Blauwe maan(91)

Met mijn vinger trek ik de omtrek van een veeg op de muur. Ik zou me om moeten draaien, naar mijn kamer moeten gaan en daar rustig chillen, muziek luisteren, een boek lezen, als ik maar niet aan mezelf hoef te denken.

‘Het spijt me dat ik je dit pas op het laatste moment vroeg,’ zegt ze terwijl ze het mascaraborsteltje een paar keer in de houder op en neer haalt. ‘Je had vast al plannen voor vanavond.’

Ik haal mijn schouders op en beweeg mijn pols heen en weer. Ik kijk hoe de kristallen in mijn armbandje het licht weerkaatsen en glimmen in het fluorescerende licht. Waar heb ik dit ding nou toch vandaan? ‘Geeft niet,’ antwoord ik. ‘Er komen nog genoeg vrijdagavonden.’

Mijn moeder knijpt haar ogen half dicht met haar mascaraborsteltje ergens voor haar gezicht. Ze wacht met het opbrengen. ‘Ever, voel je je wel helemaal goed?’ Ze lacht. ‘Is er iets aan de hand wat ik moet weten? Want zo ken ik je niet.’

Ik haal diep adem terwijl ik mijn schouders optrek. Ik zou haar maar al te graag vertellen dat er inderdaad iets aan de hand is, iets wat ik zelf ook niet goed begrijp. Het is iets waardoor ik me niet helemaal mezelf voel.

Maar dat doe ik niet. Ik bedoel, ik snap er zelf al niets van, dus hoe leg ik het haar uit? Ik weet alleen dat ik me gisteren prima voelde en vandaag zo’n beetje het tegenovergestelde. Bijna een vreemde voor mezelf – alsof ik niet in het verhaal pas – alsof ik een rondje ben in een wereld vol vierkanten.

‘Je weet toch dat ik het goedvind als je wat vrienden uitnodigt?’ Ze gaat verder met haar lippen en smeert er een dikke laag lippenstift op. Daarna volgt een laagje gloss, dat de kleur een extra glans geeft. ‘Zolang het er niet te veel zijn, niet meer dan drie. En je mag je zusje niet verwaarlozen.’

‘Bedankt.’ Ik knik en grijns, zodat ze gelooft dat alles in orde is. ‘Maar ik heb veel meer zin in een avondje zonder gedoe.’

Ik loop naar mijn kamer en laat me op bed vallen. Ik staar tevreden naar het plafond tot ik besef hoe sneu dat is en dan pak ik mijn boek van het nachtkastje. Al snel ben ik verzonken in een verhaal over een jongen en een meisje die zo goed bij elkaar passen, die zo voor elkaar gemaakt zijn dat hun liefde alle limieten van tijd overstijgt. Ik zou het liefst zo in het boek klimmen en daar voor altijd willen wonen. Hun verhaal is zoveel beter dan het mijne.

‘Hallo, Ev.’ Mijn vader steekt zijn hoofd om de deur. ‘Ik kom even hallo en gedag zeggen. We zijn al laat, dus we moeten zo weg.’

Ik gooi mijn boek opzij en ren naar hem toe. Ik knuffel hem zo hard dat hij moet lachen. Hij schudt zijn hoofd.

‘Het is goed te weten dat je nog niet te oud bent om je vader een knuffel te geven.’ Hij grijnst terwijl ik me losmaak. Tot mijn grote afschuw merk ik dat mijn ogen vol tranen staan. Dus doe ik even heel druk met de boeken op mijn plank tot het gevoel weer zakt. ‘Zorg er vast voor dat jij en je zusje alles hebben ingepakt en klaar zijn voor vertrek. Ik wil morgenochtend lekker vroeg de weg op.’

Ik knik, maar ik voel me raar en leeg vanbinnen als hij wegloopt. Ik vraag me af – niet voor de eerste keer vandaag – wat er toch met me aan de hand is.





Zesenveertig


‘Echt niet. Je bent de baas niet, Ever!’ schreeuwt Riley, met haar armen over elkaar, een gefronste blik en ze weigert mee te werken.

Wie had ooit gedacht dat een twaalfjarig meisje van ongeveer veertig kilo zo’n zwaargewicht zou blijken? Maar ik houd voet bij stuk. Zodra mijn ouders weg zijn en ik Riley iets te eten en te drinken heb gegeven, stuur ik een sms’je naar Brandon waarin ik hem vraag rond een uur of tien langs te komen. Hij kan hier elk moment zijn, dus wil ik Riley in bed hebben.

Ik schud mijn hoofd en zucht. Was ze maar niet zo ontzettend eigenwijs en bereid zich tot het uiterste te verzetten. ‘Eh, niet om het een of ander,’ zeg ik, ‘maar dat heb je mis. Ik ben wel de baas over jou. Vanaf het moment dat mama en papa weggingen totdat ze thuiskomen, ben ik helemaal, honderd procent, de baas. Je kunt zeggen wat je wilt, maar het maakt helemaal niks uit.’

‘Dit is oneerlijk!’ Ze kijkt kwaad. ‘Ik zweer je, zodra ik dertien ben, eis ik gelijkwaardigheid hier in huis!’

Ik haal mijn schouders op. Ik kan niet wachten tot ze dertien is. ‘Mooi, want dan hoef ik niet meer op te passen en kan ik eindelijk verder met mijn sociale leven.’ Ze rolt met haar ogen en tikt ongeduldig met haar voet op de grond.

‘Toe, zeg. Denk je dat ik dom ben of zo? Denk je nou echt dat ik niet weet dat Brandon hierheen komt?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Nou en? Wat kan mij dat nou schelen? Ik wil alleen maar tv-kijken, meer niet. En dat mag alleen maar niet van jou omdat je alleen wilt zijn met je vriendje in die kamer zodat je hem lekker kunt aflebberen. Ik ga het papa en mama vertellen als ik mijn programma niet mag kijken.’