Dazzle(133)

'Goed zo, Susie, je lijkt Agatha Christie wel,' vond Jazz venijnig.

'Laat maar. En doe niet zo naar.'

'Sorry, Susie. Ik moet erover ophouden. Gelukkig is Bill Laimbeer ook niet uitgenodigd. Ik zie die foto's nu wel in de krant.'

'Je wilt hem gewoon de schuld niet geven,' hield Susie hardnekkig vol, 'je mag hem nog steeds.'

'Susie, plaag me niet zo!' Jazz sprong op, draaide zich om en verdween in de richting van de huiskamer.

'Nou heb ik het weer gedaan,' zei Susie tegen Casey na een minuut stilte. 'Ik heb het nog erger gemaakt. Die vent - onder ons gezegd - dat is een schoft.'

'Mike heeft me het een en ander over Gabe verteld,' zei Casey.

'Dan begrijp je me wel. Ik begrijp niet hoe ze nog tegen hem kan praten na alles wat er is gebeurd.'

'Susie, overdrijf je het niet te veel ? Die hele zaak is al meer dan tien jaar geleden.'

'Natuurlijk. Toen Jazz met hem wegging, heb ik nog tegen meneer Kilkullen gezegd dat alle jonge mensen dergelijke dingen doen en dat je het moet accepteren. Maar toen ze zouden trouwen en meneer Kilkullen naar Parijs vloog en meteen weer terugkwam, mét die arme Jazz... ze zag eruit alsof ze het niet zou overleven... in de steek gelaten door die ellendeling, op de ochtend van de bruiloft - nee, dat was te erg. Dat kunnen ze mijn kind niet aandoen! Dat is onvergeeflijk, Casey.'

'Mike heeft me nooit verteld dat ze wilden trouwen,' zei Casey zachtjes.

'Maar dat heb ik echt niet verkeerd begrepen, Casey. En ik weet niet hoe lang Jazz wel nodig heeft gehad om eroverheen te komen.'

'Misschien is haar dat nooit gelukt.'

'Wie weet? Wat een familie! Wil je nog wat kersentaart?'





Casey kwam bij Jazz zitten die op een stoel voor het open haardvuur was gaan zitten. Aan haar gelaatsuitdrukking zag hij, dat ze nog steeds aan het piekeren was. Ze was bleek en haar ogen stonden strak van de niet-gehuilde tranen. Zo zou ze er ook als kind hebben uitgezien als iemand haar verdriet had gedaan en ze niet had willen huilen. Hij wist dingen van Jazz die niemand hem ooit had verteld, zij zelf al zeker niet. Zou ze altijd zo trots, zo moeilijk te doorgronden zijn geweest? Hij moest haar aan het lachen zien te krijgen.

'Wil je me nog eens horen zingen?' bood Casey aan. 'Ik ken de melodie en woorden van alles wat Rodgers en Hart ooit hebben geschreven, ook van Harold Arlen, de Gershwins. Alles wat Ella Fitzgerald zo geweldig kan zingen, zing ik slecht na.'

'Lief van je,' zei Jazz en zag hem nu eigenlijk voor het eerst. 'Wat ben je toch veelzijdig. Een goedgeklede veebaas en zanger.'

'Geen zin in muziek? Een spelletje patience dan? Een rit tepaard in de maneschijn? Of iets anders?'

'Nee.'

'Zullen we naar de Swallows gaan en elkaar schuine moppen vertellen? Heel sfeervol. Televisie kijken - jij mag de afstandsbediening. Of een warm schuimbad. Ik heb een grote kuip.'

'Nee.'

'Kerstboom versieren?'

'Is al gebeurd. Wie heeft het gedaan?'

'Red, Mike, Susie... ik heb de lichtjes opgehangen.'

'Sufferd,' zei Jazz spottend. Casey zag triomfantelijk dat ze bijna lachte. Spot lag dicht bij lachen.

'Ze zagen me aankomen,' gaf Casey toe. 'Volgend jaar zal ik nieuwe lichtjes kopen.'

'Volgend jaar ben je hier niet meer.'

'Dat is zo.'

'Was je dat al vergeten?'

'Ja, ik dacht aan iets anders.'

'Waarom ben je met Kerstmis niet naar huis gegaan?' vroeg Jazz.

'Te lange vlucht voor een weekend,' antwoordde Casey.

'Voor een weekend van vier dagen? Pap had je vast wel wat extra vrij willen geven.'

'Ik heb het niet gevraagd - ik wilde hier blijven. Een veebaas moet voortdurend beschikbaar zijn, net als een gynaecoloog. Laten we eens naar de fotokamer gaan. Er zijn een paar foto's van je die ik graag nog eens wil zien.'

'Eindelijk doe je een goed voorstel,' zei Jazz, vastbesloten haar stemming op te vijzelen. Ze stond op. 'Ik ga even mijn haar borstelen en mijn gezicht wat opfrissen. Ga jij maar vast; pap zei dat je een sleutel had.'

Even later zaten ze op de bank voor de lange houten tafel en openden een map met foto's van Jazz uit 1976, toen ze vijftien was.

'Die vijf kinderen zijn de zoontjes van Fernanda en de dochters van Valerie,' vertelde Jazz. 'Heidi, Fernanda's jongste dochter, was nog niet geboren. Die zomer logeerden ze hier een paar weken en toen heb ik heel veel foto's genomen. Het is leuk kinderen te fotograferen voordat ze gaan poseren. Zondag leer je ze allemaal kennen, als de hele familie komt. Maar je herkent ze niet na deze foto's.'

'Ik heb ze op de Fiesta gezien, behalve Heidi - maar die avond kreeg ik erg veel te verwerken.'

'Je was toen een grote stomkop!' lachte Jazz eindelijk en Casey schoof de map zachtjes opzij. Hij wilde dit meisje met haar grote mond, dit koppige, bedroefde, grillige meisje verleiden, onder welk dak dan ook, al was het in de Sixtijnse Kapel, en hij kwam dichter naast haar zitten.

'Maar Sam ontmoet ze voor het eerst,' ging Jazz verder. 'Ik hoop dat de meisjes niet te veel onder de indruk zijn en dat laten merken, maar dat is vermoedelijk te veel geëist. Fernanda zal zich ongetwijfeld belachelijk maken.'