Dazzle(156)

Opgelucht kwam ze op het parkeerterrein aan. Terwijl ze de straat naar Dazzle inwandelde, kwam ze weer onder de indruk van de rustgevende en toch bizarre omgeving van een wereld die van de bohémiens was gebleven en dus erg merkwaardig. Hier kon niets opeens volkomen anders worden; Venice had van alles overleefd, brand, verwoesting, herbouw en wedergeboorte, al vijfentachtig jaar lang en had daarbij nooit iets van zijn vreemde en luchtige charme ingeboet. De dagen van de kermis met al zijn attracties mochten dan voorbij zijn, de geest ervan leefde nog voort op de verwachtingsvolle gezichten van de mensen die snel over het plankenpad liepen.

Jazz liep met een ommetje naar Pete's studio om niet door de glazen deur heen te worden gezien. Ze had geen zin in een praatje met Sandy, de receptioniste, of een van de anderen - met uitzondering van Mel en Pete met wie ze die middag wilde gaan lunchen.

Al snel na Mike Kilkullens dood, toen Jazz nog niet wist wanneer ze weer aan het werk zou gaan, had ze haar hele staf voor onbepaalde tijd betaald verlof gegeven. Het was de kosten wel waard, want ze wist dat ze altijd zou kunnen terugvallen op Sis Levy, Toby en Melissa als ze opnieuw met opnamen moest beginnen.

Ze keek even de studio van de autofotograaf in en zag Mel en Pete samen in druk gesprek terwijl ze bezig waren met een tafel met de lunch van Purple Tostada Grande die ze hadden beloofd voor haar te bestellen. Jazz kreeg plotseling trek in die heerlijke Mexicaanse delicatessen en merkte dat er sinds haar ontbijt al heel wat tijd was verstreken.

'Kunnen we eerst eten en daarna praten?' riep ze bij de deur. Mel en Pete zetten neer wat ze in de hand hadden en renden op haar toe om haar als welkom te omhelzen.

'Net op tijd!' riep Pete uit terwijl hij haar bijna fijn kneep en optilde.

'Als je vandaag niet was gekomen, waren we je komen halen,' zei Mel terwijl hij haar kuste.

'Straks moeten jullie me maar vertellen hoe erg je me gemist hebt,' zei Jazz en was ontroerd door hun blijk van vriendschap en medeleven. 'Maar nu gaan we eerst eten!'

Watertandend keek ze toe hoe de mannen de kartonnen dozen openden en er voorzichtig de dampende spijzen uithaalden, maar toen ze goed keek, zag ze dat Mexico hier niets mee te maken had.

'Nasi goreng?' zei ze ongelovig. 'Citroenkip... zoetzuur varkensvlees? Chinéés? O, nee, zeg dat het niet waar is.'

'Het was het beste wat we op zo'n korte termijn konden regelen,' zei Meg klagend.

'Ik heb altijd al geweten dat Phoebe een kwaadaardig en afschuwelijk loeder was,' barstte Pete los, 'maar dat ze zó laag kon zinken, had zelfs ik niet verwacht.'

'Maar je houdt toch wel van Chinees eten, hè, Jazz?' vroeg Mel angstig.

'Meestal wel, Mel, meestal wel. Maar vandaag niet. Vraag me niet waarom! Wat is er met de Tostada gebeurd?'

Beide mannen keken haar met ongelovige ogen aan.

'Heb je het niet gezien?' vroeg Pete.

'Hoe heb je dat kunnen missen?' informeerde Mei.

'Ik ben van de andere kant gekomen... wat is er gebeurd?'

'Het is echt de druppel die de emmer deed overlopen! Phoebe heeft tijdens het weekend de Tostada laten slopen toen wij niet hier waren,' vertelde Pete haar woedend.

'Het is weg, platgewalst, met de grond gelijk gemaakt,' voegde Mel er somber aan toe.

'Maar toen ze het kocht, heeft ze beloofd dat er niets zou veranderen !' zei Jazz verbijsterd. 'We zijn allemaal afhankelijk van het eten van de Tostada en dat wéét ze.'

'Dat heb ik ook tegen haar gezegd,' zei Pete woedend, 'maar Phoebe herinnerde me eraan dat ze niets had gegarandeerd, ze had ons alleen de kans gegeven met haar in zee te gaan, maar wij wilden niet. En helaas heeft ze gelijk. Ze heeft het ook allemaal keurig vastgelegd in haar notulen van die vergadering.'

'Wat wil ze met die ruimte doen?' vroeg Jazz nijdig.

'Dat heb ik haar gevraagd,' zei Mel, 'en ze zei dat ze nog niets had besloten, maar wat voor sjiek restaurant het ook werd, toch zou het nooit zó "in" zijn dat er niet altijd een tafel voor mij zou zijn, mits ik eraan dacht haar dat vóór vier uur 's middags te laten weten. Ze boft dat ik me zo kan beheersen. Ik had haar bijna willen wurgen.'

'Nadat ze Jazz zo heeft belazerd met dat feest van Magie, sta ik met die kleretrut op voet van oorlog,' zei Pete wraakzuchtig. 'Niet dat ik ooit bar op haar was gesteld, maar nu ik tegenover Dazzle geen Tostada meer zie - nu is ze echt te ver gegaan.'

'Pete, laten we ons dit eigenlijk flikken?' Mel was totaal zijn normale kalmte kwijt. Het leek of zijn gladgeschoren gezicht stekelig was geworden, zijn boeddha-achtige zelfbeheersing was helemaal verdwenen.

'Nee, Mei. Dat doen we niet. We ontslaan Phoebe,' verklaarde Pete op de toon van een man die zojuist heeft ingezien wat hij moet doen. 'Een vrouw die zo harteloos, egoïstisch en lelijk kan optreden, mag onze belangen niet behartigen.'

'Daar ben ik het mee eens,'zei Melen gaf Pete een hand. 'Pete, zeg tegen haar dat wat jij ook zegt, dat ook voor mij geldt.'