Dazzle(131)

Jazz zat daar en probeerde logische excuses te bedenken voor de ploeg aan wie ze in 1988 een week had besteed, het jaar van al hun kampioenschappen. Ze had toen een speciale uitgave van Sports Illustrated verzorgd; ze kende al die mannen persoonlijk. Maar ze bezat de Lakers niet, hield Jazz zich voor, alleen omdat ze dol op hen was, omdat ze een enthousiaste fan van hen was en ze als familie beschouwde. Cookie Kelly Johnson was niet haar eigendom, alleen omdat ze zo goed met die charmante, intelligente, jonge vrouw had kunnen opschieten die jarenlang Magics vriendin was geweest. Kort na hun huwelijk had ze een portret van Cookie gemaakt voor een Brides Magazine.

Gabe zou het ongetwijfeld fantastisch doen, maar aan de foto's zou te zien zijn, dat het hem allemaal niets kon schelen. Maar zij had geen speciale positie bij de ploeg. Ze had het geld ook niet nodig. Het was begrijpelijk dat Cookie Gabe met zijn reputatie had gekozen, aangenomen dat zij die beslissing had genomen. En Gabe had natuurlijk al het recht van de wereld de opdracht aan te nemen toen die hem werd aangeboden. Ja... al het recht van de wereld.

Toen die hem werd aangeboden! Wanneer was dat geweest? Hoe was het mogelijk dat ze er in de studio niets over had gehoord, terwijl verhalen over nieuwe opdrachten daar altijd, zonder enige geheimhouding, de ronde deden?

Waar was iedereen? Al was Sandy, de receptioniste, er niet, het was toch nog veel te vroeg dat iederéén al weg kon zijn. Jazz snoof eens, rook kookgeuren en hoorde stemmen - er waren nog mensen, veel mensen, en allen in Mels studio op de tweede etage. Ze was te veel in gedachten verdiept geweest om het direct te merken. Nu holde ze de trap op en zag in het voorbijgaan dat haar eigen studio leeg was.

Mels studio was bomvol. Er stond een grote versierde kerstboom die Jazz nog niet had gezien. Ze baande zich een weg door de menigte. Assistenten en cliënten waren hier, ook velen van reclamebureaus in de stad en een groot aantal modellen. Het feest was blijkbaar net begonnen. Bij de bar stonden ze zich te verdringen en Sharon en een groep free-lance culinaire stylisten serveerden al warme hot dogs en cheeseburgers onder een spandoek waarop stond 'ECHT VIES VOEDSEL'.

'Jazz, fijn! Je bent net op tijd voor de kerstparty die we niet zouden geven!' Pete pakte haar beet en kuste haar op de wang. 'Mel ging het eerst door de knieën. Hoe kom jij hier zo verzeild? Niemand verwachtte jou.'

'Pete, weet jij iets af van een feest ter inwijding van Magics nieuwe huis?'

'Magie geeft een feest? Waar heb je dat gehoord?'

'Een of ander gerucht. Waar is Phoebe?'

'Daar staat ze in een hoek over zaken te praten met een arme kerel die ze heeft gevangen. Ze heeft een hekel aan Kerstmis, ze vindt het geld- en tijdverspilling, maar een gratis maaltijd slaat ze natuurlijk nooit af. Ga mee, laten we de hoela dansen.'

'Straks, Pete.' Jazz slaagde erin een glimlach op haar gezicht te toveren. Ze zag Phoebe staan, bijna verborgen door een man met een grijs pak aan. Haar hand lag bezwerend op zijn arm en ze had die gevaarlijke blik in de ogen die cliënten bij haar opriepen, iets tussen een zielig weeskind en een hebzuchtige del in. Jazz ging regelrecht op haar af.

'Neem me niet kwalijk,' zei Jazz tegen de man met het grijze pak. 'Mag ik even onder vier ogen met Phoebe praten?'

'Natuurlijk,' zei hij en liep gauw naar de bar.

'Jazz... jij hoort in New York te zijn.' Phoebe keek bezorgd, voor zover ze dat kon. 'Is alles goed gegaan?'

'Het was een onnodige trip,' zei Jazz en ging pal voor haar staan. Ze had Phoebe zodanig in de hoek gedrongen dat ze niet weg kon. 'Ik ben net Gabe tegen het lijf gelopen. Hij vertelde me over zijn opdracht.'

'O, ja. Dat feest. Een leuk idee.'

'Fantastisch.'

'Jazz, daar staat iemand met wie ik moet spreken. Wij praten later nog wel.' Ze probeerde onder de arm van Jazz door te duiken, maar die duwde haar terug.

'Phoebe, waarom heeft Gabe die opdracht gekregen?'

'Iemand van het bestuur van de Lakers belde namens Cookie en vroeg om een fotograaf. Jij was er niet, en toen heb ik Gabe overgehaald.'

'Iemand belde jou. Gisteren of eergisteren?'

'Gisteren. Onverwacht. Het feest is een verrassing.'

'En vroeg of je een fotograaf vrij had?'

'Ja. Een spoedgeval! Als we het eerder hadden geweten... nou ja, ik weet dat jij het graag had gedaan, maar je was er niet en ik moest onmiddellijk beslissen.'

'Je had me gisteren in New York kunnen bellen. Ik had meteen de nachtvlucht hierheen kunnen nemen of een vlucht regelrecht naar Detroit,' zei Jazz uiterst kalm.

'Daar heb ik niet aan gedacht... dat telefoontje kwam zo laat. Sorry, Jazz, ik had eraan moeten denken, maar jij was druk bij Pepsi en Gabe had niets bijzonders te doen...'

'Alles wat je zegt is gelogen/'

'Jazz, ik begrijp dat je van streek bent, maar dat is nog geen reden me te beledigen.'

'Houd je bek, Phoebe. Wou je me soms wijsmaken dat Cookie van het ene moment op het andere besluit zo'n groot feest te geven? Dat vraagt anders heel wat voorbereiding.'