Dodenschip(152)

Cabrillo sprong in het zadel en zette de achtervolging in, op zoek naar Max. Hij raasde zo hard over de heuveltop dat de ATV even losraakte van de grond. De pick-up had een halve kilometer voorsprong, maar toen weer een zware granaat explodeerde voor het voertuig moest de bestuurder scherp opzij sturen en Juan kreeg een kans dichterbij te komen.





37


Mark Murphy had zich nooit eerder zo ellendig gevoeld. Zijn neus was rood en te pijnlijk om aan te raken, maar telkens moest hij weer snuiten waardoor de huid niet kon genezen. En om het nog erger te maken moest hij telkens wel vier keer achter elkaar zijn neus snuiten. Het was alsof zijn hoofd dreigde te barsten en bij elke ademhaling leek het wel of er knikkers in zijn borstkas rammelden.

Een schrale troost was dat hij niet de enige was, want bijna iedereen aan boord van de Golden Sky was ziek. De symptomen waren bij Linda Ross minder hevig dan bij Mark, maar ook zij was getroffen door de virusinfectie die zich snel over het hele schip had verspreid. Met tussenpozen had ze hevige koortsrillingen. De meeste passagiers bleven in hun hut, en vanuit de kombuis werden er grote hoeveelheden kippensoep uitgedeeld, terwijl de medische staf handenvol aspirine verstrekte.

Linda en Mark zaten als enigen in de bibliotheek, allebei met een boek op schoot om geen argwaan te wekken als er iemand binnenkwam. En bij allebei lag een stapel gebruikte zakdoekjes op de tafel.

‘Nu begrijp ik waarom ze het virus op een cruiseschip verspreiden.’

‘Hoezo?’

‘Kijk naar ons: we zitten hier feitelijk als ratten in de val. Iedereen raakt uiteindelijk besmet. En aan boord is maar één arts en één verpleegster. Als iedereen tegelijk ziek wordt, dan kunnen ze dat nooit aan. Als die terroristen een stad zouden besmetten, dan zijn daar ziekenhuizen waar de zieken behandeld kunnen worden en is er minder kans dat mensen elkaar besmetten. Bij een epidemie kunnen de dragers van het virus snel in quarantaine geplaatst worden.’

‘Ja, dat is waar,’ antwoordde Linda lusteloos. Ze voelde zich te beroerd voor een gesprek.

Na een korte stilte zei Murph: ‘Laten we alles nog een keer op een rij zetten.’

‘Alsjeblieft, Mark, dat hebben we al duizend keer gedaan. Het virus wordt niet verspreid via de airconditioning, niet via het voedsel en we hebben alles al grondig gecontroleerd. Een heel team moet deze boot uit elkaar halen om te bepalen hoe het virus hier verspreid wordt.’

Murph had tevergeefs gepiekerd over het raadsel en door zijn verkoudheid kon hij moeilijk helder denken. Toch wilde hij het niet opgeven.

‘Luister, Linda. Dit schip is eigenlijk een drijvende stad, nietwaar? En wat is er nodig om een stad bewoonbaar te maken?’ Linda keek hem aan met een blik die duidelijk maakte dat ze geen zin had in raadsels. Daarom gaf Mark zelf antwoord op zijn vraag. ‘Voedsel, water, riolen, afvalverwerking en elektriciteit.’

‘Ja hoor, ze gaan het afval vergiftigen.’

Mark negeerde Linda’s sarcastische opmerking. ‘We kunnen het ook anders bekijken. Een cruiseschip is een hotel. Wat heb je nodig voor een hotel?’

‘Dezelfde dingen,’ zei Linda. ‘Plus pepermuntjes, elke avond op het hoofdkussen.’

‘Je denkt niet echt mee.’

‘Daar heb ik ook geen zin in.’

Mark schoot opeens overeind. ‘Dat is het!’

‘Vergiftigde pepermuntjes?’

‘Wie brengt die naar de hutten?’

‘Een kamermeisje.’

‘En wat doet ze nog meer?’

‘Schoonmaken en het beddengoed verschonen… Allemachtig!’

‘Ik herinner me dat in er Griekenland, toen we de zoon van Max gingen redden, grote wasmachines stonden, maar geen wasdrogers,’ zei Mark. ‘Ze waren daar aan het trainen. Dat virus wordt via het wasgoed verspreid. Passagiers krijgen elke dag schone lakens. En als dat onvoldoende is om besmet te raken, dan zijn er ook altijd schone servetten in de eetzaal en in de kantine van de bemanning. Dat is toch perfect bedacht? Je mond afvegen met een geprepareerd servet is even effectief als een injectie. Ik wil wedden dat iedereen aan boord binnen twaalf uur in contact komt met beddenlakens of tafellinnen.’

Mark bracht zijn handen naar zijn hoofd. ‘Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Het is zo simpel.’

‘Het is pas eenvoudig als je het beseft. Net als iets vinden op de plek waar je dat het minst verwacht,’ zei Linda en ze kwam overeind. ‘Laten we maar eens gaan kijken of je gelijk hebt.’

De quad was ontworpen om over ruig terrein te rijden, met extra stevige schokbrekers en vering, maar Juan dreef het voertuig tot het uiterste toen hij de pick-up achtervolgde. Kogels sloegen voor en naast de pick-up in en daarom moest de bestuurder voortdurend zigzaggend rijden. Juan kon zijn achterstand snel inlopen.