Dazzle(130)

15


Na twee drukke dagen in New York vond Jazz dat ze nu genoeg vrienden bij de hoge omes van Pepsi had gemaakt en besloot een dag eerder naar Los Angeles terug te keren. Vanaf het vliegveld nam ze een taxi naar de studio waar ze op de vrijdag voor het kerstweekend tijdig voor de lunch arriveerde.

Hoewel vrijdag eigenlijk een gewone werkdag zou moeten zijn, wist Jazz dat bij Dazzle - als overal in het land - al een vakantiestemming zou heersen. Ze hadden besloten geen kerstparty te organiseren, maar ze wilde haar assistenten zeggen dat ze naar huis konden gaan wanneer ze wilden. Zij wilde nog even iedereen omhelzen voor ze naar de ranch vertrok, waar ze nu vier dagen kon blijven. Dan reed ze woensdagochtend weer terug. Om die tijd kwamen de mensen net weer wat bij van Kerstmis en maakten zich klaar voor het lange nieuwjaarsweekend. Misschien, bepeinsde Jazz, zou die periode met twee lange weekends aan het eind van 1990 tenslotte de ondergang van het Westen betekenen, het excuus om nooit meer vijf dagen per week te gaan werken.

Toen ze de glazen deuren van Dazzle opende, liep ze bijna tegen Gabe op die twee camera's bij zich had en nog een derde koffer waarin zeker zijn belichtingsaccessoires zaten.

'Waar heb je die uitrusting voor nodig ? Geen rust, al ben je nog zo moe?' vroeg Jazz vriendelijk.

'Een schnabbel,' zei hij en bleef even staan.

'Terwijl Kerstmis op dinsdag valt en alles overal dichtgaat?' informeerde Jazz, meer uit een behoefte gewoon te doen dan uit nieuwsgierigheid.

'Schnabbels zijn er altijd. Een feest, huis inwijden.'

'Jij? Fotograferen op een féést?' Nu geloofde ze hem echt niet. Waarom jokte hij tegen haar? Hij maakte alleen foto's op een ontmoeting van toppolitici en dergelijke.

'Ja. Maar ik moet nu gaan. Ik ben al laat.'

'Goed, Gabe. In elk geval prettige kerstdagen en veel plezier.' Jazz keek nu alleen verbaasd en probeerde dat onder een te vriendelijk lachje te verbergen. Ze begreep uit zijn schaapachtige uitdrukking dat hij zich werkelijk tot fotograferen op een feest had laten bepraten. Het zou wel om een filmster gaan en fantastisch betalen, maar dat hij nu zoiets deed, maakte wel duidelijk dat hij zijn normen had verlaagd. Al had hij een aantal goede, maar niet bijzondere opdrachten sinds Phoebe zijn zaken behartigde, toch kon hij zich blijkbaar niet veroorloven deze klus af te wijzen.

Gabe merkte hoe ze keek en dat haar lachje gemaakt was; ze had medelijden met hem. Om zijn trots geen geweld aan te doen, probeerde hij haar snel wat details te vertellen die hij voor zich had willen houden.

'Het is een verhaal waarom ze elkaar straks in de hele wereld doodslaan. De nieuwe vrouw van Magie Johnson, Cookie, geeft hem als verrassing vanavond een kerst-inwijdingsfeest voor hun nieuwe huis. Magie weet er niets van. Zij heeft ervoor gezorgd dat alle grote basketbalspelers vanavond van overal in het land hierheen komen vliegen... dezelfde kerels die altijd aanwezig zijn bij de liefdadigheidswedstrijden die Magie 's zomers organiseert. Cookie wil het absuluut geheim houden en er wordt maar één fotograaf toegelaten. Ik.'

' Fantaseer er maar op los, Gabe, maar niet over zoiets,' zei Jazz en begon achterdochtig te worden.

'Geloof het dan maar niet. Maar ik moet weg. Ze wil overal opnamen van: van Magics gezicht als hij binnenkomt en iedereen daar ziet, van zijn familie en die van Cookie, van al die knappe vrouwen van de Lakers die de traiteurs helpen bij het buffet, van al die kinderen die iedereen voor de voeten lopen en van het spel dat in de achtertuin gaande is... Och, je weet wel, alle gebruikelijke dingen plus een paar unieke gebeurtenissen zoals Jack Nicholson en Arsenio Hall die als tweeling-kerstmannen optreden, Jerry West en Jerry Buss verkleed als helpers van de kerstman en de Laker Girls verkleed als rendieren - een doodgewone kerst inclusief inwijding van het huis. Ik hoop dat ik het overleef.'

'Kijkje er zo tegenaan?' vroeg Jazz met onvaste stem.

'Toe nou, Jazz. Je kunt toch niet van mij verwachten dat het me iets doet. Het gaat om mijn naam op de foto's en het geld. Met wat ik hiermee verdien... laten we zeggen dat niemand zoiets zou weigeren. Prettige kerstdagen, Jazz. Tot ziens.' Gabe draaide zich om en liep snel naar het parkeerterrein.

Jazz bleef staan en keek naar de receptie waar niemand aanwezig was. Gabe's woorden toverden haar een beeld voor ogen van al die fantastische spelers die even van hun welverdiende rust genoten te midden van hun mooie vrouwen en zwermen opgewonden kinderen. De gedachte aan de geweldige foto's die zij nooit zou mogen maken, gaf haar het gevoel dat iemand haar met de vuist een maagslag had gegeven. Ze liep naar een bank en viel erop neer, overmand door een gevoel van bedrog en teleurstelling. Alsof ze een klein kind was dat een klap in het gezicht had gekregen. Ze moest met beide handen op haar maag drukken, zo hard ze kon, om te proberen een gevoel van leegte weg te krijgen dat nog erger was dan pijn.