Dodenschip(155)

‘Zijn er nog meer aanvallers?’

‘Een patrouille doorzoekt de omgeving, maar kennelijk was er maar één indringer.’

‘Dus één man heeft jouw bewakers gedood en de pier verwoest?’ vroeg Severance argwanend.

‘Ik weet geen andere verklaring.’

‘Ga door met die zoekactie, en rapporteer meteen als er iets ongewoon is.’

Severance streek met zijn vingers door zijn haar. De laatste instructies van Lydell Cooper waren heel duidelijk. Het signaal zou de eerste twee uur niet uitgezonden worden. Maar als dit het begin van een veel grotere aanval was? Uitstel kon tot een mislukking leiden. Als het signaal echter te vroeg werd gegeven, was het virus misschien nog niet verspreid via de wasmachines aan boord van alle vijftig cruiseschepen.

Severance wilde zijn mentor bellen, maar hij besefte dat hij de beslissing zelf moest nemen. Lydell was onderweg met Heidi en haar zuster Hannah. Ze zouden pas arriveren als het virus al verspreid was. Severance had al jaren de leiding over de beweging van de responsivisten, maar toch voelde hij zich als een zoon die het familiebedrijf overneemt en voortdurend scherp in de gaten wordt gehouden. Hij vergat nooit dat Lydell elke beslissing kon herroepen, zonder uitleg of waarschuwing. Cooper had dat niet vaak gedaan, maar nu er zoveel op het spel stond wenste Severance dat hij instructies kreeg wat te doen.

Maakte het veel uit als een paar cruiseschepen niet besmet werden? Volgens de berekeningen van Lydell moesten er veertig schepen besmet worden om het virus uiteindelijk over de gehele wereldbevolking te verspreiden. De tien extra schepen waren meer voor de zekerheid. Als enkele schepen onbesmet bleven, dan kon hij beweren dat het mechanisme voor de verspreiding van het virus gefaald had. En als het systeem overal werkte, dan zou niemand dat ooit weten.

‘Zo is dat,’ besloot Severance en hij gaf zichzelf een klap op zijn dijbeen voordat hij opstond.

Hij liep naar de ruimte met het controlepaneel van de ELF-zender. Een technicus in een laboratoriumjas stond over het paneel gebogen. ‘Kun je het signaal nu uitzenden?’

‘Volgens schema moet dat pas over een paar uur gebeuren.’

‘Dat was mijn vraag niet.’ Nu hij een besluit had genomen keerde de arrogantie van Severance weer terug.

‘Ik heb een paar minuten nodig om de noodbatterijen te controleren. De generator is uitgeschakeld, vanwege de beschadiging aan de uitlaat.’

‘Doe dat dan.’

De man overlegde via de intercom met een collega ergens bij de zender. Hij gebruikte technische termen waar Severance niets van begreep.

‘We hebben nog even tijd nodig, Mr. Severance.’

Het elektronische brein van de Russische satelliet markeerde de tijd in fracties van seconden, terwijl de kunstmaan met een snelheid van dertigduizend kilometer per uur over Europa raasde. Het traject was berekend tot op honderdsten van seconden en toen de satelliet boven de juiste plek zweefde werd een signaal gegeven van de centrale computer naar de lanceerbuis.

Er klonk geen geluid in het vacuüm van de ruimte, toen samengeperst gas de wolfraamstaaf uit de lanceerbuis dreef. De staaf werd bijna recht naar beneden weggeschoten en begon aan zijn reis naar de aarde. De daalhoek was met opzet schuin, zodat het projectiel aangezien kon worden voor een meteoor in de dampkring. Naarmate de atmosfeer dichter werd liep de temperatuur op, tot het projectiel eerst rood gloeide om dan steeds feller op te lichten.

De hitte was enorm, maar bleef minder dan drieduizend graden Celsius, het smeltpunt van de wolfraamstaaf. Waarnemers op aarde konden het projectiel duidelijk zien, toen het over Macedonië en het noordelijk vasteland van Griekenland bewoog.

De digitale klok op de hoofdmonitor telde af. Juan wilde er niet naar kijken toen Max nog niet gered was, maar nu kon hij zijn ogen amper van de verspringende cijfers afwenden. Max wilde geen medische verzorging in de ziekenboeg voordat het projectiel op Eos was ingeslagen, en daarom had Hux haar artsenkoffertje meegenomen naar het commandocentrum om de verwondingen aan Max’ gezicht te behandelen. De zee was zo kalm dat ze haar werk zonder problemen kon doen, al voer de Oregon op topsnelheid in oostelijke richting.

Max maakte meestal een sarcastische opmerking als Juan de motoren op volle kracht liet werken, maar hij wist wat er spoedig zou gebeuren en daarom hield hij zich in. Ze waren nog niet buiten de gevarenzone rond de naderende inslag en dat de Voorzitter zo snel mogelijk in veilig gebied wilde zijn was begrijpelijk.

Hali Kasim trok vloekend de koptelefoon van zijn hoofd.

‘Wat is er?’ vroeg Juan meteen.

‘Ik hoorde een signaal op de ELF-frequentie. Het komt van Eos. Ze verzenden het signaal om het virus te verspreiden,’ zei Hali.

Cabrillo werd bleek.

‘Geen paniek,’ zei Max met een stem die nasaal klonk omdat hij watten in zijn neusgaten had. ‘Die golflengte is zo lang dat het een hele tijd duurt om de complete code uit te zenden.’