De Vuurdoop(161)

Lars schudde zijn hoofd.

‘Nee, Sara wist niets. Ze gokte maar wat.’

Anders begreep het niet.

‘Je hebt die muur toch zelf gezien, of niet? Het was toch godsonmogelijk daar iets uit op te maken? Er was nauwelijks een verband... Ik had alles in een soort chaotische drugsroes geschreven! Ze snapte er niets van, ik snapte er niets van...’

‘Maar nu snap je het wel?’

Lars knikte.

‘Ja, nu wel.’

‘Sta je ervan te kijken?’ vroeg Anders met iets van trots in zijn stem.

Daar had Lars geen antwoord op, hij haalde zijn schouders op.

‘Zie je hoe slim we het hebben aangepakt?’

Lars keek op.

‘Waarom wilden jullie mij er niet bij hebben?’ Lars’ stem klonk bijna smekend.

‘Dat wilden we best, Lars. Maar eerst moesten we zekerheid hebben. Maar het kan nog steeds, ga mee, dan doen we dit samen.’

‘Maar jullie hebben Sara vermoord.’

Anders keek naar de grond.

‘Oké, Lars, denk na. Gunilla is ons probleem. Samen kunnen we hier verandering in brengen, in je eentje begin je niets, ik kan overal bij. Maar doe wel dat pistool weg... We doen dit samen, Lars, we nemen haar definitief te grazen. Oké?’

Lars aarzelde, dacht na, keek Anders aan.

‘Hoe zou dat in zijn werk moeten gaan?’

Anders zag een opening en kreeg weer wat zelfvertrouwen. Hij keek naar het pistool en daarna naar Lars.

‘We verzamelen alles wat we hebben, maken een plan, we geven haar aan. Jij zegt niks over mij en ik zeg niks over jou...’

‘En Hasse dan?’

‘Dat bepaal jij, Lars. We kunnen hem omleggen, dat kan ik voor je doen. Bedenk dat hij je vriendin om het leven heeft gebracht, niet ik.’

Lars knikte bij zichzelf.

‘Ja, dat is wel een goed idee...’

Anders glimlachte opgelucht en sloeg met zijn handpalm op zijn dijbeen.

‘Mooi! Uitstekend, Lars! Nu nemen we haar samen te grazen, jij en ik, als team.’

Anders haalde opgelucht adem en wipte op de keukenstoel.

‘Waar beginnen we mee?’ vroeg Lars.

Anders was snel.

‘Het belangrijkste is dat we ervoor zorgen dat Gunilla en Hasse geen argwaan krijgen... We gaan een paar dagen net zo door als altijd, wij zien elkaar ’s avonds om een plan te maken waar we ons vervolgens aan houden. Dit gaat lukken, als we het maar samen doen, Lars, jij en ik.’

Lars liet het wapen aarzelend een stukje zakken.

‘Sorry dat ik hier zo binnen ben komen vallen, Anders, met wapen en al.’

Anders wuifde met zijn hand, er rotsvast van overtuigd dat hij die idioot van een Lars Vinge had weten om te praten. Maar toen hief Lars het pistool, liet het een paar seconden in de handpalm van zijn linkerhand rusten, richtte en schoot hem trefzeker door zijn halfopen mond. De knal daverde door de keuken. De kogel vloog door de hals en nek van Anders Ask heen en boorde zich in de koelkastdeur achter hem. Het werd doodstil in de keuken. Anders staarde Lars verbaasd aan. De stoel waar hij op had zitten wippen belandde in een gewichtloos niemandsland waarin hij even op de twee achterste poten bleef schommelen voordat de zwaartekracht uiteindelijk te machtig werd en de stoel achterover viel en samen met Anders Ask op de keukenvloer landde.

Lars zette het mondkapje op, stond op, liep naar Anders toe en ging op zijn hurken zitten. Anders staarde Lars aan, een straaltje bloed stroomde onder zijn hoofd op de grond.

‘Je bent een stomme klootzak, Anders Ask. Dacht je dat ik van lotje getikt was?’

Lars rook een vage geur van verbrand vlees.

‘Denk dan hier maar eens over na... Ik leef, jij gaat dood.’

Anders probeerde iets te zeggen, maar er kwam geen geluid. Zijn mond bewoog alleen driftig, als bij een vis op het droge.

‘Ik hoor je niet, Anders,’ fluisterde hij. ‘Maar jij gaat naar de hel. Je hebt vrouwen vermoord en er ligt een jongen in het ziekenhuis die misschien wel voor de rest van zijn leven verlamd is. Waarschijnlijk hebben ze daarbeneden een speciale afdeling voor jouw soort lieden.’

Lars bleef geduldig toekijken, terwijl het leven van Anders Ask uitstroomde over de linoleumvloer. Toen hij dood was, stond Lars op, zette het keukenraam open en veegde het wapen met een keukendoek af. Intussen staarde hij steeds naar het lijk van Anders dat daar lag. Wat voelde hij? Berouw? Nee... Bevrijding? Nee, hij voelde niets. Lars zette de keukenradio aan met het volume op maximaal. Hij stond op radio 1.

Hij ging weer op zijn hurken naast Anders zitten, sloot de rechterhand van de dode om het pistool, richtte de loop op het open raam en boog zijn eigen hand weg van het wapen, zodat er duidelijke kruitsporen op Anders’ hand zouden komen. Lars haalde de trekker over. Het nieuws overstemde de knal, de kogel schoot het raam uit, over het park heen, volgde een baan over station Oost en kwam ergens op Lidingö neer. De buren zouden misschien twee schoten horen. Maar dat was dan maar zo... Getuigen hadden het meestal mis. Daar gingen alle politiemensen van uit. Getuigen waren een beetje gek.