Hoofdstuk 1
Je kunt het, zo sprak Jane Monroe zichzelf moed in, lopend over de parkeerplaats naar de hoofdingang van Western Oil. Bij de dubbele glazen deuren van de hoofdingang bleef ze even staan en ademde diep de frisse januarilucht in.
In het halve jaar dat ze nu voor Edwin Associates Investigation Services werkte, had ze uren achter de computer doorgebracht, op zoek naar informatie over overspelige echtgenoten of vaders die beweerden zo arm te zijn, dat ze de alimentatie niet konden betalen. Ook wanneer iemand juridisch advies nodig had, kon ze dat vanwege haar achtergrond direct geven. Het was saai werk geweest, maar het had allemaal naar dit ene moment geleid: haar eerste undercoveropdracht.
Rillend, deels vanwege de zenuwen, deels vanwege de koude wind, trok ze haar jas dichter om zich heen, en ze liep op haar negen centimeter hoge hakken naar binnen.
Eenmaal binnen, moest ze eerst door een metaaldetector. Daarna moest ze haar identiteitspasje tonen, dat haar toegang tot het hele gebouw verschafte - en pas toen kon ze met de lift naar de derde verdieping, naar de afdeling Personeelszaken.
Haar ouders zouden, net als haar broers en zus, deze baan als minderwaardig beschouwen omdat die immers niet paste in de veelbelovende carrière als advocaat die ze voor haar in gedachten hadden gehad. Precies om die reden had ze haar familie niet ingelicht over wat ze nu deed, maar ze had iets vaags gemompeld over een baan als jurist bij een plaatselijk kantoor. Pas als ze deze belangrijke opdracht met succes zou hebben afgerond, zou ze haar ouders vertellen wat ze nu echt deed. Dan hadden die met recht iets om trots op te zijn. Undercover werken in het kantoor van Jordan Everett, de bekende miljardair en oliebaron die nu van sabotage en het aannemen van steekpenningen werd verdacht, was namelijk iets wat beslist indruk op haar familie zou maken. Jane mocht deze opdracht onder geen beding verknallen.
Dat ze zo gemakkelijk bij Western Oil kon infiltreren, was puur geluk, en het viel te danken aan het feit dat de vaste secretaresse van Jordan Everett net met zwangerschapsverlof was gegaan.
Haar baas was bezig een dossier voor haar samen te stellen met alle informatie die ze voor deze zaak nodig zou hebben, maar dat zou hij op zijn vroegst die avond naar haar computer thuis mailen. Tot die tijd zou ze op haar intuïtie moeten varen. Ze wist niet eens hoe deze Jordan Everett eruitzag, maar ze kon zich van hem wel een voorstelling maken. Achter in de veertig of begin vijftig, corpulent en een fervent whiskydrinker. Natuurlijk speelde hij golf en rookte hij sigaren.
Ze trok de zoom van haar korte rokje recht. Meestal kleedde ze zich onopvallend en conservatief, maar haar baas had haar verzekerd dat een vrijgezel als Mr. Everett meer gecharmeerd zou zijn van korte rokjes en naaldhakken dan van een mooie wollen broek met instappers. Ze kon er nog steeds niet over uit dat zij, het lelijke eendje dat tot haar twintigste zelfs nooit een afspraakje met een man had gehad, nu als een ware vamp naar haar werk ging.
Het afgelopen weekend had ze hard aan haar uiterlijk gewerkt. Ze was naar de kapper en de schoonheidsspecialiste geweest. Ze had een uitgebreide uitleg gekregen over make-up en had daarna geëxperimenteerd met de nieuwste kleuren. Haar bril was inmiddels voor contactlenzen verruild, en er hing een nieuwe garderobe in haar kast.
En nu - zo moest ze tot haar eigen verbazing toegeven - zag ze er zowaar sexy uit. Net, in de auto, had ze zich voor het eerst vol zelfvertrouwen gevoeld. Nu dreigden de zenuwen haar weer de baas te worden, maar ze riep zichzelf streng tot de orde. Als ze deze opdracht tot een goed einde zou brengen, zouden haar bazen haar voortaan serieus nemen en haar meer belangrijke opdrachten toebedelen. In het bedrijf werkten vrijwel alleen maar mannen, en ze wilde graag de eerste vrouw zijn die het tot volwaardig partner wist te brengen. Ze zou zich een weg naar boven klauwen, met de felrode nagels die ze sinds die ochtend had.
Toen ze bij Personeelszaken was aangekomen, werd haar gevraagd even plaats te nemen. Een paar minuten later werd ze opgehaald door een streng uitziende oudere vrouw. ‘Miss Monroe?’
Haastig stond Jane op. Hoewel undercoverwerk meestal gepaard ging met het aannemen van een valse identiteit, waren Jane en haar baas tot de conclusie genomen dat ze voor deze opdracht het best zo dicht mogelijk bij de waarheid kon blijven en gewoon haar eigen naam kon gebruiken. Hoe minder ze verzon, hoe kleiner de kans was dat ze door de mand viel.
De oudere vrouw nam haar met een opgetrokken wenkbrauw op. ‘Welkom bij Western Oil. Ik ben Mrs. Brown. Als u mij wilt volgen, breng ik u naar uw afdeling.’
Haastig pakte Jane haar jas en volgde Mrs. Brown naar de lift, waarna ze naar de bovenste verdieping gingen, waar de directie gezeteld was.
Jane had haar zenuwen nauwelijks in bedwang toen de liftdeuren open gleden.