De Dochter Van Mistral(213)

Hij zag haar aankomen en sprong overeind. Ze kwam op hem toe en had een ruime reismantel aan die in de frisse lentewind op de Piazza om haar heen woei.

'Laten we binnen gaan zitten,' zei hij en hief haar gezichtje op om haar te kussen. 'Goddank dat je niet opgehouden bent.'

'Als die show eenmaal begonnen is kan niets, behalve een bom in de kleedkamer, mijn meisjes tegenhouden om hun werk te doen ... en misschien zouden ze in dat geval nog om het puin heen lopen en doorgaan. Ik ben er stilletjes vandoor gegaan. Ik moet op tijd terug zijn om Valentino te feliciteren, maar het is een lange collectie.'

'Espresso?' vroeg hij.

'Ik zou eigenlijk het liefst een grote pot thee willen hebben. Hebben ze die in Italië?'

'Er is hier een lange traditie van excentrieke Engelsen en vrouwen die naar Rome zijn gekomen en zijn blijven hangen. Ik weet zeker dat ze thee kunnen zetten, Fauve, wanneer ga je met me trouwen?'

'Ik was al bang dat je dat zou vragen,' zei ze met een vreemde zachte stem. Eric keek haar aan en het leek hem onmogelijk dat dit bleke, weer in het zwart en wit geklede meisje bij wie alleen het haar kleur aan het gezicht gaf, de vurige en hartstochtelijke vrouw was met wie hij de nacht had doorgebracht voordat ze hem vanmorgen bij het aanbreken van de dag had verlaten.

'Waarom bang?'

'Omdat ik dat niet kan doen.'

'Waarom niet, lieveling? Om welke reden kunnen twee mensen die zo van elkaar houden als wij doen, niet met elkaar trouwen?' Hij sprak kalm en rustig. Hij was ervan overtuigd geweest dat ze enig verzet zou bieden; dat maakte haar ontwijken van een gesprek al duidelijk, en ook het feit dat ze onder geen voorwaarde verder wilde kijken dan het heden. 'Je bent nu geen zestien jaar meer... ik weet dat dat een waanzinnig idee was ... maar nu is alles toch anders. Er is niets dat ons belet te trouwen.'

'Ik ben nog niet gereed om te trouwen. Hoe kan je van me verwachten dat ik twee dagen met je doorbreng... maar twee dagen ... en dan zo'n beslissing neem? Het was volmaakt en in dit leven is niets volmaakt, niets! Het zou zo niet kunnen doorgaan, het was maar een tussenspel, Eric. Maar dat is niet de enige reden.' De stem van Fauve klonk beslist, of ze zeker was van hetgeen ze wilde zeggen. 'Ik heb een plicht tegenover Magali die ik niet over het hoofd kan zien. Als ik bij het bureau wegging, zou zij weer moeten terugkomen en vijf dagen per week werken, of het hele bureau opgeven, het verkopen vermoedelijk. Ze heeft er haar hele leven aan besteed om het op te bouwen en ik heb vijf jaren lang geleerd en geleerd, en ze rekent op me. Daar heeft ze ook recht op. O, ze zou me nooit in de weg staan, maar ik weet dat als ik New York zou moeten verlaten, dat haar hele levenspatroon zou veranderen. Het zou niet eerlijk van me zijn! Ze zou het vreselijk vinden het bureau op te geven, en ze zou het ook erg vinden om er op haar leeftijd weer de hele dag te moeten werken. En bovendien: Wat moet ik de hele dag in Avignon doen?'

'Wacht eens even! Dat zijn drie redenen. Zou je niet even willen ophouden en ademhalen? Drink je thee op. Melk? Citroen? Ja, inderdaad, een huwelijk is niet hetzelfde als twee dagen in Rome. Niets is als twee dagen in Rome. Niets is als een week in Milaan. Niets is als een maand ergens in dit land. Een huwelijk is een huwelijk en alle huwelijken zijn verschillend. Het onze zou natuurlijk heerlijk zijn; maar af en toe zou het ook niet volmaakt zijn, maar alleen kinderen verwachten dat een huwelijk altijd perfect is en blijft. Dat is punt één. Punt twee. Van alles wat jij me over Magali vertelt hebt kan ze heel goed voor zichzelf zorgen. Ze zou woedend zijn als ze dacht dat jij je voor haar opofferde ... Ik kan me niet voorstellen dat ze de kwestie niet op een of andere manier zou kunnen oplossen. Ze was toch in staat om het grootste deel van haar leven uitstekend voor zichzelf te zorgen, nietwaar? Punt drie ... dat is een probleem, maar niet zo ingewikkeld dat er geen oplossing voor te vinden is. Ik zou bijvoorbeeld naar Parijs kunnen verhuizen, me daar bij een firma inkopen en dan kon jij proberen een baan te vinden. Of je zou er een modellenbureau kunnen openen, als je dat wilt... het is niet direct nodig dat ik in Avignon woon ..

'Houd op, Eric! Je bent zo verdomd nuchter en redelijk; je klinkt als een spoorboekje.'

'Maar je geeft me redenen en ik geef jou redenen waarom de jouwe fout zijn. Als jij onredelijk tegen mij wilt zijn, dan zwijg ik en luister.'

'O ... o ...' Fauve hief sprakeloos beide handen omhoog.

'Toe nou ... doe eens onredelijk,' drong hij aan.

'Ik ben bang, ik ben doodsbang, ik durf er niet aan te denken,' gooide ze eruit. 'Ik ben bijna verlamd door het idee dat ik zo'n belangrijk besluit moet nemen. Het is me te veel. Ik word ijskoud als ik er alleen maar aan denk. O, Eric, ik ben een natuurlijke laatbloeier. Ik geef elke fase in mijn leven maar heel langzaam op en ik kijk steeds achterom. Ik heb behoefte aan oude gewoonten, geborgenheid, bekendheid ... ik versteen van angst als ik eraan denk dat ik de rest van mijn leven met jou zal doorbrengen, of met wie ook. Ik ken je niet werkelijk, niet de volwassen man die je bent. Ik ken mezelf niet eens. Ik heb nog niet voldoende tijd voor mezelf gehad, ik ben niet klaar om een echtgenote te zijn; ik wil geen plannen voor de toekomst maken ... Het is heel iets anders voor jou, je bent al zesentwintig, je hebt tijd gehad om jezelf te ontdekken, om te experimenteren. Ik voel dat ik ergens toe gedwongen word, dat er druk op me wordt uitgeoefend ... hoe kan je nu van me verwachten dat ik gereed ben?'