Zwart Goud 03(11)

Natuurlijk. Het huwelijk is al volgende week. Ze ging helemaal over de rooie.’

Nathan haalde zijn schouders op. ‘En daar moet ik me druk over maken?’

‘Kom op, Nathan.’

‘Om eerlijk te zijn dacht ik dat het haar geen fluit uitmaakte of ze uitgenodigd werd of niet.’

‘Blijkbaar wel. Ze heeft Max nog niet eens ontmoet, zegt ze.’ Max was de jonge zoon die Nathan bleek te hebben. Nathan was er zelf nog niet zo lang achter, dat hij een kind had. De jongen was geboren uit een korte relatie die Nathan met de dochter van een concurrerende oliebaron had gehad. Toen hij wist dat hij een zoon had, had hij de relatie weer opgepakt, en nu ging hij zelfs trouwen.

‘Klaagde ze daar ook over? Dan heeft ze er zeker niet bij gezegd dat ik haar vorige week heb uitgenodigd om Ana en Max te ontmoeten, maar dat ze op het allerlaatste moment afbelde omdat er iets tussen was gekomen. Ik weet niet eens meer wat voor smoes ze verzon, maar het was in elk geval belangrijker dan de eerste ontmoeting met haar toekomstige schoondochter en haar kleinkind.’

‘Die informatie heeft ze inderdaad voor het gemak maar weggelaten.’ Dat was nou typerend voor het gedrag van hun moeder. Ze wist de situatie altijd zo te verdraaien, dat het leek of zij het slachtoffer was.

Wat mij betreft, heeft ze daarmee haar laatste kans verspeeld,’ zei Nathan. ‘Ik heb het helemaal gehad met die grillen van haar. Ik snap niet dat jij nog steeds naar haar luistert.’

Dat snapte hij zelf ook niet goed. Hun moeder was egocentrisch en narcistisch. Als kleine jongen had hij bijna alles gedaan om haar aandacht of goedkeuring te krijgen. Iets in hem verlangde daar nog steeds naar, ook al had hij inmiddels door schade en schande geleerd dat het hopeloos was. ‘Ze klonk deze keer behoorlijk van streek, Nathan.’

‘En nu moet ik me zeker schuldig voelen? Laat me niet lachen.’

‘Misschien beseft ze dat dit haar enige kans is om een van haar zoons te zien trouwen, of weet ze dat jij haar enige hoop op kleinkinderen bent.’

Nathan lachte schamper. ‘Kleinkinderen? Denk je dat ze daar ook maar een snars om geeft? Ze had niet eens tijd voor haar eigen kinderen toen wij jong waren. Weet je dat ze niet de minste belangstelling voor Max heeft? Ze heeft het zeggen en schrijven één keer over hem gehad, om me te vertellen dat ik hem moest verbieden haar oma te noemen. Dan voelde ze zich namelijk zo oud.’

‘Dat verandert wel als ze hem leert kennen,’ zei Jordan tegen beter weten in. Hun moeder had niets met kinderen. Zelf vond hij de kinderen van andere mensen wel leuk, maar hij kon zich niet voorstellen ooit aan een gezin te beginnen.

‘Jordan, dit gaat niet over mijn huwelijk of over Max. Dat interesseert haar allemaal niet. Ze is alleen maar kwaad omdat ik pa wel heb uitgenodigd.’

Jordans mond viel open van verbazing. Nathan had tien jaar lang geen enkel contact meer met hun vader gehad. Pas een paar weken geleden hadden ze elkaar eindelijk weer eens ontmoet. Het leek nu een stuk beter tussen hen te boteren, maar het contact was nog breekbaar.

Ze hadden een vreemd gezin gevormd. Ook tussen hem en Nathan was er veel verkeerd gegaan. Nathan was de oudste, en toen ze nog kinderen waren, had Nathan het op zich genomen zijn jongere broertje altijd in bescherming te nemen. Maar in plaats van Jordan te leren voor zichzelf op te komen en zo nodig een gevecht aan te gaan, had Nathan voor hem gevochten en alle klappen voor hem opgevangen. Jordan was hem daar absoluut niet dankbaar voor geweest. Hij voelde zich schuldig. Afgezien daarvan gaf het hem ook het gevoel dat hij zelf minderwaardig was en niets kon - dat hij een huilebalk was die het niet redde zonder zijn grote broer.

Als kind had hij dat niet kunnen uitleggen, maar hij was Nathan erdoor gaan haten en had hem expres heel wat problemen bezorgd. Hij deed dingen waarvan hij wist dat Nathan de schuld zou krijgen, omdat hun vader nou eenmaal altijd de schuld van alles aan Nathan gaf.

Nathan had natuurlijk gerebelleerd, en dat had de situatie er thuis niet beter op gemaakt. Ondertussen had Nathan er een heel kort lontje aan overgehouden, wat hem meerdere malen in de problemen had gebracht. Pas het laatste jaar was Jordan gaan beseffen dat hij daar met zijn gemene gedrag als kind een groot aandeel in had gehad.

Dat Nathan nu hun vader voor zijn huwelijk had uitgenodigd, verbaasde Jordan, maar hij vond het ook geweldig dat zijn broer dat kon. Het moest moeilijk voor Nathan zijn om een streep onder het verleden te zetten en om te proberen opnieuw een relatie met zijn vader op te bouwen - als twee volwassen mannen, dit keer. Het toonde wat een genereus en vergevingsgezind karakter Nathan had. Misschien werd het tijd dat Jordan zelf ook eens probeerde een betere band met Nathan te krijgen, al was het er misschien niet het juiste moment voor, gezien de situatie op het werk. Nathan wantrouwde hem.