De Dochter Van Mistral(215)

Er was geen vuur aan, want het was een milde septemberdag in 1976, maar Fauve had wel een hele serie witte votiefkaarsen in kleine, heldere kandelaars aangestoken en ze op het rooster in de haard gezet zodat daar geen leeg, donker gat was ontstaan. Bij de hoge ramen stond een ronde tafel; hiervandaan kon Fauve op een voorspoedig groeiende acanthusboom uitkijken. Op de tafel lagen drie verschillende tafelkleden. Het eerste hing tot op de grond en was van stevig, felrood taf; het tweede was een klein, zijdeachtig, oud gebloemd kleedje in alle tinten roze, en het bovenste kleed was van prachtig wit linnen gemaakt en had een brede rand geborduurde organdie.

Op Fauves bureau stonden in ouderwetse krullijsten de enige drie foto's in de hele kamer: een kiekje van Maggy en Darcy die op het grasveld voor hun huis zaten, een opname van een nummer van Life uit 1951 waarop Maggy stond, omringd door haar tien beroemdste modellen, en een vergroting van een van de proefopnamen die Falk in 1947 van Teddy had gemaakt, die toen twintig was geweest.

Hij wendde zich onmiddellijk af omdat hij niet in staat was daar langer naar te kijken, en zijn oog viel op een merkwaardig voorwerp, een opgestopte reusachtige panda die betere dagen had gekend maar nu op de ereplaats op een schommelstoel in een hoek zat. Geschrokken keek hij rond of hij nog meer dieren zag. Een hele reeks boegbeelden, een leger kleine beeldjes, een verzameling muziekdoosjes, een heel stel niet bij elkaar passende kandelaars en op elke tafel enkele vaasjes voor één bloem van elke grootte die te bedenken was, en elk bevatte ook één bloem of een takje kleine blaadjes of een paar wilde grassprietjes... ja, dat stond er wel, maar tot zijn opluchting waren er verder geen opgezette dieren te zien.

'Heel gezellig,' zei hij tegen Fauve toen ze hem zijn glas overhandigde.

'Ik heb er niet zoveel aan gedaan,' zei ze, 'maar zo langzamerhand groeide het vanzelf.'

'Welke eindvorm heb je in je hoofd?'

'Och, dat weet ik niet. Dat zie ik wel als het zover is ... ik denk als ik niet meer door de kamer kan lopen zonder over het een of ander te struikelen. Daarom heb ik ook geen vloerkleed. Als ik dat had, zou ik er een ander bovenop willen leggen, en dan moest ik natuurlijk ook een haardkleedje hebben, met een zelfde patroon; ik duikel altijd weer allerlei dingen op.'

'Ik houd van dingen,' zei Falk. 'Er bestaat niets leukers!'

'Ik wist wel dat jij het zou begrijpen.' Ze lachten even tegen elkaar en wisten precies wat de ander voelde. 'Jij zou me nooit vragen of dat nou geen stofnest was of wat voor neurose al die verzamelingen verraadden, of een zinvol commentaar op mijn nestjesbouw-instinct geven.'

'Nooit. Maar ik vraag me af...'

'Wat?'

'Je hebt geen schilderijen?'

'Nee, ik heb geen plaats voor schilderijen. Er hangt toch al veel te veel aan de muren. Als je een schilderij goed wilt laten uitkomen, dan moet je de kamer ernaar inrichten.'

'Deze kamer is moeilijk ondergeschikt aan een schilderij te maken.'

'Juist. O, mijn kip! Sorry, een ogenblikje.'

Ze kwam terug met een wit koksschort over haar rugloze, mouwloze japon van felgeel katoen. 'Hij braadt; dat is alles wat ik er op dit moment over kan zeggen.'

'Wat voor soort kip is het?' vroeg hij, want hij had honger.

'Hongaars. Kip met paprika. Ik reken erop dat je alles altijd met zure room kunt verbeteren. Ik weet dat ik op die manier vals speel, maar ik heb vaak hulp nodig.'

'Wanneer ben jij met koken begonnen? Kwam dat zo opeens bij je op?'

'Ik denk dat het betekent dat ik rijper word, of misschien is het wel een onnatuurlijke drang, net als in Rosemary's baby. Zo lang ik hier woon heb ik altijd iets bij die zaak een eindje verderop gehaald als ik niet ergens uit eten ging. Maar een paar weken geleden passeerde ik de slagerswinkel en toen ben ik opeens naar binnen gegaan en heb een paar lamskoteletten gekocht. Ik dacht dat ik die wel gauw even kon braden. Ik weet nog steeds niet wat ik verkeerd heb gedaan, maar de hele keuken stond vol rook en het warme vet spatte tegen me op. Ik werd zo bang dat ik de pan van het vuur greep en het ding met inhoud en al door het achterraam naar buiten heb gegooid. Maar toen bedacht ik dat als Maggy uit boeken kon leren tuinieren, ik op die manier wel kon leren koken. Dus kocht ik "Kookplezier".

Vanavond wordt er geschiedenis gemaakt.' Ze begon de tafel te dekken.

'Maggy vindt dat je te hard werkt,' zei Falk. 'Ze zegt dat je je zakelijke leven te veel laat overheersen.'

'Zij moet nodig wat zeggen! Weet je wat ze vorige week gedaan heeft? Ze heeft vijfduizend narcisbollen besteld. Vijfduizend! Ze wil die zelf op de heuveltjes achter het huis planten en dan moeten ze in de lente opkomen alsof ze daar al jaren in het wild groeien, zo met bossen tegelijk. Bossen ... ze draaft steeds door over hele bossen. En als die narcissen er eenmaal staan, dan wil ze in het bos een schaduwtuin maken, zoals die in de natuur zou zijn als de natuur haar smaak had. Kan jij je voorstellen hoe iemand die van plan is vijfduizend gaten te maken mij durft te zeggen dat ik te hard werk?'