra ik het sein geef open je het vuur.’
Het vuurleidingsysteem van de Oregon was bijna even hightech als de Aegis-gevechtscomputer aan boord van het modernste marine -fregat. De kleine laser voor in de UAV kon een doelwit volgen en dan berekende de computer automatisch de gps-coördinaten om de loop van het 120mm-boordkanon te richten en een salvo kogels af te vuren.
‘We moeten dichter bij dat eiland komen. Stuurman, koers naar de kust.’
Juan schakelde het kleine flexischerm op zijn mouw in. Hij zag dat Max nog languit op de pier lag, maar het zou niet lang duren voordat hij in de laadbak van een pick-uptruck werd gegooid en afgevoerd naar de bunker.
De Oregon voer op topsnelheid en de wind aan dek was als een orkaan. Juan en George draafden naar de Robinson, waar mecaniciens de deur voor Adams openhielden. De deur aan de kant van Juan was verwijderd. De motor van de helikopter was al warmgedraaid en toen George weer startte kon hij de rotor meteen inschakelen. Terwijl de rotorbladen op snelheid kwamen zette hij zijn koptelefoon op en maakte zijn riemen vast.
‘Stuurman, hier Gomez. We zijn klaar voor vertrek. Nu vaart minderen.’
De straalpompen van de Oregon werden in de achteruit geschakeld. Het leek wel of een torpedo de boeg had geraakt: een kolkende stroom water explodeerde voor de straalbuizen toen het schip een noodstop maakte. De meeste schepen van dit formaat hebben een paar mijl nodig om tot stilstand te komen, maar met het revolutionaire voortstuwingssysteem kon de Oregon remmen als een sportwagen.
Toen de elektronische windmeter in een hoek van het platform aangaf dat de windsnelheid was afgenomen tot twintig knopen, gaf George gas en de helikopter steeg op boven het dek.
‘We zijn los,’ kondigde hij aan toen de ski’s rakelings over de reling van de achtersteven scheerden.
De straalbuizen van de Oregon werden omgeschakeld en het schip accelereerde weer naar topsnelheid. De hele manoeuvre was zo snel uitgevoerd dat ze amper een minuut tijd hadden verspild.
‘Mooi werk,’ zei Juan.
‘Oefening baart kunst, maar een perfect begin kan geen kwaad,’ grijnsde Gomez.
‘Voorzitter, hier Wepps. Volgens de computer heeft het 120mm-geschut binnen acht minuten bereik.’
‘Vuur drie lichtkogels af, dan weet Max dat de cavalerie in aantocht is,’ commandeerde Juan. Hij wendde zich naar George. ‘Wat is onze verwachte aankomsttijd?’
‘Ik heb geen vluchtplan gemaakt, maar ik schat over vijf minuten.’
Juan had zijn digitale horloge gelijkgezet met de moederklok die het moment van de inslag van Stalins Vuist berekende. Hij had nog vijfenvijftig minuten de tijd om Max te redden en de Oregon buiten de gevarenzone te brengen.
‘Ga staan!’ beval de Engelse bewaker en omdat Hanley traag reageerde kreeg hij een trap tegen zijn heup.
Max stak zijn handen smekend omhoog. ‘Rustig, jongens, ik loop heus niet weg. Laat me die duikfles afdoen en dit pak uittrekken.’
Max besefte te laat dat hij zich beter in het water had kunnen laten rollen. Zijn pak was waterdicht en door het gewicht van de zuurstoftank zou hij als een baksteen naar de diepte zinken. Iets boven de zee trok zijn aandacht. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde tegen de ondergaande zon in. Een wit wolkje zweefde in de blauwe lucht, naast een tweede. Even later verscheen een derde wolkje.
Als een jager is verdwaald in de bossen, dan is het internationale teken dat er drie keer met gelijke tussenpozen een schot wordt gelost, om de aandacht te trekken. Deze rooksignalen waren geen noodseinen van een schip in moeilijkheden: het was een teken van Juan dat de Oregon naderde om hem te redden.
Max had de moed niet opgegeven, dus hij was niet echt verbaasd. Maar het kostte hem moeite zijn gezicht in de plooi te houden.