De Dochter Van Mistral(211)

'Het is de enige plek in Rome die me echt het gevoel geeft dat deze stad zo oud is. Overal zijn die monumenten zo mooi opgepoetst en gerestaureerd dat ik er geen verleden meer in zie ... maar hier ... Er is zó weinig over dat ik kan dromen, me kan overgeven aan de stemming hier en mijn fantasie de vrije loop laten.'

Fauve en Eric baanden zich een weg onder de cipressen door naar de top van de Palatijnse heuvel waar eens de monarchen van de hele bekende wereld hun paleizen hadden gehad. Er waren geen andere toeristen en zeker geen burgers van Rome te zien.

'Dit is vast het vredigste plekje in heel Rome,' zei Fauve zachtjes. De poëtische stilte van het Forum verrukte haar. Er lag bijna iets bovennatuurlijks in dat voortkwam uit deze geheimzinnige verlaten plek waar mensen uit het hele Romeinse rijk elkaar eens hadden verdrongen om die fortuinlijke burgers te zien als ze in al hun pracht voorbijkwamen. Ze voelde zich heel merkwaardig, net alsof ze met zevenmijlslaarzen over duizenden jaren was heengestapt. Ze raapte een takje donkergroen acanthusblad op en bestudeerde de klassieke vorm. Ze wilde dat ze wist hoe ze daar een krans van kon maken, dacht ze, en keek op naar Eric. Ze stelde zich voor dat een jonge Romeinse consul die terugkwam om over de toestand in een ver afgelegen provincie van het keizerrijk te rapporteren, er net zo uitgezien kon hebben als Eric, een zelfde avontuurlijke blik waarin duidelijk kracht te lezen was, en hij zou ook best Erics markante en gebronsde gelaatstrekken gehad kunnen hebben. Zijn hoofd vroeg gewoon om een lauwerkrans.

Ze bereikten de top van de heuvel en klommen de steile treden op naar het groene, dichtbegroeide palmhoutbosje dat het enige was dat van de eens uitgestrekte hangende tuinen van Farnese was overgebleven.

'Wat is het hier heerlijk, hè?' riep Fauve uit. 'Ruikt het niet zalig? Wat is dat voor lucht?'

'Dat is palmhout... of zijn het de eeuwen?' vroeg Eric zich af en keek neer op het hele met puin bezaaide Forum dat nu onder hen lag.

'Ik voel me hier meer levend dan waar ook in Rome,' zei Fauve op zachte toon. 'Zelfs de geesten zijn vriendelijk.'

'Ja... ik heb ook dat gevoel... hoe wist je dat?'

'Zo was het de vorige keer ook... Ik wist niet of ik nu weer dezelfde sensatie zou ondergaan.' Ze gingen op een stenen bank zitten en zwegen, verrijkt en getroost door de voelbare vibraties van een verleden dat wel voorbij was, maar nooit zou sterven.

Eric was de eerste die het zwijgen verbrak. 'Vertel me eens wat over je schilderkunst... je hebt er nog met geen woord over gesproken.'

'Ik schilder niet meer... niet meer sinds de zomer dat ik jou ontmoet heb.'

'Heb je het laten varen?' vroeg hij verbaasd. 'Hoe kon dat gebeuren ... hoe was dat mogelijk? Het betekende toch zoveel voor je?'

'Eric, lieveling,' zei Fauve met een stem die hem trof door de diepe ondertoon van verbaasde spijt. 'Vraag me er niet naar ... ik begrijp het zelf niet. Vertel me wat meer over jezelf. Die conferentie hier, waar gaat die eigenlijk over?'

'O, dat is interessant, Fauve. Erg belangwekkend.' Hij stond van de bank op en liep heen en weer op het grindpad terwijl hij met zijn grote, prachtig gevormde handen levendig gebaren maakte om zijn woorden kracht bij te zetten; zijn ogen schitterden. 'Weet je nog wel al die afschuwelijke flats die ze in het industriegebied van Cortine, even buiten Avignon, hebben neergezet?'

'Hoe zou ik die kunnen vergeten? Ze waren het enige lelijke in dat prachtige landschap.'

'En dat hóefden ze niet te zijn! De conferentie gaat erover hoe je goedkope huizen menselijk maakt, goede woningen aflevert voor dezelfde prijs ... of voor minder... dan ze nu kosten. Het is een kwestie van ontwerp, van zorgvuldigheid en liefde voor je werk. Ik zal nooit aanvaarden dat volkswoningbouw niet mooi kan zijn, en die opvatting deel ik met vele andere architecten in de hele wereld. We ontmoeten elkaar hier om ideeën uit te wisselen en technieken.'

'Is dat het enige soort gebouwen waar je in geïnteresseerd bent?'

'Helemaal niet, ze zijn alleen het meest nodig, denk ik, maar natuurlijk niet het leukst. Mijn specialiteit is het restaureren van oude boerderijen in de hele Provence. Je hebt er geen idee van hoeveel mensen in staat zijn een oude mas te kopen, en dan willen ze er een Tirools huis van maken of een Griekse villa. Ik geef hun een comfortabel huis dat voor een modern leven geschikt is en waar toch de schoonheid van het oorspronkelijke gebouw niet bedorven is. Maar ik vind het het fijnst als ik de kans krijg een nieuw huis te bouwen. Dan kopieer ik geen oude mas\ dat zou gemakkelijk genoeg zijn, maar dan is je uitdaging weg. Om een nieuw huis voor het Provençaalse landschap te ontwerpen, een modern huis dat het oog plezierig aandoet en het lichaam onderdak biedt, en ook de eisen respecteert die onze horizon en heuvels stellen ... en de buren ... aha, dat is een architectendroom! Ik wil ze aan je laten zien ... kom je enkele van mijn huizen bekijken ? Ga na Parijs niet naar New York terug... luister eens, plannen zijn gemakkelijk genoeg ...'