Dodenschip(150)

Langzaam maakte hij de zware zuurstoftank los en daarna werkte hij zich uit zijn geblakerde overall. De voorkant van de beschermende kleding glansde nog als zilver maar de rugzijde was zwart van roet en verzengende uitlaatgassen.

Een van de bewakers luisterde naar instructies van zijn superieur via een walkietalkie.

‘Nigel, Mr. Severance wil die kerel meteen spreken. De toegang wordt pas geopend als jullie daar zijn.’ De bewaker porde met zijn geweer in Max’ rug. ‘Lopen!’

Max deed een wankele stap en viel toen op de kade. ‘Ik kan niet lopen. Mijn been is helemaal verkrampt. Ik heb geen gevoel in mijn been.’ Hij greep theatraal als een voetballer naar zijn knie.

De bewaker die Nigel heette vuurde een patroon af en de kogel sloeg enkele centimeters naast Max’ hoofd in de pier. ‘Zo, nu zal die kramp wel veel minder zijn.’

Max begreep de boodschap en krabbelde moeizaam overeind. Hij liep hinkend voor de twee bewakers naar de kust. Zodra hij langzamer bewoog kreeg hij weer een por in zijn rug.

De zwarte Robinson-helikopter verscheen opeens met donderend geraas en vloog recht naar de pier. George hield de neus van het toestel laag, zodat de rotors rakelings boven de kade maalden. Max was al voorover gevallen door de laatste por in zijn rug. De twee bewakers lieten zich ook vallen terwijl de helikopter over hen raasde.

Schutters in observatieposten op de hoge kliffen openden het vuur, maar Adams liet de heli snel heen en weer zwenken, dansend als een bokser om de salvo’s te ontwijken. De schutters op de grond hadden geen lichtspoorkogels, dus ze konden niet snel corrigeren om de helikopter te raken.

‘We moeten wachten tot ze hem van het strand hebben,’ zei Juan. ‘Anders worden we nog gedood door dat spervuur.’

Omdat het snel donker werd waren de bewakers op het strand alleen te lokaliseren door de vlammen uit de loop van hun automatische wapens als ze een salvo afvuurden.

Op de kade grepen de bewakers elk een arm van Max en ze sleurden hem naar de kust, erop vertrouwend dat hun collega’s de helikopter op afstand hielden. Max probeerde zich te verzetten, maar na de beproeving die hij doorstaan had waren zijn krachten afgezwakt. Als een wraakgod stoof het Russische ruimteprojectiel over Groenland en in de satelliet werden de systemen nog eens automatisch gecontroleerd voor de lancering van een van de wolfraamstaven. In de capsule tolde het projectiel met duizend toeren per minuut rond om het voldoende stabiliteit te geven zodra het de dampkring raakte. De doelzoekende computer was ouderwets vergeleken bij de modernste elektronica, maar het apparaat was nauwkeurig genoeg voor deze taak.

Een kleine hoeveelheid samengeperst gas ontsnapte door een ventiel naar de stuurraketten als een koerscorrectie nodig was. De bladen van een afsluiter voor de lanceerbuis openden zich langzaam, als een bloem die ontluikt, en de wolfraamstaaf werd blootgesteld aan het vacuüm in de ruimte.

De satelliet beschreef een baan om de aarde, die traag om haar as draaide. Elke seconde kwam het ruimtewapen dichter bij de positie om te vuren, onverschillig voor het drama dat zich in de diepte afspeelde.

‘Voorzitter, hier Wepps,’ hoorde Juan in zijn koptelefoon. ‘We zijn binnen bereik.’

‘Vuur een salvo af naar die schutters op het oostelijke klif,’ beval Cabrillo.

Acht mijl verder op zee selecteerde de automatische munitielader de gewenste kogels in het arsenaal en laadde het geschut. Het kanon stond opgesteld bij de boeg van de Oregon en de loop kon bijna honderdtachtig graden heen en weer bewegen. De luiken waren al neergelaten en de loop was uitgeschoven. Diep in het schip herkende de computer de rode laserstip die op de kliffen gericht werd door de UAV en onmiddellijk werd de positie ten opzichte van het boordgeschut berekend. De loop zwenkte omhoog en omlaag als de boeg van de Oregon door de golven werd opgetild.

De vuurleidingcomputer was zo nauwkeurig dat zelfs rekening werd gehouden met de draaiing van de aardas als een projectiel was afgevuurd.

Tien seconden nadat het projectiel was afgeschoten spleet de huls open en verspreidde een zwerm geharde stalen kogels als een reusachtig schot hagel over het klif. Stofwolken verschenen bij de rotsen, waar ergens de aan flarden geschoten lijken van de twee bewakers lagen.

‘Goed schot,’ oordeelde Juan. ‘En nu een op de westkant.’

De mannen die Max meesleepten lieten los toen het salvo losbarstte. Max krabbelde overeind en rende zo snel mogelijk weg, maar na enkele passen werd hij weer gegrepen door een bewaker en hij viel languit op de asfaltweg. Wild vloekend sloeg de bewaker op Max’ achterhoofd en even werd voor hem alles zwart. Max vocht verbeten tegen het gordijn van duisternis en dwong zichzelf bij bewustzijn te blijven.

Een tweede explosie daverde over het strand toen weer een projectiel insloeg. De rotsen werden vlak onder het sluipschuttersnest geraakt, zodat daar wel duizend gaatjes in het gesteente werden geslagen.