Zwart Goud 03(12)

‘Ik vind het geweldig dat je pa hebt uitgenodigd.’ Nathan keek schaapachtig. ‘Om eerlijk te zijn heeft Ana er flink op moeten aandringen.’

Dat kon wel zijn, maar als Nathan het echt niet had gewild, had Ana kunnen aandringen tot ze een ons woog. Nathans koppigheid was legendarisch. ‘Is het dan zo erg om ma ook uit te nodigen?’

‘Jordan, de enige reden dat ma en ik nog contact met elkaar hadden was dat ik, afgezien van jou, geen andere familie had. Nu ik mijn eigen gezin heb, zoekt ze het verder zelf maar uit.’

‘Geef haar nog een laatste kans. Als ze die nu weer verpest, beloof ik je dat ik je nooit meer zal vragen iets voor haar te doen.’

‘Ze had haar kans vorige week, en die heeft ze verknald. Kun je me één goede reden geven waarom ik haar nu alweer een kans zou geven?’

‘Omdat je een goed mens bent, Nathan. Beter dan ma, en beter dan pa. En ik ontken het als je me hier ooit aan herinnert: soms ben je zelfs een beter mens dan ik. En al geeft ma het niet toe, het doet haar pijn dat ze geen uitnodiging heeft ontvangen. Jij bent er de persoon niet naar om mensen opzettelijk pijn te doen. Ik ken je. Als je haar niet uitnodigt, ga je je op een gegeven moment toch schuldig voelen, en dat wil ik niet. En het moet een dag worden waarop je altijd met plezier kunt terugkijken.’

‘Wow. En ik al die tijd maar denken dat jij net zo oppervlakkig en egocentrisch was als zij.’

Jordan knipoogde. ‘Dit blijft tussen ons.’

Even zweeg Nathan, toen zei hij: ‘Vooruit dan maar. Ik geef haar een allerlaatste kans, maar als ze nu weer voor zichzelf kiest, heeft ze voor mij afgedaan. Voorgoed.’

‘Dat is niet meer dan redelijk. Bel je haar zelf even op om haar uit te nodigen?’ Hij had er geen zin in hun moeder weer te spreken, ook al was het met goed nieuws. Dit was de laatste keer dat hij een goed woordje voor haar had gedaan, zo nam hij zich voor. Ze had bij hem ook het nodige krediet verspeeld. Als ze nu niet op het huwelijk kwam, werd het tijd dat hij op een lijn met zijn broer ging zitten en partij voor hem koos.

‘Over de uitnodiging gesproken, je hebt zelf ook nog niet bevestigd of je komt.’

‘Natuurlijk kom ik.’

‘Neem je iemand mee?’

‘Ja, maar ik weet nog niet wie.’

Nathan lachte. ‘Heb je zoveel keuze?’

‘Ja,’ antwoordde Jordan, niet gehinderd door enige bescheidenheid. ‘De vrouwen verdringen zich voor me.’

‘Als jij het dan zo druk met al die vrouwen hebt, kun je die baan van bestuursvoorzitter beter aan mij overlaten.’

‘Geen denken aan,’ zei Jordan, terwijl hij aanstalten maakte om weer te vertrekken. Die baan was voor hem. Hoewel niemand het hardop zei, waren Nathans kansen verkeken vanaf het moment waarop hij zijn huwelijk met de dochter van de concurrent had aangekondigd.

Niemand hier in het bedrijf vertrouwde Walter Birch, Ana’s vader.

Emilio Suarez was ook in de race voor de baan, maar hij was met een vrouw getrouwd wier ex bekendstond als de grootste oplichter van de afgelopen tien jaar. Ook al hadden Emilio en zijn vrouw daar niets mee te maken, er kleefde een negatief imago aan haar naam, wat zijn kans op de baan aanmerkelijk verkleinde. Toen haar ex moest voorkomen, had zij ook voor de rechter moeten verschijnen. Ze werd al snel vrijgesproken van iedere vorm van medeplichtigheid, maar er waren nog genoeg mensen die haar medeverantwoordelijk hielden voor hun miljoenenverlies.

Jordans eigen troef was het succes dat hij de afgelopen jaren binnen Western Oil had geboekt. Sinds hij tot de directie behoorde, was de productie met vijftien procent gestegen. Dat kwam puur door hem. Hij was veel op de werkvloer te vinden en kende iedereen die in de raffinaderij werkte persoonlijk. Hij wist als geen ander dat tevreden werknemers goede werknemers waren, en daarom had hij veel gedaan om de arbeidsomstandigheden te verbeteren. Op de werkvloer liepen ze met hem weg, en bij de directie zagen ze de resultaten die hij behaalde. Het kon niet anders of híj zou binnenkort bestuursvoorzitter zijn. Het moest alleen nog officieel bekend worden gemaakt.

Weer terug in zijn eigen kantoor, zag hij dat Jane hard aan het werk was. ‘Kom je eruit?’ vroeg hij.

Ze knikte. ‘Ja, je werkt met gangbare software. En wat ik niet snap, vraag ik wel.’

‘Mooi zo.’ Hij hoopte dat ze daadwerkelijk wat werk afkreeg, want het had zich flink opgestapeld. Ze mocht dan zijn ingehuurd om in zijn zaken te snuffelen, ze zou ondertussen toch wat secretaressewerk moeten doen om geen achterdocht te wekken.





Omdat het flink was gaan regenen, hadden de secretaresses besloten niet buiten de deur te lunchen, maar broodjes op het werk te laten bezorgen. Voor Jane was dat een grote opluchting, want ze had zich al zorgen gemaakt over de vraag hoe ze op de martelwerktuigen die schoenen werden genoemd naar de lift moest lopen - laat staan de straat over moest steken.